Nadciśnienie tętnicze samoistne i naczyniowo-nerkowe (niezależnie od stopnia nasilenia) w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami hipotensyjnymi. Zastoinowa niewydolność serca w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu i, w razie konieczności, pochodnymi naparstnicy (leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską, a w przypadku ciężkiej niewydolności krążenia - w warunkach szpitalnych). Ostry zawał serca u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez wstrząsu kardiogennego z ciśnieniem tętniczym krwi powyżej 100 mmHg (podawanie lizynoprylu można rozpocząć w ciągu pierwszych 24 h od wystąpienia ostrego zawału serca w celu zapobiegania wystąpieniu późniejszej dysfunkcji lewej komory lub niewydolności serca oraz poprawy ogólnej przeżywalności chorych); pacjenci powinni otrzymywać w razie potrzeby leki przeciwzakrzepowe, kwas acetylosalicylowy i leki β-adrenolityczne. Mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy - leczenie lizynoprylem jest wskazane u pacjentów z prawidłowym ciśnieniem tętniczym krwi i cukrzycą insulinozależną oraz u chorych z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą insulinoniezależną oraz rozpoczynającą się nefropatią cukrzycową w celu zmniejszenia wydalania białka (albuminy) z moczem.
