Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Preparat jest wskazany u dorosłych:
• w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego
• w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo–naczyniowych u osób z jawną chorobą miażdżycową (choroba niedokrwienna serca, udar mózgu, choroba tętnic obwodowych w wywiadzie) oraz u chorych na cukrzycę typu 2 z udokumentowanymi powikłaniami dotyczącymi narządów docelowych.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Samoistne nadciśnienie tętnicze: zazwyczaj skuteczna dawka wynosi 40 mg raz na dobę. U niektórych chorych poprawa może nastąpić już po dawce 20 mg. W przypadku braku zadowalającego działania hipotensyjnego, dawka telmisartanu może być zwiększona do 80 mg raz na dobę. Telmisartan można zastosować także w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymi, takimi jak hydrochlorotiazyd (który jak wykazano, posiada działanie addycyjne w stosunku do obniżającego ciśnienie krwi działania telmisartanu). W przypadku, kiedy rozważane jest zwiększenie dawki, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że maksymalne działanie obniżające ciśnienie jest osiągane po 4-8 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym: zalecana dawka to 80 mg raz na dobę. Nie stwierdzono, czy dawki mniejsze niż 80 mg telmisartanu są skuteczne w zmniejszaniu częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych. Zaleca się ścisłą kontrolę ciśnienia tętniczego podczas rozpoczynania podawania telmisartanu w celu zmniejszenia częstości zachorowań z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz w razie konieczności dostosowania dawki leków obniżających ciśnienie tętnicze. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania nie jest konieczne u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub poddawanych hemodializie zaleca się rozpoczęcie terapii od dawki 20 mg. W przypadku łagodnych do umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby, dawka nie może być większa niż 40 mg raz na dobę. Nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę, popijając płynem. Można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki można dzielić na równe dawki. Ze względu na właściwości higroskopijne tabletek, należy je wyjmować z blistra bezpośrednio przed zażyciem.
Działanie
Wybiórczy antagonista receptora angiotensyny II (typu AT1) o dużym powinowactwie. Selektywnie wiąże się z receptorem AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie wiąże się i nie blokuje innych podtypów receptora AT. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu we krwi. Nie hamuje aktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Nie jest też inhibitorem ACE (kininazy II), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średnia biodostępność bezwzględna wynosi około 50%. W dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (>99,5%). Jest metabolizowany w procesie sprzęgania do pochodnych glukuronidowych, nieposiadających aktywności farmakologicznej. Lek jest prawie całkowicie wydalany w postaci niezmienionej z kałem, wydalanie z moczem stanowi poniżej 1% podanej dawki. T0,5 wynosi >20 h.
Skład
1 tabl. zawiera 80 mg telmisartanu.
Działania niepożądane
Niezbyt często możliwe: zakażenia górnych dróg oddechowych (zapalenie gardła i zatok), zakażenia układu moczowego (w tym zapalenie pęcherza moczowego), niedokrwistość, hiperkaliemia, depresja, bezsenność, omdlenie, zawroty głowy, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), objawy wywołane niedociśnieniem tętniczym, w tym ortostatycznym obniżeniem ciśnienia tętniczego (np. zawroty głowy, osłabienie, zaburzenia równowagi), duszność, kaszel, ból brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcia, nudności, wymioty, świąd, wysypka, ból w klatce piersiowej, osłabienie, obfite pocenie się, bóle i kurcze mięśni, bóle pleców, zaburzenia czynności nerek w tym ostra niewydolność nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Rzadko: posocznica, niekiedy prowadząca do śmierci, eozynofilia (zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych tj. eozynofilów), małopłytkowość, hipoglikemia u chorych na cukrzycę, niepokój, senność, zaburzenia widzenia, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), ból stawów, ból kończyn, objawy grypopodobne, ból ścięgien (objawy podobne do zapalenia ścięgien), suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieżyt żołądka, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, reakcje nadwrażliwości i anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk twarzy, ust, języka, gardła, krtani w sporadycznych przypadkach mogący powodować zwężenie dróg oddechowych, utrudniać oddychanie i zagrażać życiu), wyprysk, wysypka polekowa, rumień, ciężkie zmiany skórne (martwica toksyczna rozpływna). Bardzo rzadko śródmiąższowa choroba płuc.
Interakcje
Równoległe stosowanie leków wpływających na stężenie potasu we krwi (sole potasu, suplementy potasu, leki moczopędne oszczędzające potas, takie jak np. spironolakton, triamteren, amiloryd, eplerenon, leki immunosupresyjne, takie jak np. takrolimus, cyklosporyna, leki z grupy inhibitorów ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, trimetoprim, heparyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne) oraz zawierających potas zamienników soli kuchennej może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia). Nie zaleca się równoległego stosowania telmisartanu z wymienionymi powyżej preparatami. Jeżeli konieczne jest ich stosowanie lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia potasu we krwi.
Preparat, podobnie jak leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), może nasilać toksyczne działanie soli litu. Nie zaleca się równoległego stosowania litu, a w razie konieczności takiego leczenia skojarzonego należy zachować ostrożność i kontrolować stężenie litu we krwi.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, ketoprofen, indometacyna) mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu oraz powodować zaburzenia czynności nerek i zwiększenie stężenia potasu we krwi. Należy zapewnić odpowiednie nawodnienie i regularnie kontrolować czynność nerek. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza u chorych w podeszłym wieku.
Leki moczopędne (np. furosemid, hydrochlorotiazyd) mogą powodować zmniejszenie objętości krwi i zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego po zastosowaniu telmisartanu.
Inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać obniżające ciśnienie działanie preparatu. Leki mogące obniżać ciśnienie krwi (np. barbiturany, opioidowe leki przeciwbólowe, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) zwiększają ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego.
Równolegle spożywany alkohol zwiększa ryzyko niedociśnienia tętniczego.
Stosowane ogólnie kortykosteroidy zmniejszają przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia w odpływie żółci. Ciężka niewydolność wątroby. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR 2). II i III trymestr ciąży.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
