Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
Opis
Ryzodeg jest stosowany w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat; jego działanie polega na obniżaniu stężenia cukru we krwi.
Dawkowanie
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Działanie
Lek Ryzodeg zawiera dwa rodzaje insulin:
bazową insulinę o nazwie insulina degludec, która w sposób długotrwały zmniejsza stężenie cukru we krwi;
szybko działającą insulinę o nazwie insulina aspart, która zmniejsza stężenie cukru we krwi krótko po wstrzyknięciu.
Skład
Substancjami czynnymi leku są insulina degludec i insulina aspart.
Jeden ml roztworu zawiera 100 jednostek insuliny degludec/insuliny aspart w stosunku 70/30 (co odpowiada 2,56 mg insuliny degludec i 1,05 mg insuliny aspart).
Jeden fabrycznie napełniony wstrzykiwacz zawiera 300 jednostek insuliny degludec/insuliny aspart w 3 ml roztworu.
Działania niepożądane
Hipoglikemia (za małe stężenie cukru we krwi) może wystąpić bardzo często w związku z leczeniem insuliną (może dotyczyć więcej niż 1 na każde 10 osób); może mieć poważny przebieg. Za małe stężenie cukru we krwi może prowadzić do utraty przytomności. Ciężka hipoglikemia może spowodować uszkodzenie mózgu i może stanowić zagrożenie życia. Jeśli wystąpią objawy małego stężenia cukru we krwi, należy niezwłocznie podjąć czynności w celu zwiększenia stężenia cukru we 40 krwi.
W przypadku wystąpienia poważnej reakcji uczuleniowej (występującej rzadko) na insulinę lub którykolwiek ze składników leku Ryzodeg należy zaprzestać stosowania tego leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Objawy ciężkiej reakcji uczuleniowej to:
rozprzestrzenienie miejscowych reakcji na inne części ciała;
nagłe pojawienie się złego samopoczucia z poceniem się;
wymioty;
trudności w oddychaniu;
kołatanie serca lub zawroty głowy.
Inne działania niepożądane:
Częste (może dotyczyć mniej niż 1 na każde 10 osób)
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia: w miejscu wstrzyknięcia mogą wystąpić miejscowe reakcje uczuleniowe. Objawy reakcji uczuleniowej mogą obejmować:
ból, zaczerwienienie, pokrzywkę, obrzęk i swędzenie.
Objawy te zwykle ustępują po kilku dniach. Jeśli nie ustąpią po kilku tygodniach, należy skontaktować się z lekarzem. Jeśli reakcja ulegnie nasileniu, należy zaprzestać stosowania leku Ryzodeg i natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Niezbyt częste (może dotyczyć mniej niż 1 na każde 100 osób)
Obrzęki w okolicy stawów: po rozpoczęciu przyjmowania leku organizm może zatrzymywać więcej wody niż powinien. Powoduje to obrzęk wokół kostek i innych stawów. Zwykle jest to krótkotrwałe.
Rzadkie (może dotyczyć mniej niż 1 na każde 1000 osób)
Lek ten może powodować reakcje uczuleniowe, takie jak pokrzywka, obrzęk języka i warg, biegunka, nudności, uczucie zmęczenia i swędzenie.
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zmiany skórne w miejscu wstrzyknięcia (lipodystrofia): nie są znane przypadki występowania lipodystrofii na skutek stosowania leku Ryzodeg, ale obserwowano tego typu zmiany skórne w związku ze stosowaniem innych rodzajów insuliny.
Tkanka tłuszczowa pod skórą może zanikać(lipoatrofia) lub przerastać(lipohipertrofia). Zmiana za każdym razem miejsca wstrzyknięcia może zmniejszyć ryzyko wystąpienia takich zmian skórnych. W przypadku zauważenia zmian skórnych tego typu należy skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką. Jeśli w dalszym ciągu wstrzykiwanie będzie wykonywane w to samo miejsce, reakcje mogą się zaostrzyć i wpłynąć na ilość leku dostarczaną do organizmu.
Ogólne działania niepożądane związane z cukrzycą
Za małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia)
Za małe stężenie cukru we krwi może wystąpić w wyniku:spożycia alkoholu, podania zbyt dużej dawki insuliny, większego niż zwykle wysiłku fizycznego, za małego posiłku lub pominięcia go. Objawy zapowiadające za małe stężenie cukru we krwi, które mogą się pojawić nagle:ból głowy, zaburzenia mowy, szybkie bicie serca, zimne poty, chłodna blada skóra, nudności, uczucie silnego głodu, drżenie, pobudzenie nerwowe lub niepokój, nienaturalne uczucie zmęczenia, osłabienia lub senności, stan splątania, obniżenie koncentracji, krótkotrwałe zaburzenia widzenia.
Co należy zrobić, jeśli objawy wskazują na za małe stężenie cukru we krwi
spożyć tabletki z glukozą lub inną przekąskę zawierającą cukier, jak słodycze, ciastka, sok owocowy (zawsze należy mieć przy sobie tabletki z glukozą lub bogatą w cukier przekąskę, na wszelki wypadek);
jeśli to możliwe, zmierzyć stężenie cukru we krwi i odpocząć. Może być konieczne ponowne zmierzenie stężenia cukru we krwi, gdyż tak jak dla wszystkich bazowych insulinowych produktów leczniczych poprawa kontroli stężenia cukru we krwi może być opóźniona;
poczekać na ustąpienie objawów za małego stężenia cukru we krwi lub do ustabilizowania się stężenia cukru we krwi. Następnie kontynuować przyjmowanie insuliny jak dotychczas.
Co powinny zrobić inne osoby, gdy pacjent straci przytomność
Osoba chora na cukrzycę powinna poinformować o tym wszystkie osoby ze swojego otoczenia. Należy poinformować inne osoby o tym, co może się stać, jeśli stężenie cukru we krwi będzie za małe, w tym także o ryzyku omdlenia. Należy poinformować, że jeśli chory straci przytomność, osoby będące w pobliżu muszą:
ułożyć chorego na boku;
natychmiast poszukać pomocy medycznej;
nie podawać choremu jedzenia ani picia, gdyż istnieje ryzyko zadławienia.
Chory może szybciej odzyskać przytomność po wstrzyknięciu glukagonu. Wstrzyknięcie może wykonać jedynie osoba, która wie, jak podawać glukagon.
Po podaniu glukagonu, od razu po odzyskaniu przytomności należy spożyć cukier lub przekąskę zawierającą cukier.
Jeśli chory nie odzyskuje przytomności po podaniu glukagonu, powinien być leczony w szpitalu.
Bardzo małe stężenie cukru we krwi, jeśli nie jest leczone, może spowodować uszkodzenie mózgu. Może ono być krótkotrwałe lub długotrwałe. Może nawet spowodować śmierć.
Należy skontaktować się z lekarzem, jeśli:
wystąpiło małe stężenie cukru we krwi, które doprowadziło do utraty przytomności;
miało miejsce wstrzyknięcie glukagonu;
w ostatnim czasie wystąpiło kilkakrotnie za małe stężenie cukru we krwi.
Dawka i pora przyjmowania insuliny, dieta i aktywność fizyczna mogą wymagać zmiany.
Zbyt duże stężenie cukru we krwi (hiperglikemia)
Zbyt duże stężenie cukru we krwi może wystąpić w wyniku:spożycia większego niż zwykle posiłku, mniejszego niż zwykle wysiłku fizycznego, spożycia alkoholu, zakażenia lub gorączki, przyjęcia za małej dawki insuliny, ciągłego przyjmowania za małej dawki insuliny, pominięcia dawki insuliny lub zaprzestania przyjmowania insuliny bez konsultacji z lekarzem.
Objawy zapowiadające zbyt duże stężenie cukru, które zazwyczaj pojawiają się stopniowo:
zaczerwieniona, sucha skóra, uczucie senności i zmęczenia, suchość w ustach i zapach owoców (acetonu) w wydychanym powietrzu, częstsze oddawanie moczu, uczucie pragnienia, utrata apetytu, nudności lub wymioty. Mogą to być objawy bardzo poważnego stanu – kwasicy ketonowej. Polega on na gromadzeniu się kwasu we krwi wynikającym z rozkładania przez organizm tłuszczu, a nie cukru. Brak leczenia może prowadzić do śpiączki cukrzycowej,a nawet do śmierci.
Co należy zrobić jeśli wystąpiło zbyt duże stężenie cukru we krwi
Sprawdzić stężenie cukru we krwi.
Sprawdzić obecność ciał ketonowych w moczu.
Natychmiast poszukać pomocy medycznej.
Interakcje
Poniżej wymienione są najpopularniejszeleki mające wpływ na leczenie insuliną.Stężenie cukru we krwi może zmniejszyć się (hipoglikemia), jeśli stosowane są:
inne leki w leczeniu cukrzycy (doustne i do wstrzykiwań);
sulfonamidy, w leczeniu zakażeń;
steroidy anaboliczne, takie jak testosteron;
leki blokujące receptory beta-adrenergiczne, w leczeniu nadciśnieniatętniczego; mogą utrudnić rozpoznanie objawów zapowiadających za małe stężenie cukru we krwi;
kwas acetylosalicylowy (i inne salicylany), przeciwbólowo lub w celu zmniejszenia gorączki;
inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), w leczeniu depresji;
inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACEI), w leczeniu niektórych chorób serca lub nadciśnieniatętniczego. Stężenie cukru we krwi może zwiększyć się (hiperglikemia), jeśli stosowane są:
danazol, w leczeniu endometriozy;
doustne leki antykoncepcyjne (tabletki antykoncepcyjne);
hormony tarczycy, w leczeniu schorzeń tarczycy;
hormon wzrostu, w leczeniu niedoboru hormonu wzrostu;
glikokortykosteroidy, takie jak „kortyzon”, w leczeniu stanów zapalnych;
leki sympatykomimetyczne, takie jak epinefryna (adrenalina), salbutamol lub terbutalina w leczeniu astmy;
tiazydy, w leczeniu nadciśnieniatętniczegolub nadmiernego zatrzymania płynów w organizmie.
Oktreotyd i lanreotyd: stosowane w leczeniu rzadkiej choroby polegającej na występowaniu zbyt dużej ilości hormonu wzrostu (akromegalia). Mogą one zarówno zwiększać, jak i zmniejszać stężenie cukru we krwi.
Pioglitazon: doustny lek przeciwcukrzycowy stosowany w leczeniu cukrzycy typu 2. U niektórych pacjentów z długotrwałą cukrzycą typu 2 i chorobą serca lub wcześniejszym udarem leczonych pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną rozwijała się niewydolność serca. Należy poinformować lekarza tak szybko, jak to możliwe o wystąpieniu objawów niewydolności serca, takich jak: nietypowa duszność lub szybki przyrost masy ciała, lub miejscowe obrzmienie (obrzęk).
Jeśli którykolwiek z powyższych punktów dotyczy pacjenta (lub gdy pacjent nie ma pewności), powinien on skontaktować się z lekarzem, farmaceutąlub pielęgniarką.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
