Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Nadciśnienie tętnicze. Lek Zanacodar jest również stosowany w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia zaburzeń sercowo-naczyniowych (tj. zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu) u osób z grupy ryzyka, u których dopływ krwi do serca lub kończyn dolnych jest ograniczony albo zablokowany, lub też jeśli przebyli oni udar mózgu albo chorują na powodującą duże zagrożenie cukrzycę.
Dawkowanie
Doustnie. Dawkę i częstotliwość stosowania leku ustala lekarz. Lek Zanacodar można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku. Należy starać sięprzyjmować tabletkę codziennie o tej samej porze.
Działanie
Wybiórczy antagonista receptora angiotensyny II (typ AT1) o dużym powinowactwie. Selektywnie wiąże się z receptorem AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie wiąże się i nie blokuje innych podtypów receptora AT. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu we krwi. Nie hamuje aktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Nie hamuje aktywności kininazy II, dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średnia biodostępność bezwzględna wynosi około 50%. W dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (>99,5%). Jest metabolizowany w procesie sprzęgania do pochodnych glukuronidowych, nieposiadających aktywności farmakologicznej i prawie całkowicie wydalany w postaci niezmienionej z kałem, wydalanie z moczem stanowi poniżej 1% podanej dawki. T0,5 wynosi >20 h.
Skład
1 tabl. zawiera 80 mg telmisartanu.
Działania niepożądane
Niezbyt często: zakażenia górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok), zakażenia układu moczowego (w tym zapalenie pęcherza moczowego), niedokrwistość, hiperkaliemia, depresja, bezsenność, omdlenia, zawroty głowy, bradykardia, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, kaszel, ból brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty, nadmierna potliwość, świąd, wysypka, ból mięśni, ból pleców (np. rwa kulszowa), kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), ból w klatce piersiowej, osłabienie, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Rzadko: posocznica (w tym zgony), eozynofilia, trombocytopenia, reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość, hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą), stany lękowe, senność, zaburzenia widzenia, tachykardia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, zaburzenia smaku, zaburzenia czynności wątroby, rumień, obrzęk naczynioruchowy (także zakończony zgonem), osutka polekowa, toksyczna osutka skórna, egzema, pokrzywka, ból stawów, ból kończyn, ból ścięgien (objawy podobne do zapalenia ścięgien), objawy grypopodobne, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny. Bardzo rzadko: śródmiąższowa choroba płuc.
Interakcje
Obserwowano wzrost mediany Cmax digoksyny w osoczu (49%) i Cmin (20%), gdy podawano telmisartan jednocześnie z digoksyną. Podczas rozpoczynania, dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężenie digoksyny, w celu utrzymania go w zakresie terapeutycznym. Substytuty soli zawierające potas, suplementy potasu, leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprym stosowane z telmisartanem zwiększają ryzyko hiperkaliemii. Ryzyko hiperkaliemii jest szczególnie duże w przypadku skojarzonego leczenia z diuretykami oszczędzającymi potas i substytutami soli zawierającymi potas, podczas gdy jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE lub z NLPZ jest mniej ryzykowne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas lub suplementami potasu - jeżeli ich równoczesne stosowanie jest wskazane ze względu na stwierdzoną hipokaliemię, należy stosować je ostrożnie i często monitorować stężenie potasu w surowicy. Obserwowano przemijające zwiększenie stężenia litu we krwi i zwiększenie jego toksyczności podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE oraz rzadko, z antagonistami receptora angiotensyny II - nie zaleca się jednoczesnego stosowania; jeśli jednoczesne zastosowanie jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu we krwi. NLPZ (w tym inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywne NLPZ) mogą osłabiać hipotensyjne działanie telmisartanu; ponadto u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci odwodnieni lub w podeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) nasila się ryzyko dalszego pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek, która jest zwykle przemijająca - takie kojarzenie należy stosować szczególnie ostrożnie, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku, pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej, a później okresowo. Skojarzone stosowanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnego zwiększenia AUC oraz Cmax ramiprylu i ramiprylatu (znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane). Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami diuretyków, takimi jak furosemid i hydrochlorotiazyd może powodować zmniejszenie objętości krwi i zwiększać ryzyko niedociśnienia w momencie rozpoczęcia terapii telmisartanem. Działanie telmisartanu może nasilić się podczas stosowania innych leków przeciwnadciśnieniowych. Z baklofenem, amifostyną może nasilić się działanie hipotensyjne. Z alkoholem, barbituranami, opioidowymi lekami przeciwbólowymi i lekami przeciwdepresyjnymi może nasilić się niedociśnienie ortostatyczne. Kortykosteroidy podawane ogólnie osłabiają działanie hipotensyjne telmisartanu. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. II i III trymestr ciąży. Zaburzenia w odpływie żółci. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR 2).
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
