Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Leczenie substytucyjne pacjentów z nadciśnieniem tętniczym samoistnym.
Dawkowanie
Doustnie. 1 tabl. na dobę, przyjmowana w pojedynczej dawce, najlepiej rano. Stosowanie leku złożonego nie jest odpowiednie do rozpoczynania leczenia. Jeżeli konieczna jest zmiana dawkowania, należy oddzielnie określić dawkę poszczególnych substancji czynnych. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (CCr poniżej 30 ml/min) leczenie jest przeciwwskazane. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek, dostosowanie dawki nie jest konieczne. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem w zależności od czynności nerek. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, zalecenia dotyczące dawkowania amlodypiny nie zostały ustalone, z tego powodu należy ostrożnie określić dawkę oraz rozpocząć leczenie od najmniejszej dawki z zakresu dawkowania. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci oraz młodzieży (brak dostepnych danych). Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, bez rozgryzania, popijając wodą.
Działanie
Preparat o synergicznym działaniu dwóch substancji czynnych. Indapamid jest pochodną sulfonamidową o właściwościach farmakologicznych podobnych do tiazydowych leków moczopędnych. Działa poprzez hamowanie wchłaniania zwrotnego sodu w części korowej nerki. Powoduje to zwiększenie wydalania sodu i chlorków i w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób objętość wydalanego moczu i wywołując działanie przeciwnadciśnieniowe. Amlodypina jest blokerem kanału wapniowego. Hamuje przezbłonowy przepływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego na mięśnie gładkie naczyń. Jednoczesne podanie indapamidu i amlodypiny nie zmienia ich właściwości farmakokinetycznych w porównaniu do podania tych substancji oddzielnie. Indapamid jest dostarczany w postaci o zmodyfikowanym uwalnianiu, co zapewnia jego powolne uwalnianie. Maksymalne stężenie we krwi po podaniu pojedynczej dawki występuje po około 12 h. Wiąże się z białkami osocza w 79%. Jest wydalany głównie z moczem (70%) oraz z kałem (22%) w postaci nieczynnych metabolitów. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Dawka amlodypiny jest dostępna w postaci o natychmiastowym uwalnianiu. Jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego, Cmax występuje po 6-12 h po. Całkowita biodostępność wynosi 64-80%. Jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. 10% macierzystego leku i 60% metabolitów jest wydalane z moczem. T0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi około 35-50 h. Amlodypina nie ulega dializie. Pacjenci z niewydolnością wątroby mają zmniejszony klirens amlodypiny, czego wynikiem jest dłuższy okres półtrwania oraz zwiększenie wartości AUC o około 40-60%. U osób w podeszłym wieku klirens amlodypiny wykazuje tendencję do zmniejszania się, co powoduje zwiększenie wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji.
Skład
1 tabl. o zmodyf. uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu oraz 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu); tabletki zawierają laktozę.
Działania niepożądane
Indapamid. Często: hipokaliemia, wysypka plamkowo-grudkowa. Niezbyt często: wymioty, plamica. Rzadko: ból głowy, parestezje, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, nudności, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcie, zmęczenie. Bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, hiperkalcemia, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze, zapalenie trzustki, nieprawidłowa czynność wątroby, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, niewydolność nerek. Częstość nieznana: hiponatremia z hipowolemią (odpowiedzialna za odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne, jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej kompensacyjnej zasadowicy metabolicznej: częstość występowania i stopień nasilenia są niewielkie), omdlenie, encefalopatia wątrobowa w przypadku niewydolności wątroby, zaburzenie widzenia, krótkowzroczność, zamazane widzenie, torsade de pointes (potencjalnie zakończone zgonem), zapalenie wątroby, możliwe nasilenie istniejącego wcześniej tocznia rumieniowatego układowego, wydłużenie odstępu QT w EKG, zwiększenie stężenia glukozy i kwasu moczowego we krwi (zastosowanie leku musi być bardzo ostrożnie rozważone u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zgłaszano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: senność (zwłaszcza na początku leczenia), zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego (zwłaszcza na początku leczenia), ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia), zaburzenie widzenia, podwójne widzenie, kołatanie serca, zaczerwienienie twarzy, duszność, ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcie, obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśni, zmęczenie, astenia. Niezbyt często: zapalenie błony śluzowej nosa, bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja, drżenie, zaburzenie smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezje, szum uszny, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze, kaszel, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, plamica, łysienie, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie się, świąd, wysypka, osutka, pokrzywka, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, częstomocz, zaburzenie erekcji, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała. Rzadko: stan splątania. Bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość, nadwrażliwość, hiperglikemia, wzmożone napięcie, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, zapalenie skóry złuszczające, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (w większości przypadków jako konsekwencja cholestazy). Częstość nieznana: zaburzenie pozapiramidowe (zespół pozapiramidowy).
Interakcje
Interakcje związane z indapamidem. Nie stosować z litem - następuje zwiększenie stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania, tak jak w przypadku diety ubogosodowej (zmniejszone wydalanie litu z moczem); jednakże jeśli konieczne jest zastosowanie leków moczopędnych, należy uważnie monitorować stężenie litu w osoczu i jeśli jest to konieczne, odpowiednio dostosować dawkę. Zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z: lekami mogącymi powodować wystąpienie częstoskurczu torsade de pointes - leki przeciwarytmiczne (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid, amiodaron, dofetylid, ibutylid, sotalol), chloropromazyna, cyjamemazyna, lewopromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna, amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd, droperydol, haloperydol, beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina i.v. (hipokaliemia po zastosowaniu indapamidu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu tych leków; zaleca się kontrolowanie i wyrównywanie stężenia potasu we krwi oraz wykonywanie badania EKG); glikozydami naparstnicy (hipokaliemia jest czynnikiem usposabiającym do wystąpienia objawów toksyczności glikozydów, należy monitorować stężenie potasu we krwi, wykonywać badania EKG, a w razie konieczności zmodyfikować leczenie); lekami zmniejszającymi stężenie potasu we krwi - amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy podawane ogólnie, tetrakozaktyd, środki przeczyszczające pobudzające motorykę jelit (zwiększone ryzyko hipokaliemii, działanie addytywne; należy monitorować oraz korygować stężenie potasu w osoczu, zwłaszcza podczas jednoczesnego leczenia glikozydami naparstnicy; należy stosować leki przeczyszczające nie pobudzające perystaltyki); baklofenem (nasilenie działania hipotensyjnego, należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek); NLPZ i kwasem acetylosalicylowym w dużych dawkach (osłabienie działania hipotensyjnego, ryzyko pogorszenia czynności nerek; należy uzupełniać niedobory płynów i monitorować czynność nerek); allopurynolem (zwiększenie częstości reakcji nadwrażliwości na allopurynol); inhibitorami ACE (ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek, jeśli leczenie inhibitorami ACE rozpoczynane jest w sytuacji utrzymującego się niedoboru sodu, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej; u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy odstawić lek moczopędny na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie, jeżeli to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu lub rozpocząć leczenie inhibitorem ACE w małych dawkach i stopniowo je zwiększać; u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca należy rozpocząć leczenie od bardzo małych dawek inhibitora ACE, jeżeli to możliwe po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu; we wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek, stężenie kreatyniny we krwi, przez pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE). Stosować ostrożnie z: lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas - amiloryd, spironolakton, triamteren (racjonalne skojarzenie tych leków, korzystne dla niektórych pacjentów, nie eliminuje ryzyka hipokaliemii, zwłaszcza w przypadku osób chorych na cukrzycę lub z niewydolnością nerek, lub hiperkaliemii; należy kontrolować stężenie potasu we krwi i EKG, a jeśli jest to konieczne, należy ponownie rozważyć sposób leczenia); metforminą (ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej; nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l u mężczyzn i >12 mg/l u kobiet); środkami kontrastowymi zawierającymi jod (ryzyko rozwoju ostrej niewydolności nerek; przed zastosowaniem jodowego środka cieniującego należy nawodnić pacjenta); solami wapnia (ryzyko hiperkalcemii); cyklosporyną, takrolimusem (ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny we krwi); TLP i neuroleptykami (nasilenie działania hipotensyjnego i ryzyko niedociśnienia ortostatycznego); tetrakozaktydem, kortykosteroidami (osłabienia działania hipotensyjnego). Interakcje związane z amlodypiną. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (dantrolen). Przyjmowanie amlodypiny z grejpfrutami lub z sokiem grejpfrutowym nie jest zalecane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie wpływu amlodypiny na organizm, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Może być konieczna kontrola kliniczna oraz dostosowanie dawki. Ze względu na zwiększone ryzyko niedociśnienia tętniczego, podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i klarytromycyny zaleca się ścisłą obserwację pacjentów. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) może powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność stosując amlodypinę jednocześnie z induktorami CYP3A4. Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia tętniczego sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi, podczas stosowania amlodypiny u pacjenta leczonego takrolimusem należy monitorować stężenie takrolimusu we krwi oraz dostosować jego dawkę, jeśli jest to konieczne. U pacjentów po przeszczepieniu nerki obserwowano zmienne zwiększenie stężeń minimalnych cyklosporyny (średnio o 0%-40%) przy jednoczesnym stosowaniu amlodypiny. Należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjmujących amlodypinę, a w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę cyklosporyny. Wielokrotne, jednoczesne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg powodowało zwiększenie o 77% narażenia na symwastatynę, w porównaniu do podawania symwastatyny w monoterapii. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenie czynności wątroby. Hipokaliemia. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca. Okres karmienia piersią.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
