Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych. Zmniejszenie częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych u dorosłych z: jawną chorobą miażdżycową (choroba niedokrwienna serca, udar mózgu lub choroba tętnic obwodowych w wywiadzie) lub cukrzyca typu 2 z udokumentowanymi powikłaniami dotyczącymi narządów docelowych.
Dawkowanie
Preparat ma postać tabletek. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłku, popijając płynem. Tabletki należy wyjmować z blistra bezpośrednio przed zastosowaniem. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Dorośli:
Pierwotne nadciśnienie tętnicze: 40 mg 1 raz na dobę; u niektórych chorych wystarczy dawka 20 mg 1 raz na dobę; w razie konieczności lekarz zwiększy dawkę do 80 mg 1 raz na dobę lub zaleci równoległe stosowanie hydrochlorotiazydu (leku moczopędnego). Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu uzyskuje się po 4.–8. tygodniach leczenia.
Zmniejszenie częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych: 80 mg 1 raz na dobę. Zaleca się ścisłą kontrolę ciśnienia tętniczego, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Konieczne może być aby lekarz dostosował dawkowanie leków przeciwnadciśnieniowych.
Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej u chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u chorych poddawanych hemodializom lekarz zaleci zmniejszenie dawki początkowej do 20 mg 1 raz na dobę.
U chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby konieczne jest dostosowanie dawkowania przez lekarza; dawka nie powinna przekraczać 40 mg 1 raz na dobę. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w przypadku występowania ciężkich zaburzeń czynności wątroby lub zaburzeń odpływu żółci.
U chorych w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawkowania.
Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.
Działanie
Lek z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, który jak wszystkie preparaty z tej grupy, ogranicza działanie angiotensyny II, substancji powodującej skurcz naczyń oraz pobudzającej uwalnianie aldosteronu.
Substancją czynną preparatu jest telmisartan należący do grupy leków zwanych antagonistami receptora angiotensyny II lub sartanami. Wspólny mechanizm działania leków z tej grupy polega na blokowaniu receptorów angiotensyny II co uniemożliwia ich wiązanie się z angiotensyną II i hamuje jej działanie (leki z tej grupy często oznaczane są skrótem ARB, który pochodzi od angielskiej nazwy Angiotensin II Receptor Blockers). Agiotensyna II odgrywa istotną rolę w patofizjologii nadciśnienia tętniczego. Efektem działania angiotensyny II jest skurcz naczyń krwionośnych oraz nasilenie uwalniania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego. Działanie telmisartanu, podobnie jak innych sartanów, skutecznie przeciwdziała efektom działania angiotensyny II i prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego. W odróżnieniu od leków z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny, sartany nie nasilają efektów zależnych od bradykininy, np. kaszlu. Sartany stosowane są jako leki obniżające ciśnienie tętnicze oraz w leczeniu i profilaktyce chorób układu sercowo–naczyniowego. U chorych z niewydolnością serca zmniejszają opór naczyniowy, co poprawia warunki hemodynamiczne, zwiększa wydolność wysiłkową i poprawia stan kliniczny. Wywierają ochronny wpływ na nerki zwalniając tempo rozwoju związanych z wysokim ciśnieniem i cukrzycą zaburzeń czynności nerek.
Telmisartan obniża ciśnienie tętnicze bez wpływu na częstotliwość rytmu serca. Obniżenie ciśnienia tętniczego pojawia się stopniowo w ciągu 3 godzin po przyjęciu pojedynczej dawki telmisartanu i utrzymuje się dłużej niż 24 godziny. Pełny rozwój działania przeciwnadciśnieniowego wymaga zwykle 4–8 tygodni stosowania preparatu.
Skład
1 tabl. zawiera 80 mg telmisartanu; tabletki zawierają sorbitol.
Działania niepożądane
Niezbyt często: zakażenia dróg moczowych (w tym zapalenie pęcherza moczowego), zakażenie górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła i zapalenie zatok), niedokrwistość, hiperkaliemia, bezsenność, depresja, omdlenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, bradykardia, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, kaszel, ból brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty, świąd, nadmierne pocenie się, wysypka, ból pleców (np. rwa kulszowa), kurcze mięśni, ból mięśni, zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), ból w klatce piersiowej, osłabienie, zwiększone stężenie kreatyniny w osoczu. Rzadko: posocznica (w tym zakończona zgonem), eozynofilia, małopłytkowość, reakcje nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna, hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą), niepokój, senność, zaburzenia widzenia, tachykardia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieżyt żołądka, nieprawidłowa czynność wątroby i zaburzenia wątroby (w większości przypadków u Japończyków, którzy są bardziej podatni na wystąpienie tego działania niepożądanego), obrzęk naczynioruchowy (również prowadzący do zgonu), rumień, wyprysk, rumień, pokrzywka, wysypka polekowa, toksyczne uszkodzenie skóry, ból stawów, ból kończyn, ból ścięgien (objawy imitujące zapalenie ścięgien), objawy grypopodobne, zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi. Bardzo rzadko: śródmiąższowa choroba płuc (nie ustalono jednak związku przyczynowego).
Interakcje
Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie telmisartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR2). Telmisartan może zwiększać stężenie litu we krwi i nasilać jego toksyczność - jeżeli jednoczesne zastosowanie tych leków jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu we krwi. Obserwowano zwiększenie stężenia digoksyny we krwi podczas jednoczesnego stosowania telmisartanu - podczas rozpoczynania leczenia, dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężenie digoksyny w celu utrzymania w zakresie terapeutycznym. Substytuty soli zawierające potas, suplementy potasu, leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) oraz trimetoprym stosowane z telmisartanem zwiększają ryzyko hiperkaliemii; ryzyko jest szczególnie duże w przypadku skojarzonego leczenia z diuretykami oszczędzającymi potas i substytutami soli kuchennej zawierającymi potas, podczas gdy jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE lub lekami z grupy NLPZ jest mniej ryzykowne jeśli zachowane są ściśle środki ostrożności - w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania ww. leków z telmisartanem należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu we krwi. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych) mogą osłabiać hipotensyjne działanie telmisartanu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek - z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia skojarzonego, później okresowo, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Skojarzone stosowanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnego zwiększenia AUC oraz Cmax ramiprylu i ramiprylatu (znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane). Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami diuretyków, takimi jak furosemid i hydrochlorotiazyd może wywołać zmniejszenie objętości krwi i powodować ryzyko wystąpienia niedociśnienia w momencie rozpoczęcia terapii telmisartanem. Wpływ telmisartanu na ciśnienie tętnicze może nasilić się podczas jednoczesnego stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Z baklofenem, amifostyną może wystąpić nasilenie działania hipotensyjnego. Z alkoholem, barbituranami, opioidowymi lekami przeciwbólowymi i lekami przeciwdepresyjnymi może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Kortykosteroidy podawane ogólnie osłabiają działanie hipotensyjne telmisartanu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Zwężenie dróg żółciowych. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą typu II lub niewydolnością nerek (GFR 2). II i III trymestr ciąży.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
