Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Zespoły lękowe, pomocniczo w lęku uogólnionym. Stany niepokoju i napięcia z objawami somatycznymi i wegetatywnymi.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg 2-3 razy na dobę, może być zwiększana co 2-3 dni. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 15-30 mg na dobę w dawkach podzielonych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 60 mg w dawkach podzielonych. Szczególne grupy pacjentów. Jeśli buspiron podaje się jednocześnie z silnym inhibitorem CYP3A4, należy zastosować mniejszą dawkę początkową i zwiększać ją stopniowo. Nie ma konieczności zmian dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania buspironu u dzieci - nie zaleca się stosowania buspironu preparatu u dzieci i młodzieży. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Po pojedynczej dawce u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym pogorszeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 20-49 ml/min/1,72 m2) obserwowano niewielkie zwiększenie stężeń buspironu we krwi, bez zwiększenia T0,5; u tych chorych buspiron należy stosować ostrożnie i zaleca się podawanie małych dawek 2 razy na dobę. Przed ewentualnym zwiększeniem dawki należy starannie oceniać odpowiedź na leczenie oraz objawy występujące u pacjentów. Pojedyncza dawka u pacjentów z bezmoczem powoduje zwiększenie we krwi stężenia metabolitu 1-pirymidynylopiperazyny (1-PP), przy czym dializa nie miała wpływu na stężenia buspironu ani na stężenia 1-PP. Buspironu nie należy podawać u pacjentów z klirensem kreatyniny 2, a szczególnie u pacjentów z bezmoczem, ponieważ mogą wystąpić zwiększone i niepoddające się leczeniu stężenia buspironu i jego metabolitów. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Buspiron stosowany u pacjentów z pogorszeniem czynności wątroby wykazuje osłabiony efekt pierwszego przejścia. Po pojedynczej dawce u pacjentów z marskością wątroby obserwuje się zwiększone Cmax niezmienionego buspironu, z wydłużeniem jego T0,5. U tych chorych buspiron należy stosować ostrożnie a dawkowanie należy zwiększać indywidualnie, starając się ograniczyć prawdopodobieństwo wystąpienia niepożądanych objawów ośrodkowych, które mogą się pojawiać z uwagi na duże Cmax buspironu; zwiększanie dawki należy rozważać ostrożnie i dopiero po 4-5 dniach stosowania wcześniejszej dawki. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować codziennie o tej samej porze, zawsze z posiłkiem lub zawsze bez posiłku. Pacjenci stosujący buspiron powinni unikać picia dużych ilości soku grejpfrutowego.
Działanie
Lek przeciwlękowy. Buspiron jest pochodną azaspirodekandionu. Dokładny mechanizm działania nie został poznany. Lek nie działa na receptory benzodiazepinowe i nie ma działania uspokajającego, przeciwdrgawkowego i zwiotczającego mięśnie. Z badań na zwierzętach wynika, że buspiron wpływa na receptory serotoninergiczne, noradrenergiczne, cholinergiczne i dopaminergiczne w mózgu. Buspiron zwiększa aktywność swoistych szlaków noradrenergicznych i dopaminergicznych, podczas gdy aktywność układu serotoninergicznego i cholinergicznego jest hamowana. Buspiron szybko wchłania się po podaniu doustnym. Cmax w osoczu występuje po 60-90 min od podania. Wiąże się w 95% z białkami osocza. Stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 2 dni leczenia. Podlega w dużym stopniu metabolizmowi pierwszego przejścia w wątrobie. T0,5 wynosi 2-11 h.
Skład
1 tabl. zawiera 5 mg chlorowodorku buspironu. Lek zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Niekiedy występują: zawroty głowy, nudności, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, suchość błon śluzowych jamy ustnej, bóle głowy, kołatanie serca, rozdrażnienie, podniecenie, senność, bezsenność, zmęczenie. Inne objawy niepożądane obserwowane przy leczeniu buspironem: niespecyficzne bóle w klatce piersiowej, nadciśnienie, niedociśnienie, napady padaczkowe, mlekotok, zaburzenia cyklu miesiączkowego, czynności tarczycy, zaburzenia w oddawaniu moczu, kurcze mięśniowe. Lek nie powoduje zależności fizycznej i psychicznej, ale nagłe odstawienie może czasem spowodować zawroty i ból głowy, rozdrażnienie, senność, objawy ze strony przewodu pokarmowego. Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn przynajmniej do czasu uzyskania pewności, że lek nie wpływa ujemnie na sprawność psychoruchową.
Interakcje
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania buspironu z innymi lekami działającymi na OUN. Połączenia niezalecane: buspiron i inhibitory MAO, buspiron i erytromycyna oraz buspiron i itrakonazol. Jednoczesne stosowanie buspironu z inhibitorami MAO może zwiększać ciśnienie tętnicze - nie zaleca się jednoczesnego podawania. Erytromycyna i itrakonazol zwiększają stężenie buspironu w osoczu. Jeśli buspiron ma być stosowany jednocześnie z erytromycyną lub itrakonazolem, zaleca się małą dawkę buspironu (np. 2,5 mg 2 razy na dobę). Późniejsze zmiany dawkowania każdego z leków powinny być dokonywane na podstawie odpowiedzi klinicznej. Diltiazem i werapamil zwiększają stężenia buspironu w osoczu. W przypadku podawania buspironu razem z diltiazemem lub werapamilem możliwe jest nasilenie działania i zwiększenie toksyczności buspironu. Późniejsze zmiany dawkowania każdego z leków powinny być dokonywane na podstawie odpowiedzi klinicznej. Ryfampicyna indukuje metabolizm buspironu przez CYP3A4, dlatego jednoczesne podawanie buspironu i ryfampicyny prowadziło do zmniejszenia stężeń buspironu w osoczu. Obserwowano rzadkie przypadki drgawek u pacjentów stosujących jednocześnie SSRI i buspiron. Buspiron należy stosować ostrożnie w połączeniu z lekami serotoninergicznymi (w tym inhibitory MAO, L-tryptofan, tryptan, tramadol, linezolid, SSRI, lit i ziele dziurawca), ze względu na pojedyncze zgłoszenia o występowaniu zespołu serotoninowego u pacjentów otrzymujących jednocześnie SSRI. W razie podejrzenia tego stanu leczenie buspironem należy natychmiast przerwać i włączyć leczenie objawowe. In vitro buspiron może wypierać leki słabiej związane z białkami, takie jak digoksyna. Kliniczna znaczenie tej cechy nie jest znane. Jednoczesne podawanie buspironu i nefazodonu prowadziło do znacznego zwiększenia stężeń buspironu w osoczu oraz istotnego statystycznie zmniejszenia osoczowych stężeń metabolitu buspironu, 1-pirymidynylopiperazyny. Obserwowano niewielkie zwiększenie AUC nefazodonu i jego metabolitu hydroksynefazodonu (HO-NEF) i mCPP. Odnotowano niewielkie zwiększenie Cmax nefazodonu i jego metabolitu HO-NEF. Zaleca się zmniejszenie dawki buspironu w przypadku jednoczesnego podawania z nefazodonem. Późniejsze zmiany dawkowania każdego z leków należy wykonywać na podstawie odpowiedzi klinicznej. Sok grejpfrutowy zwiększa stężenie buspironu w osoczu. Podczas jednoczesnego podania buspironu z silnym inhibitorem CYP3A4 zaleca się małą dawkę buspironu. W razie stosowania w połączeniu z silnym induktorem CYP3A4, np. fenobarbitalem, fenytoiną, karbamazepiną, preparatami z dziurawca, konieczna może być modyfikacja dawki buspironu, aby utrzymać działanie przeciwlękowe. W krótkotrwałym leczeniu fluwoksaminą i buspironem obserwowano dwukrotnie większe stężenia buspironu w osoczu w porównaniu z monoterapią buspironem. Podczas jednoczesnego stosowania trazodonu u niektórych pacjentów stwierdzano 3-6-krotne zwiększenie aktywności AlAT. Podczas łącznego stosowania buspironu i cymetydyny stwierdzano niewielkie zwiększenie stężenia metabolitu buspironu 1-(2-pirymidynylo)-piperazyny. Z uwagi na stopień wiązania buspironu z białkami (około 95%) zaleca się ostrożność w razie jednoczesnego podawania leków o dużym stopniu wiązania z białkami. Baklofen, lofeksydyna, nabilon, leki antyhistaminowe mogą nasilać działanie sedatywne. Po dołączeniu buspironu do schematu leczenia diazepamem nie stwierdzano istotnych statystycznie różnic w zakresie parametrów farmakokinetycznych w stanie stacjonarnym (Cmax, AUC i Cmin) dla diazepamu, jednak obserwowano zwiększenia o około 15% dla nordiazepamu, oraz niewielkie kliniczne objawy niepożądane (zawroty głowy, bóle głowy i nudności). Jednoczesne podawanie haloperydolu i buspironu może prowadzić do zwiększenia stężeń haloperydolu w surowicy. In vitro buspiron nie wypiera leków silnie związanych z białkami osocza (np. warfaryny) oraz fenytoiny i propranololu. Może jednak in vitro wypierać leki słabiej związane z białkami osocza, takie jak digoksyna. Obserwowano wydłużenie czasu protrombinowego po dodaniu buspironu do schematu leczenia zawierającego warfarynę. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników nie obserwowano interakcji z amitryptyliną.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Padaczka. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny ≤20 ml/min/1,73 m2 lub stężenie kreatyniny w osoczu >200 µmol/l). Ciężka niewydolność wątroby. Ostre zatrucie alkoholem, lekami nasennymi, przeciwbólowymi lub przeciwpsychotycznymi.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.