Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Zastoinowa niewydolność serca. Marskość wątroby z wodobrzuszem i obrzękiem. Wodobrzusze w przebiegu nowotworu złośliwego. Zespół nerczycowy. Diagnostyka i leczenie pierwotnego hiperaldosteronizmu. Leczenie nadciśnienia tętniczego, jako lek dodatkowy u pacjentów niereagujących dostatecznie na inne leki przeciwnadciśnieniowe. Leczenie dzieci należy prowadzić wyłącznie pod nadzorem lekarza pediatry. Dane dotyczące stosowania u dzieci i młodzieży są ograniczone.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Zastoinowa niewydolność serca z obrzękiem: zwykle dawka początkowa wynosi 100 mg na dobę, podawana w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych, jednak zakres dawek może wynosić 25-200 mg na dobę. Dawkę podtrzymującą należy wyznaczyć indywidualnie dla każdego pacjenta. Pacjenci z ciężką niewydolnością serca (klasy III-IV wg NYHA): leczenie należy rozpocząć dawką 25 mg raz na dobę, w skojarzeniu ze standardową terapią, jeżeli stężenie potasu we krwi wynosi ≤5 mEq/l, a stężenie kreatyniny ≤2,5 mg/dl. Jeżeli jest to klinicznie wskazane, u pacjentów tolerujących dawkę 25 mg raz na dobę, dawkę można zwiększyć do 50 mg raz na dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki 25 mg raz na dobę, dawkę można zmniejszyć do 25 mg podawanych co drugi dzień. Marskość wątroby z wodobrzuszem i obrzękiem: jeżeli stosunek jonów Na+/K+ w moczu ma wartość >1,0, należy zastosować dawkę 100 mg na dobę; jeżeli stosunek ten ma wartość Wodobrzusze w przebiegu nowotworu złośliwego: zwykle stosowana dawka początkowa wynosi 100-200 mg na dobę. W ciężkich przypadkach, dawkę można stopniowo zwiększać do 400 mg na dobę. Gdy obrzęki są odpowiednio kontrolowane, dawkę podtrzymującą należy wyznaczyć indywidualnie dla każdego pacjenta. Zespół nerczycowy: zwykle stosowana dawka wynosi 100-200 mg na dobę. Nie wykazano, by spironolakton posiadał działanie przeciwzapalne ani też wpływał na proces patologiczny. Stosowanie spironolaktonu jest zalecane jedynie w przypadku, gdy leczenie glikokortykosteroidami nie jest wystarczająco skuteczne. Diagnostyka i leczenie pierwotnego hiperaldosteronizmu: lek może być stosowany jako wstępna procedura diagnostyczna w celu dostarczenia pośrednich dowodów na hiperaldosteronizm pierwotny w czasie, gdy pacjenci stosują normalną dietę. Test długotrwały: 400 mg na dobę przez 3-4 tyg.; wyrównanie hipokaliemii i nadciśnienia tętniczego dostarcza wstępnych dowodów do diagnozy pierwotnego hiperaldosteronizmu. Test krótkotrwały: 400 mg na dobę przez 4 dni; jeżeli podczas podawania spironolaktonu stężenie potasu w surowicy wzrasta, a po odstawieniu maleje, należy rozważyć wstępną diagnozę pierwotnego hiperaldosteronizmu. Gdy diagnoza hiperaldosteronizmu zostanie potwierdzona przez bardziej wiarygodne procedury diagnostyczne, spironolakton można stosować w dawce dobowej wynoszącej 100-400 mg jako przygotowanie do zabiegu operacyjnego. U pacjentów niezakwalifikowanych do leczenia operacyjnego, spironolakton można stosować jako długotrwałe leczenie podtrzymujące w najmniejszej skutecznej dawce, określonej indywidualnie dla każdego pacjenta. Leczenie nadciśnienia tętniczego: zazwyczaj 25-100 mg na dobę. Pełny efekt terapeutyczny uzyskuje się zwykle w ciągu około 2 tyg., co należy uwzględnić podczas dostosowania dawki. Przed rozpoczęciem stosowania spironolaktonu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, którzy są już leczeni inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensynowego, należy skontrolować stężenie potasu i kreatyniny we krwi. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeżeli stężenie potasu we krwi wynosi >5,0 mmol/l lub stężenie kreatyniny >2,5 mg/dl. Konieczne jest częste monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny we krwi w ciągu pierwszych 3 mies. leczenia. Leczenie skojarzone należy czasowo wstrzymać lub przerwać w przypadku zwiększenia stężenia potasu we krwi >5,0 mmol/l lub stężenia kreatyniny >2,5 mg/dl. Dzieci i młodzież: stosować dawkę początkową wynoszącą 1-3 mg/kg mc./dobę, w dawkach podzielonych. Dawkę należy dostosować w zależności od odpowiedzi oraz tolerancji. Pacjenci w podeszłym wieku: zaleca się rozpoczynanie leczenia od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo zwiększać ją, o ile jest to konieczne, aż do uzyskania maksymalnych korzyści. Sposób podania. Zaleca się podawanie leku raz na dobę podczas posiłku. Linia podziału na tabletce 25 mg ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki; natomiast tabletkę 50 mg oraz 100 mg można podzielić na równe dawki. Jeśli jest to konieczne (np. u dzieci), można rozkruszyć tabletki i przygotować zawiesinę.
Działanie
Lek moczopędny oszczędzający potas, kompetytywny antagonista aldosteronu. Powoduje zwiększenie wydalania sodu z jednoczesnym zmniejszeniem wydalania potasu w części dystalnej kanalika nerkowego. Wykazuje stopniowe i przedłużone działanie. Spironolakton dobrze i szybko (Tmax 2,6 h) wchłania się po podaniu doustnym i jest metabolizowany do czynnych metabolitów: metabolitów zawierających związki siarki (80%) i częściowo do kanrenonu (20%). T0,5 spironolaktonu we krwi wynosi 1,3 h; czynnych metabolitów 2,8-11,2 h. Metabolity są wydalane głównie z moczem, ale również z kałem poprzez wydalanie z żółcią. Działanie na nerki jest największe po 7 h od podania pojedynczej dawki i utrzymuje się przez co najmniej 24 h.
Skład
1 tabl. powl. zawiera 100 mg spironolaktonu. Preparat zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Mogą wystąpić: złe samopoczucie, łagodne nowotwory piersi, zaburzenia układu pokarmowego, nudności, leukopenia (w tym agranulocytoza), małopłytkowość, trombocytopenia, zaburzenia czynności wątroby, zaburzenia elektrolitowe, hiperkaliemia, kurcze mięśni nóg, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, splątanie, zmiany libido, zaburzenia miesiączkowania, ból piersi, ginekomastia (zwykle odwracalna po zaprzestaniu leczenia; w rzadkich przypadkach może się utrzymywać niewielkie powiększenie piersi), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN), wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), łysienie, nadmierne owłosienie, świąd, wysypka, pokrzywka, ostra niewydolność nerek.
Interakcje
Równoczesne stosowanie spironolaktonu i innych leków zwiększających stężenie potasu we krwi (np. leków moczopędnych oszczędzających potas, inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II, antagonistów aldosteronu - np. eplerenonu; heparyny - w tym heparyny niskocząsteczkowej), jak również suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potasu lub diety bogatej w potas może prowadzić do ciężkiej hiperkaliemii. Skojarzone stosowanie spironolaktonu i inhibitora ACE jest możliwe u pacjentów z niewydolnością serca klasy III lub IV NYHA, jeśli wykazano jego skuteczność, a stężenie potasu oraz czynność nerek są ściśle monitorowane. Oprócz leków, o których wiadomo, że powodują hiperkaliemię, jednoczesne stosowanie trimetoprimu z sulfametoksazolem (kotrimoksazol) i spironolaktonu może prowadzić do istotnej klinicznie hiperkaliemii. Spironolakton może nasilać działanie leków hipotensyjnych - może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki leków hipotensyjnych w przypadku, gdy spironolakton zostanie dodany do schematu leczenia; w późniejszym okresie może być konieczne dostosowanie dawkowania tych leków. Inhibitory ACE powodują zmniejszenie wydzielania aldosteronu, dlatego nie należy stosować ich rutynowo w skojarzeniu ze spironolaktonem, szczególnie u pacjentów ze znacznym zaburzeniem czynności nerek. Spironolakton może zwiększać stężenie digoksyny we krwi oraz wydłużać jej T0,5 - należy monitorować odpowiedź kliniczną na digoksynę; jeżeli konieczne jest dostosowanie dawki digoksyny, należy uważnie monitorować pacjentów, czy nie występują u nich objawy zwiększonego lub zmniejszonego działania digoksyny (do monitorowania działania digoksyny należy używać metod innych niż oznaczenie stężenie digoksyny we krwi, gdyż stosowanie spironolaktonu wpływa na wyniki niektórych testów). Karbenoksolon może powodować retencję sodu i przez to zmniejszać skuteczność spironolaktonu - unikać jednoczesnego stosowania. NLPZ mogą osłabiać natriuretyczne działanie spironolaktonu poprzez zahamowanie wytwarzania prostaglandyn w nerkach. Kwas acetylosalicylowy, indometacyna i kwas mefenamowy osłabiają działanie moczopędne spironolaktonu. Spironolakton zmniejsza odpowiedź naczyniową na noradrenalinę - należy zachować ostrożność w przypadku znieczulenia miejscowego lub ogólnego. Nasila metabolizm fenazonu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra niewydolność nerek, ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min), bezmocz. Choroba Addisona lub inne stany związane z hiperkaliemią. Hiperkaliemia. Jednoczesne stosowanie eplerenonu lub innych leków moczopędnych oszczędzających potas. Stosowanie u dzieci i młodzieży z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Nie należy stosować spironolaktonu jednocześnie z innymi lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas oraz nie należy rutynowo podawać suplementów potasu, ponieważ może wystąpić hiperkaliemia.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
