Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Nadciśnienie tętnicze.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę (najlepiej rano). W większych dawkach indapamid nie wykazuje silniejszego działania przeciwnadciśnieniowego, natomiast występuje nasilone działanie saluretyczne. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr poniżej 30 ml/min), stosowanie leku jest przeciwwskazane. Tiazydowe leki moczopędne i leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne jedynie u pacjentów, u których czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu. U pacjentów w podeszłym wieku dostosowując dawkę na podstawie stężenia kreatyniny we krwi, należy wziąć pod uwagę wiek, masę ciała i płeć. Lek można stosować jedynie, kiedy czynność nerek jest prawidłowa lub nieznacznie zaburzona. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane. U dzieci i młodzieży lek nie jest wskazany. Sposób podania. Tabl. połykać w całości. Popić wystarczającą ilością płynu (np. szklanką wody). Tabl. nie należy żuć.
Działanie
Lek moczopędny, sulfonamid, o działaniu hipotensyjnym. Właściwości farmakologiczne podobne do diuretyków tiazydowych. Działa w części korowej nerek, gdzie hamuje wchłanianie zwrotne sodu. Zwiększa to wydalanie nerkowe sodu i chlorków, a w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób objętość wydalanego moczu. Efekt hipotensyjny związany z poprawą podatności tętnic i zmniejszeniem oporu naczyniowego i całkowitego oporu obwodowego. Lek zmniejsza przerost lewej komory serca, nie wpływa na metabolizm lipidów (trójglicerydy, frakcję LDL i frakcję HDL cholesterolu) i węglowodanów. Postać leku umożliwia powolne uwalnianie indapamidu. Lek szybko i całkowicie wchłania się w przewodu pokarmowego (spożycie posiłku nieznacznie przyspiesza wchłanianie). Maksymalne stężenie we krwi występuje po 12 h od podania. Indapamid wiąże się z białkami osocza w 79%. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Stan stacjonarny osiągany jest po 7 dniach leczenia. Indapamid jest wydalany z moczem (70% dawki) i kałem (22% dawki), w postaci nieczynnych metabolitów.
Skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu. Preparat zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Często: grudkowo-plamkowe wysypki skórne. Niezbyt często: plamica. Rzadko: zawroty głowy, zmęczenie, ból głowy, parestezje, nudności, zaparcia, suchość błon śluzowych jamy ustnej. Bardzo rzadko: zmiany obrazu krwi, zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby, wzrost poziomu wapnia we krwi. Ponadto: reakcje nadwrażliwości, nadmierna utrata potasu i/lub sodu.
Występowanie po zastosowaniu leku takich działań niepożądanych jak np. zawroty głowy, niedociśnienie (szczególnie w początkowym okresie leczenia), stwarza niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem pojazdów oraz obsługą maszyn.
Interakcje
Indapamidu nie należy stosować jednocześnie z solami litu, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu we krwi z objawami przedawkowania (w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy dokładnie monitorować stężenie litu we krwi i odpowiednio dostosować jego dawki). Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie z indapamidem leki, które mogą wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, np.: leki przeciwarytmiczne grupy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid) i III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (fenotiazyny: chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna; benzamidy (amisulpiryd, sulpiryd, sultopiryd, triapryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol) oraz inne: beprydyl, cyzapryd, dyfemanil, erytromycyna iv., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina iv. Przed zastosowaniem powyższych leków należy obserwować pacjenta w kierunku rozwoju hipokaliemii i w razie konieczności należy ją wyrównać. Należy kontrolować klinicznie stężenie elektrolitów w osoczu oraz wykonywać badanie EKG. Leki z grupy NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, duże dawki kwasu salicylowego (≥ 3 g/dobę)) mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie leku, zwiększać ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta oraz monitorować czynność nerek). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania indapamidu i inhibitorów ACE. Podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej hiponatremią, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, może dojść do nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z uwagi na to, że wcześniejsze stosowanie leku moczopędnego może spowodować niedobór sodu, należy zaprzestać jego stosowania na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie jeżeli to konieczne, powrócić do stosowania diuretyku lub rozpoczęcie leczenie inhibitorem ACE od małych dawek, stopniowo zwiększanych. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca leczenie należy rozpoczynać od bardzo małych dawek inhibitora ACE, najlepiej po wcześniejszym zmniejszeniu dawki leku moczopędnego (jeżeli to możliwe). We wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek (stężenie kreatyniny we krwi) przez pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE ze względu na zwiększone ryzyko hipokaliemii (działanie addycyjne). Lek należy stosować ostrożnie z innymi lekami powodującymi hipokaliemię, takimi jak: amfoterycyna B iv., gliko- i mineralokortykosteroidy (stosowane ogólnie), tetrakozaktyd, środki przeczyszczające o działaniu pobudzającym perystaltykę jelit. Należy monitorować oraz korygować stężenie potasu w osoczu, jeżeli jest to wymagane. Zwłaszcza podczas równoczesnego stosowania glikozydów naparstnicy należy na to zwracać szczególną uwagę. Należy stosować leki przeczyszczające niepobudzające perystaltyki jelit. Baklofen może zwiększać działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu, dlatego należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta oraz czynność nerek. Hipokaliemia jest czynnikiem usposabiającym do wystąpienia objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Należy kontrolować stężenie potasu oraz wykonać badanie EKG, a w razie konieczności dostosować leczenie. Leki moczopędne oszczędzające potas (amiloryd, spironolakton, triamteren) mogą powodować hipokaliemię i hiperkaliemię (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek lub cukrzycą), dlatego należy kontrolować stężenie potasu w osoczu i EKG oraz ponownie rozważyć sposób leczenia. Ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej, nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn oraz >12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Środki kontrastujące zawierające jod mogą u pacjentów odwodnionych w wyniku przyjmowania leku, zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek (szczególnie duże dawki środków kontrastujących). Należy nawodnić pacjenta przed podaniem środków zawierających jod. Leki przeciwdepresyjne o działaniu podobnym do imipraminy i neuroleptyki mogą nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększać ryzyko hipotonii ortostatycznej. Podawanie indapamidu łącznie z solami wapnia zwiększa ryzyko hiperkalcemii w wyniku zmniejszonego wydalania wapnia z moczem. Ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny w osoczu, bez wpływu na stężenia cyklosporyny krążącej we krwi, nawet, jeżeli nie występuje utrata wody i (lub) sodu. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (podawane ogólnie) osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowego indapamidu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek. Encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
