Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Preparat jest wskazany w leczeniu:
· stabilnej postaci łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej przewlekłej niewydolności serca jako uzupełnienie standardowego leczenia inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE), lekami moczopędnymi i digoksyną u chorych z prawidłową objętością wewnątrznaczyniową
· nadciśnienia tętniczego
· profilaktycznym stabilnej dławicy piersiowej
· chorych po zawale serca ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (LVEF mniejsze lub równe 40%)
Dawkowanie
Doustnie. Objawowa, przewlekła niewydolność serca. W momencie rozpoczynania leczenia stan pacjenta musi być stabilny, bez konieczności dożylnego podawania leków moczopędnych i bez objawów przewodnienia. Leczenie należy zaczynać od bardzo małych dawek, zwiększanych stopniowo do osiągnięcia dawki docelowej. Dawki można podwajać w odstępach czasu co 1-2 tyg., pod warunkiem, że aktualna terapia jest dobrze tolerowana. Większość chorych może być leczona w warunkach ambulatoryjnych. Przed każdym zwiększeniem dawki stabilność stanu klinicznego pacjenta powinna zostać potwierdzona przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca w dniu dostosowania dawki. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawowa bradykardia lub niskie ciśnienie tętnicze), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów, którzy nie tolerują małych dawek leku lub u których leki β-adrenolityczne były wcześniej odstawiane z powodu zgłaszanych objawów leczenie preparatem należy wprowadzać pod nadzorem specjalisty, najlepiej w warunkach szpitalnych. Dawkę preparatu należy ustalać indywidualnie. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i (lub) lekami moczopędnymi i (lub) digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania karwedylolu. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg. W przypadku dobrej tolerancji leku dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg., do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie 12,5 mg 2 razy na dobę, aż do dawki 25 mg 2 razy na dobę. Dawka powinna być zwiększana do największej tolerowanej przez pacjenta. Zalecana dawka maksymalna u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. mniej niż 85 kg wynosi 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. ponad 85 kg zalecana dawka maksymalna wynosi 50 mg 2 razy na dobę. U pacjentów z ciśnieniem skurczowym Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg raz na dobę. U większości pacjentów jest to dawka wystarczająca, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg raz na dobę lub w dawkach podzielonych. Dawkę leku należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg na dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. W przypadku braku zadowalającego obniżenia ciśnienia tętniczego, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dawkach podzielonych. Dławica piersiowa. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg 2 razy na dobę. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek: u pacjentów z ciśnieniem tętniczym skurczowym >100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki preparatu. Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Leczenie można rozpoczynać u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem włączano 3-21 dni po ostrym zawale mięśnia serca. Zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2 razy dziennie. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien być monitorowany przez 3 h. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2 razy dziennie, a następnie 25 mg 2 razy dziennie. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki 6,25 m 2 razy dziennie dawkę należy zmniejszyć do 3,125 mg 2 razy dziennie przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2 razy dziennie a następie stopniowo do 25 mg 2 razy dziennie. Należy dążyć do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.Tabletki należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować preparat z posiłkiem. Tabletki można podzielić na połowy.
Działanie
Nieselektywny lek β-adrenolityczny, wykazujący również działanie α1-adrenolityczne. Powoduje zmniejszenie oporu obwodowego poprzez działanie naczyniorozszerzające oraz hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dochodzi do zmniejszenia aktywności reninowej osocza, rzadko obserwuje się retencję płynów. Karwedylol nie posiada wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i ma zdolność stabilizowania błon komórkowych. Karwedylol jest racemiczną mieszaniną dwóch stereoizomerów. Enancjomer S(-) posiada właściwość blokowania receptorów β-adrenergicznych, oba enancjomery wykazują podobną zdolność blokowania receptorów α1-adrenergicznych. Karwedylol jest silnym antyoksydantem, usuwającym wolne rodniki tlenowe i mającym właściwości antyproliferacyjne. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia tętniczego nie towarzyszy zwiększenie całkowitego oporu obwodowego, obserwowane podczas stosowania leków blokujących wyłącznie receptory β-adrenergiczne. Czynność serca ulega zwolnieniu w niewielkim stopniu. Przepływ nerkowy i czynność nerek nie ulegają zmianie. Nie zmienia się także przepływ obwodowy (rzadko obserwuje się ziębnięcie kończyn). U pacjentów ze stabilną dławicą piersiową wykazano przeciwniedokrwienne i przeciwdławicowe działanie karwedylolu (zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego). U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory lub przewlekłą niewydolnością serca, stosowanie karwedylolu wpływa korzystnie na parametry hemodynamiczne, poprawia frakcję wyrzutową i wielkość komory. Całkowita biodostępność karwedylolu po podaniu doustnym wynosi ok. 25%. Maksymalne stężenie leku we krwi występuje po ok. 1 h. Pokarm nie wpływa na biodostępność leku, choć wydłuża czas osiągnięcia Cmax. Karwedylol wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Karwedylol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie poprzez oksydację i sprzęganie, z powstaniem różnych metabolitów eliminowanych głównie z żółcią. Efekt pierwszego przejścia wynosi ok. 60-75%. W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów β. Enancjomer R jest metabolizowany głównie przez CYP2D6 i CYP1A2, natomiast enancjomer S głównie przez CYP2C9 i w mniejszym stopniu przez CYP2D6. Inne izoenzymy CYP450 uczestniczące w metabolizmie to: CYP34, CYP2E1 i CYP2C19. U osób z wolnym metabolizmem przez CYP2D6 może dochodzić do zwiększenia stężenia karwedylolu w osoczu, głównie enancjomeru R, co prowadzi do nasilenia działania α-adrenolitycznego. Średni T0,5 w fazie eliminacji wynosi 6-10 h. Lek jest wydalany głównie z żółcią w kale, jedynie niewielka jego ilość jest wydalana przez nerki w postaci metabolitów.
Skład
1 tabl. zawiera 12,5 mg karwedylolu. Preparat zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Bardzo często: ból i zawroty głowy (zazwyczaj o niewielkim nasileniu i głównie na początku leczenia), niewydolność serca, niedociśnienie, osłabienie (zmęczenie). Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, ujawnienie się niejawnej klinicznie cukrzycy, a u pacjentów z istniejącą wcześniej cukrzycą pogorszenie kontroli glikemii (hiperglikemia, hipoglikemia), depresja, obniżenie nastroju, zaburzenia widzenia, zmniejszenie wydzielania łez (suche oko), podrażnienie oczu, bradykardia, obrzęki i przeciążenie płynami, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i zjawisko Reynaud'a), duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów, nudności, biegunka i wymioty, niestrawność, ból brzucha, ból kończyn, niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) istniejącą wcześniej niewydolnością nerek, zaburzenia mikcji, ból. Niezbyt często: zaburzenia snu, stan przedomdleniowy, omdlenie, parestezje, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, zaparcia, reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne typu łuszczycy i liszaja płaskiego), łysienie, zaburzenia erekcji. Rzadko: małopłytkowość, przekrwienie błony śluzowej nosa, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: leukopenia, nadwrażliwość (reakcja alergiczna), zwiększenie aktywności AlAT, AspAT i GGT, ciężkie niepożądane reakcje skórne (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), nietrzymanie moczu u kobiet. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i (lub) współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek. Działania niepożądane w zaburzeniach czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Zdarzenia niepożądane obserwowane w grupie karwedylolu z częstością >2% lub z częstością większą niż w grupie placebo: niedokrwistość, niewydolność serca, bradykardia, biegunka, dyspepsja, obrzęki obwodowe, ból, astenia, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, hiperglikemia, zawroty głowy, omdlenie, depresja, niewydolność nerek, duszność, obrzęk płuc, niedociśnienie, nadciśnienie, zaburzenia krążenia obwodowego, niedociśnienie ortostatyczne. Działania niepożądane w nadciśnieniu i przewlekłym leczeniu choroby wieńcowej. Profil zdarzeń niepożądanych związanych ze stosowaniem karwedylolu w leczeniu nadciśnienia i długoterminowym leczeniu choroby wieńcowej pokrywa się z profilem obserwowanym u pacjentów z niewydolnością serca. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w tych populacjach pacjentów jest mniejsza niż u pacjentów z niewydolnością serca. Często: ból i zawroty głowy, zmęczenie (zwykle łagodne i szczególnie na początku leczenia), bradykardia, niedociśnienie ortostatyczne i rzadziej omdlenie (szczególnie na początku leczenia), astma i duszność u podatnych pacjentów, dolegliwości żołądkowo-jelitowe (z objawami takimi jak nudności, bóle brzucha, biegunka), ból kończyn, zmniejszenie wytwarzania łez, podrażnienie oczu. Niezbyt często: obniżony nastrój, zaburzenia snu, parestezje, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego, zespół Reynaud'a), blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa (w tym ból w klatce piersiowej), objawy niewydolności serca i obrzęki obwodowe, zaparcia i wymioty, odczyny skórne (np. wyprysk alergiczny, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry), impotencja, zaburzenia widzenia. Rzadko: zatkany nos, objawy grypopodobne, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia mikcji. Opisywano pojedyncze przypadki zwiększenia aktywności AlAT, AspAT, GGT, trombocytopenii i leukopenii oraz reakcji alergicznych. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, które ustępowało po odstawieniu leku. W czasie leczenia może dojść do ujawnienia się utajonej cukrzycy, pogorszenia jawnej klinicznie cukrzycy i zahamowania regulacji glikemii.
Interakcje
Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P - może zwiększać biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S. U pacjentów z nadciśnieniem stężenia digoksyny mogą zwiększać się o ok. 15% przy jednoczesnym stosowaniu digoksyny i karwedylolu; zarówno digoksyna, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego - zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących induktory oksydaz o mieszanej funkcji, np. ryfampicynę (ryzyko zmniejszenia stężeń karwedylolu w surowicy) lub u pacjentów otrzymujących inhibitory oksydaz o mieszanej funkcji, np. cymetydynę (ryzyko zwiększenia stężeń karwedylolu w surowicy). Biorąc jednak pod uwagę stosunkowo niewielki wpływ cymetydyny na stężenia karwedylolu prawdopodobieństwo jakiejkolwiek interakcji istotnej klinicznie jest minimalne. Badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu serca i nerki, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po włączeniu karwedylolu. U ok. 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o ok. 20% u tych pacjentów. W wyniku dużej zmienności pomiędzy pacjentami pod względem konieczności zmniejszenia dawki, zaleca się kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. W przypadku dożylnego podawania cyklosporyny nie powinny występować żadne interakcje z karwedylolem. Podawanie ryfampicyny zmniejsza stężenia karwedylolu w osoczu o ok. 70%, najprawdopodobniej w wyniku indukcji glikoproteiny P prowadzącej do zmniejszenia jelitowego wchłaniania karwedylolu, i powoduje osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszał klirens karwedylolu S, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9 (średnie stężenie karwedylolu R w osoczu nie ulegało zmianie) - istnieje potencjalne ryzyko nasilenia blokady receptorów β-adrenergicznych przez zwiększone stężenie karwedylolu S w osoczu. U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny (silnego inhibitora CYP2D6), powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedylolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77%. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi. Pacjentów przyjmujących jednocześnie leki β-adrenolityczne i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory MAO) należy starannie obserwować pod kątem hipotonii i (lub) ciężkiej bradykardii. Jednoczesne stosowanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Werapamil, diltiazem lub inne leki antyarytmiczne w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego - konieczna jest staranna kontrola EKG i ciśnienia tętniczego. Nie należy podawać tych leków dożylnie. Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków β-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić lek β-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków działających przeciwnadciśnieniowo (np. antagonistów receptorów α1-adrenergicznych) lub wywołujących hipotonię jako działanie niepożądane. W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających. Jednoczesne stosowanie NLPZ i leków β-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia. Nieselektywne leki β-adrenolityczne znoszą bronchodylatacyjne działanie β-agonistów rozszerzających oskrzela. Zalecane jest staranne monitorowanie pacjentów.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Znaczna retencja płynów lub przeciążenie serca wymagające dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Stany skurczowe oskrzeli lub astma w wywiadzie. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (z wyjątkiem pacjentów ze wszczepionym na stałe stymulatorem serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na min). Niestabilna/zdekompensowana niewydolność serca. Wstrząs kardiogenny. Zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie tętnicze (ciśnienie tętnicze skurczowe <85 mmHg). Kwasica metaboliczna. Guz chromochłonny (z wyjątkiem pacjentów skutecznie leczonych α-adrenolitykami). Jednoczesne dożylne stosowanie antagonisty wapnia typu werapamilu lub diltiazemu.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
