Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Preparat jest wskazany do stosowania w następujących przypadkach:
· zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym u dorosłych po przebytej planowej aloplastyce całkowitej stawu kolanowego lub biodrowego
· prewencja udarów i zatorowości systemowej u dorosłych pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków z jednym lub więcej następujących czynników ryzyka:
przebyty udar
przemijający napad niedokrwienny lub zatorowość systemowa
frakcja wyrzutowa lewej komory serca poniżej 40%
objawowa niewydolność serca równa bądź większa od II klasy wg NYHA
wiek powyżej 75 lat
wiek powyżej 65 lat z towarzyszącą mu cukrzycą, chorobą wieńcową lub nadciśnieniem tętniczym.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (prewencja pierwotna i ChZZ po zabiegach ortopedycznych). Pacjenci po przebytej planowej aloplastyce stawu kolanowego: 220 mg (2 kaps. 110 mg) raz na dobę. Leczenie należy rozpocząć od podania 1 kaps. w ciągu 1-4 h od zakończenia zabiegu chirurgicznego. Następnie należy podawać 2 kaps. raz na dobę, przez łącznie 10 dni. Pacjenci po przebytej planowej aloplastyce stawu biodrowego: 220 mg (2 kaps. 110 mg) raz na dobę. Leczenie należy rozpocząć od podania 1 kaps. w ciągu 1-4 h od zakończenia zabiegu chirurgicznego. Następnie należy podawać 2 kaps. raz na dobę, przez łącznie 28-35 dni. W przypadku obu zabiegów chirurgicznych należy odsunąć w czasie rozpoczęcie leczenia, jeżeli nie zostanie zapewniona pełna hemostaza. Jeżeli leczenie nie zostanie rozpoczęte w dniu zabiegu chirurgicznego, wówczas należy je rozpocząć od podania 2 kaps. raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-50 ml/min) zalecana dawka wynosi 150 mg (2 kaps. 75 mg) raz na dobę. U pacjentów stosujących dabigatran w skojarzeniu z amiodaronem, chinidyną lub werapamilem, dawkę preparatu należy zmniejszyć do 150 mg (2 kaps. 75 mg) raz na dobę; w takim przypadku dabigatran oraz inne leki powinny być przyjmowane jednocześnie. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek jednocześnie leczonych dabigatranem i werapamilem należy rozważyć zmniejszenie dawki dabigatranu do 75 mg raz na dobę. U pacjentów w podeszłym wieku (≥75 lat) zalecana dawka wynosi 150 mg (2 kaps. 75 mg) raz na dobę. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów o masie ciała 110 kg, ale zaleca się ścisłą obserwację pacjenta. Nie jest konieczna modyfikacja dawki ze względu na płeć. Zmiana leczenia. Przy zmianie leczenia z dabigatranu na lek przeciwzakrzepowy podawany pozajelitowo, po podaniu ostatniej dawki dabigatranu zaleca się odczekać 24 h przed zmianą na lek przeciwzakrzepowy podawany pozajelitowo. Przy zmianie leczenia z pozajelitowych leków przeciwzakrzepowych na dabigatran, należy przerwać podawanie pozajelitowego leku przeciwzakrzepowego i dabigatran podać od 0 do 2 h przed zaplanowanym terminem podania następnej dawki pozajelitowego leku przeciwzakrzepowego lub w czasie przerwania stosowania w przypadku leczenia ciągłego (np. dożylnego podawania niefrakcjonowanej heparyny). Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia dawki zaleca się kontynuację stosowania pozostałych dawek dobowych dabigatranu o tej samej porze następnego dnia; nie należy przyjmować dawki podwójnej w celu uzupełniania pominiętej dawki. Prewencja udarów mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ZŻG/ZP. Prewencja udarów i zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków : 300 mg na dobę (1 kaps. 150 mg 2 razy na dobę). Leczenie należy kontynuować przez długi okres czasu. Leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej oraz prewencja nawrotów ZŻG/ZP: 300 mg na dobę (1 kaps. 150 mg 2 razy na dobę), po terapii lekiem przeciwzakrzepowym podawanym pozajelitowo przez przynajmniej 5 dni. Czas trwania leczenia powinien być ustalany indywidualnie, na podstawie starannej oceny stosunku korzyści z leczenia i ryzyka krwawienia. Decyzja o krótkim czasie terapii (przynajmniej 3 miesiące) powinna opierać się na przejściowych czynnikach ryzyka (np. niedawny zabieg chirurgiczny, uraz, unieruchomienie), natomiast dalsza terapia powinna być stosowana w przypadku stałych czynników ryzyka lub idiopatycznej ZŻG/ZP. Postępowanie w przypadku nietolerancji na dabigatran. Należy poinstruować pacjentów o konieczności natychmiastowej konsultacji z lekarzem w celu zmiany leku na inny. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w wieku 75-80 lat powinni przyjmować dawkę dobową 300 mg (1 kaps. 150 mg 2 razy na dobę); dawka dobowa 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę) może być stosowana w indywidualnych przypadkach, jeśli ryzyko zakrzepowo-zatorowe jest małe, a ryzyko krwawienia duże. Pacjenci w wieku ≥80 lat powinni przyjmować dawkę dobową 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę), ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia w tej populacji. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia dostosowanie dawki zależy od decyzji lekarza po ocenie potencjalnych korzyści i zagrożeń u danego pacjenta. Test krzepliwości może być pomocny w określeniu pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia, spowodowanym nadmierną ekspozycją na dabigatran. W przypadku nadmiernej ekspozycji na dabigatran u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia, zalecana dawka dobowa wynosi 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę). W przypadku wystąpienia klinicznie znaczącego krwawienia, należy przerwać stosowanie leku. U pacjentów z zapaleniem żołądka, przełyku lub refluksem żołądkowo-przełykowym należy rozważyć stosowanie dawki dobowej 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę), ze względu na zwiększone ryzyko dużego krwawienia z przewodu pokarmowego; można też rozważyć podawanie inhibitora pompy protonowej w celu zapobiegania krwawieniom z przewodu pokarmowego. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-50 ml/min) zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg (1 kaps. 150 mg 2 razy na dobę); jednakże u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka krwawień należy rozważyć zmniejszenie dawki dobowej do 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę). W przypadku jednoczesnego stosowania dabigatranu z amiodaronem lub chinidyną dostosowanie dawki nie jest konieczne. W przypadku jednoczesnego stosowania dabigatranu z werapamilem, dawkę dobową dabigatranu należy zmniejszyć do 220 mg (1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę); w takim przypadku dabigatran i werapamil powinny być przyjmowane jednocześnie. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania ze względu na wagę, ale zaleca się ścisłą obserwację pacjentów o masie ciała Zmiana leczenia. Przy zmianie leczenia z dabigatranu na lek przeciwzakrzepowy podawany pozajelitowo, po podaniu ostatniej dawki dabigatranu zaleca się odczekać 12 h przed zmianą na lek przeciwzakrzepowy podawany pozajelitowo. Przy zmianie leczenia z pozajelitowych leków przeciwzakrzepowych na dabigatran, należy przerwać podawanie tego leku pozajelitowego i podać dabigatran od 0 do 2 h przed zaplanowanym terminem podania następnej dawki pozajelitowego leku przeciwzakrzepowego lub w czasie przerwania stosowania w przypadku leczenia ciągłego (np. dożylnego podawania niefrakcjonowanej heparyny). Przy zmianie leczenia z dabigatranu na antagonistę witaminy K (VKA) należy dostosować czas rozpoczęcia stosowania VKA na podstawie klirensu kreatyniny (CCr): u pacjentów z CCr ≥50 ml/min, rozpocząć stosowanie VKA 3 dni przed przerwaniem stosowania dabigatranu; w pacjentów z CCr ≥30 - Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia dawki pominiętą dawkę dabigatranu można przyjąć do 6 h przed kolejną zaplanowaną dawką; jeśli do kolejnej zaplanowanej dawki pozostało mniej niż 6 h, należy pominąć pominiętą dawkę. Nie należy przyjmować dawki podwójnej w celu uzupełniania pominiętej dawki. Sposób podania. Kapsułki preparatu należy połykać w całości, popijając wodą, z posiłkiem lub bez. Pacjentów należy pouczyć, by nie otwierali kapsułek, ponieważ może to zwiększyć ryzyko krwawienia.
Działanie
Lek przeciwzakrzepowy - bezpośredni inhibitor trombiny. Hamuje również wolną trombinę, trombinę związaną z fibryną i agregację płytek indukowaną trombiną. Lek powoduje wydłużenie czasu trombinowego (TT), ECT i APTT. Po podaniu doustnym eteksylan dabigatranu (prolek) szybko się wchłania i jest hydrolizowany w osoczu i w wątrobie do czynnego farmakologicznie dabigatranu. Bezwzględna dostępność biologiczna dabigatranu po podaniu doustnym eteksylanu dabigatranu wynosi ok. 6,5%. Obserwowano spowolnienie i opóźnienie wchłaniania w dniu operacji (Tmax ok. 6 h, w porównaniu z 0,5-2 h u zdrowych ochotników), ze względu na oddziaływanie takich czynników, jak znieczulenie ogólne, porażenie mięśniówki przewodu pokarmowego i skutki zabiegu chirurgicznego. Pokarm nie wpływa na biodostępność, jednak wydłuża Tmax. Dabigatran w ok. 35% wiąże się z białkami osocza. Ulega sprzęganiu, z powstaniem czynnych farmakologicznie acyloglukuronidów. Dabigatran jest wydalany przede wszystkim w postaci niezmienionej z moczem (85%) i częściowo z kałem (6%). Średni T0,5 wynosi ok. 12-14 h; jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek.
Skład
1 kaps. twarda zawiera 110 mg eteksylanu dabigatranu (w postaci mezylanu).
Działania niepożądane
Działania niepożądane występowały u 9% pacjentów leczonych po planowym zabiegu chirurgicznym wymiany stawu biodrowego lub kolanowego (leczenie krótkotrwałe przez okres do 42 dni), u 22% pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych w prewencji udarów i zatorowości systemowej (leczenie długotrwałe przez okres do 3 lat) i u 14% pacjentów poddanych leczeniu z powodu ZŻG/ZP i 15% pacjentów leczonych w ramach prewencji ZŻG/ZP. Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym były krwawienia, występujące ogółem u ok. 14% pacjentów w krótkotrwałym leczeniu po planowym zabiegu chirurgicznym wymiany stawu biodrowego lub kolanowego, u 16,5% pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych w prewencji udarów i zatorowości systemowej i u 14,4% pacjentów poddanych leczeniu z powodu ZŻG/ZP. Chociaż w badaniach klinicznych przypadki krwawienia zdarzały się rzadko, nie można wykluczyć wystąpienia dużego lub silnego krwawienia, które niezależnie od lokalizacji – może zagrażać życiu pacjenta lub prowadzić do kalectwa, a nawet zgonu. Pierwotna profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej po aloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego. Często: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, nieprawidłowa czynność wątroby/nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Niezbyt często: niedokrwistość, zmniejszony hematokryt, reakcje nadwrażliwości, krwiak, krwotok z rany, krwawienie z nosa, krwotok do przewodu pokarmowego, biegunka, nudności, wymioty, krwotok z odbytnicy, krwotok z żylaków odbytu, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, hiperbilirubinemia, krwotok do skóry, krwiak wewnątrzstawowy, krwotok w obrębie układu moczowo-płciowego (w tym krwiomocz), krwotok pourazowy, krwiak pozabiegowy, krwotok pozabiegowy, wyciek po zabiegu, wydzielina z rany. Rzadko: małopłytkowość, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, wysypka, świąd, krwotok wewnątrzczaszkowy, krwotok, krwioplucie, wrzód żołądka lub jelit (w tym owrzodzenie przełyku), zapalenie żołądka i przełyku, refluks żołądkowo-przełykowy, ból brzucha, niestrawność, dysfagia, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, krwotok w miejscu cewnikowania, krwisty wyciek, krwotok w miejscu nacięcia, niedokrwistość pooperacyjna, drenaż rany, drenaż po zabiegu. Częstość nieznana: skurcz oskrzeli. Profilaktyka udaru i zatorowości u pacjentów z migotaniem przedsionków. Często: niedokrwistość, krwawienie z nosa, krwotok do przewodu pokarmowego, ból brzucha, biegunka, niestrawność, nudności, krwotok do skóry, krwotok w obrębie układu moczowo-płciowego (w tym krwiomocz). Niezbyt często: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, małopłytkowość, reakcje nadwrażliwości, wysypka, świąd, krwotok wewnątrzczaszkowy, krwiak, krwotok, krwioplucie, krwotok z odbytnicy, krwotok z żylaków odbytu, wrzód żołądka lub jelit, owrzodzenie przełyku, zapalenie żołądka i przełyku, refluks żołądkowo-przełykowy, wymioty, dysfagia, nieprawidłowa czynność wątroby/ nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT. Rzadko: zmniejszony hematokryt, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemia, krwiak wewnątrzstawowy, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, krwotok w miejscu cewnikowania, krwotok urazowy, krwotok w miejscu nacięcia. Częstość nieznana: skurcz oskrzeli. Leczenie i profilaktyka ZŻG/ZP. Często: krwawienie z nosa, krwotok do przewodu pokarmowego, niestrawność, krwotok z odbytnicy, krwotok do skóry, krwotok w obrębie układu moczowo-płciowego (w tym krwiomocz). Niezbyt często: niedokrwistość, reakcje nadwrażliwości, wysypka, świąd, krwiak, krwotok, krwioplucie, ból brzucha, biegunka, nudności, krwotok z żylaków odbytu, wrzód żołądka lub jelit, owrzodzenie przełyku, zapalenie żołądka i przełyku, refluks żołądkowo-przełykowy, wymioty, nieprawidłowa czynność wątroby/ nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, wzrost aktywności enzymów wątrobowych, krwiak wewnątrzstawowy, krwotok urazowy. Rzadko: małopłytkowość, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, krwotok wewnątrzczaszkowy, dysfagia, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, krwotok w miejscu cewnikowania, krwotok w miejscu nacięcia. Częstość nieznana: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszony hematokryt, skurcz oskrzeli, hiperbilirubinemia. U pacjentów otrzymujących dabigatran 110 mg 2 razy na dobę lub 150 mg 2 razy na dobę występowało znamiennie niższe ryzyko zagrażającego życiu krwawienia i krwawienia wewnątrzczaszkowego w porównaniu do warfaryny. Obie dawki dabigatranu powodowały również znamiennie niższy odsetek łącznych krwawień. U pacjentów otrzymujących dawkę 110 mg 2 razy na dobę występowało znamiennie niższe ryzyko dużych krwawień w porównaniu do warfaryny. U pacjentów otrzymujących dawkę 150 mg 2 razy na dobę występowało znamiennie wyższe ryzyko dużego krwawienia z przewodu pokarmowego w porównaniu do warfaryny. Działanie to obserwowano głównie u pacjentów w wieku ≥75 lat. Odnotowano również wyższy odsetek występowania zawału mięśnia sercowego u pacjentów przyjmujących dabigatran w porównaniu z warfaryną niezależnie od wskazania.
Interakcje
Brak jest dostępnych danych lub istnieje ograniczone doświadczenie z następującymi lekami, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia w przypadku jednoczesnego stosowania z dabigatranem: niefrakcjonowane heparyny (UFH), heparyny niskocząsteczkowe (LMWH) i pochodne heparyny (fondaparynuks, desyrudyna), leki trombolityczne i antagoniści witaminy K, rywaroksaban lub inne doustne antykoagulanty i leki wpływające na agregację płytek krwi, takie jak antagoniści receptora GPIIb/IIIa, tyklopidyna, prasugrel, tikagrelor, dekstran i sulfinpyrazon. Ograniczone dane dotyczące pacjentów z migotaniem przedsionków wskazują, że jednoczesne stosownie innych doustnych lub pozajelitowych leków przeciwzakrzepowych z dabigatranem lub warfaryną powoduje wzrost poważnych krwawień średnio o 2,5 raza, głównie związanych ze zmianą leczenia lekami przeciwzakrzepowymi na inne. Niefrakcjonowaną heparynę można podawać w dawkach niezbędnych do utrzymania drożnego centralnego cewnika żylnego lub tętniczego. Jednoczesne podawanie leków hamujących agregację płytek (ASA lub klopidogrelu) z dabigatranem i warfaryną średnio podwaja ryzyko poważnych krwawień. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników skojarzone podawanie dabigatranu i klopidogrelu nie powodowało dalszego wydłużania czasu krzepnięcia krwi metodą kapilarową w porównaniu do monoterapii klopidogrelem. Ponadto, wartości AUCT, ss oraz Cmax,ss i krzepliwości oddziaływania dabigatranu lub hamowania agregacji płytek jako oddziaływania klopidogrelu pozostawały zasadniczo niezmienione w porównaniu do skojarzonego leczenia oraz odpowiadających im monoterapii. Po użyciu dawki nasycającej 300 mg lub 600 mg klopidogrelu, AUCT, ss oraz Cmax,ss dabigatranu wzrastały o około 30-40%. Skojarzone podawanie ASA oraz dabigatranu (150 mg 2 razy na dobę) może zwiększać ryzyko każdego krwawienia od 12% do 18% oraz do 24% w przypadku dawki ASA wynoszącej odpowiednio 81 mg i 325 mg. W trakcie jednoczesnego krótkotrwałego podawania NLPZ w znieczuleniu okołooperacyjnym z dabigatranem nie obserwowano zwiększonego ryzyka krwawienia. Podczas stosowania długotrwałego leki z grupy NLPZ zwiększały ryzyko krwawienia o ok. 50% zarówno w przypadku dabigatranu, jak i warfaryny. W związku z tym, ze względu na ryzyko krwawień, zwłaszcza związane z podawaniem NLPZ o okresach półtrwania w fazie eliminacji > 12 h, zaleca się ścisłą obserwację pacjenta w celu wykrycia objawów krwawienia. Nie badano skojarzonego stosowania LMWH (takich jak enoksaparyna) i dabigatranu. Po zmianie 3-dniowego leczenia, w trakcie którego podawano podskórnie 40 mg enoksaparyny raz na dobę, 24 h po ostatniej dawce enoksaparyny, ekspozycja na dabigatran była nieco niższa niż po podaniu samej dawki eteksylanu dabigatranu (pojedyncza dawka 220 mg). Wyższą aktywność anty-FXa/FIIa obserwowano po podaniu dabigatranu po wstępnym leczeniu enoksaparyną w porównaniu do ekspozycji po leczeniu tylko dabigatranem. Uważa się, że jest to spowodowane efektem przeniesienia leczenia enoksaparyną i nie jest uznawane za znaczące klinicznie. Wyniki pozostałych testów działania przeciwzakrzepowego związanego z dabigatranem nie były znamiennie różne w przypadku leczenia wstępnego enoksaparyną. Dabigatran nie jest metabolizowany przez cytochrom P450 - nie należy się spodziewać związanych z tym mechanizmem interakcji. Dabigatran jest substratem transportera błonowego P-glikoproteiny. Inhibitory P-gp (takie jak: amiodaron, werapamil, chinidyna, ketokonazol, dronedaron, klarytromycyna, tikagrelor) zwiększają stężenie dabigatranu we krwi. Jeśli nie podano inaczej, podczas jednoczesnego podawania dabigatranu z inhibitorami P-gp zaleca się ścisłe monitorowanie kliniczne (w kierunku objawów krwawienia lub niedokrwistości), zwłaszcza u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Badanie krzepliwości może być pomocne w określeniu pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia spowodowanym zwiększoną ekspozycją na dabigatran. Przeciwwskazane jest stosowanie z dabigatranem podawanych ogólnoustrojowo następujących silnych inhibitorów P-gp: ketokonazol, itrakonazol, dronedaron, cyklosporyna. W badaniach in vitro stwierdzono, że hamujący wpływ takrolimusu na P-gp jest zbliżony do obserwowanego dla itrakonazolu i cyklosporyny. Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących podawania dabigatranu z takrolimusem, jednakże, nieliczne dane kliniczne dotyczące innego substratu P-gp (ewerolimusu) wskazują, że takrolimus hamuje P-gp słabiej niż silne inhibitory P-gp. Na podstawie powyższych danych nie zaleca się jednoczesnego leczenia dabigatranem i takrolimusem. Pozakonazol również wykazuje działanie hamujące P-gp, lecz nie został on przebadany klinicznie - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania dabigatranu z pozakonazolem. Należy zachować szczególną ostrożność (monitorować pacjenta pod kątem krwawień) w przypadku słabych/umiarkowanych inhibitorów P-gp, takich jak: pozakonazol, amiodaron, chinidyna, werapamil, tikagrelor, klarytromycyna. W zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej po aloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego, dawkę dobową dabigatranu należy zmniejszyć do 150 mg (podawane raz na dobę jako 2 kaps. po 75 mg), jeżeli pacjent otrzymuje dabigatran w skojarzeniu z chinidyną lub amiodaronem. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, możliwość wystąpienia interakcji pomiędzy lekami istnieje przez kilka tygodni po odstawieniu amiodaronu. W trakcie jednoczesnego podawania dabigatranu (150 mg) z doustnym werapamilem Cmax i AUC dabigatranu uległy zwiększeniu, lecz zakres tych zmian różni się w zależności od momentu podawania werapamilu i jego postaci farmaceutycznej. Największy wzrost ekspozycji na dabigatran obserwowano po pierwszej dawce werapamilu o natychmiastowym uwalnianiu podanej 1 h przed podaniem dabigatranem (zwiększenie Cmax o ok. 180% i AUC o ok. 150%). Wynik ten ulegał stopniowemu zmniejszaniu przy podawaniu leku o przedłużonym uwalnianiu (zwiększenie Cmax o ok. 90% i AUC o ok. 70%) i przy podawaniu dawek wielokrotnych werapamilu (zwiększenie Cmax o ok. 60% i AUC o ok. 50%). U pacjentów z prawidłową czynnością nerek po aloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego otrzymujących dabigatran i werapamil, dawkę dobową dabigatranu należy zmniejszyć do 150 mg (podawaną raz na dobę jako 2 kaps. po 75 mg). U pacjentów z umiarkowanie zaburzoną czynnością nerek otrzymujących jednocześnie dabigatran i werapamil należy rozważyć zmniejszenie dawki dabigatranu do 75 mg na dobę. U pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków w prewencji udarów i zatorowości systemowej oraz u pacjentów z ZŻG/ZP, otrzymujących jednocześnie dabigatran i werapamil, dawkę dobową dabigatranu należy zmniejszyć do 220 mg (w postaci 1 kaps. 110 mg 2 razy na dobę). Nie stwierdzono żadnych istotnych interakcji podczas podawania werapamilu 2 h po dabigatranie; wyjaśnia się to pełnym wchłonięciem dabigatranu po 2 h. Jednoczesne podawanie tikagrerolu w dawce wysycającej 180 mg i dabigatranu 110 mg (w stanie stacjonarnym) powodowało wzrost AUCT, ss oraz Cmax,ss odpowiednio o 1,49 i 1,65 razy w porównaniu do stosowania z dabigatranem w monoterapii. Kiedy dawkę wysycającą tikagrelolu podano 2 h po dabigatranie (w tej samej dawce) wzrost wartości AUCT, ss i Cmax,ss dla dabigatranu został obniżony do 1,27 i 1,23 razy w porównaniu ze stosowaniem dabigatranu w monoterapii. Dlatego przy rozpoczynaniu leczenia tikagrelolem w dawce nasycającej należy go podawać naprzemiennie z dabigatranem. Leki pobudzające aktywność P-gp (takie jak: ryfampicyna, ziele dziurawca, karbamazepina, fenytoina) mogą zmniejszać stężenia dabigatranu - należy unikać jednoczesnego stosowania. Podanie ryfampicyny w dawce 600 mg raz na dobę przez 7 dni zmniejszyło całkowite największe stężenie dabigatranu i całkowitą ekspozycję, odpowiednio, o 65,5% i 67%; efekt indukcyjny został zmniejszony, co przełożyło się na ekspozycję bliską wartościom referencyjnym 7. dnia po zakończeniu leczenie ryfampicyną; po kolejnych 7 dniach nie zaobserwowano kolejnego zwiększenia biodostępności. Inhibitory proteazy, w tym rytonawir oraz ich skojarzenia z innymi inhibitorami proteazy wpływają na P-gp (jako inhibitor bądź jako induktor). Inhibitory proteazy nie były badane, zatem nie są zalecane do jednoczesnego stosowania z dabigatranem. Przy jednoczesnym stosowaniu dabigatranu z digoksyną (substrat P-gp) nie obserwowano interakcji o znaczeniu klinicznym. Jednoczesne stosowanie z selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) zwiększa ryzyko krwawień. W trakcie jednoczesnego podawania dabigatranu z pantoprazolem stwierdzono zmniejszenie AUC o ok. 30%; pantoprazol i inne inhibitory pompy protonowej podawano jednocześnie z dabigatranem w badaniach klinicznych i nie zaobserwowano wówczas wpływu tego skojarzenia na skuteczność leczenia. Ranitydyna nie wywiera istotnego klinicznie wpływu na stopień wchłaniania dabigatranu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr < 30 ml/min). Zaburzenia czynności wątroby lub choroba wątroby o potencjalnym niekorzystnym wpływie na przeżycie. Czynne, istotne klinicznie krwawienie. Zmiany lub choroby uważane za istotny czynnik ryzyka poważnego krwawienia, w tym: czynne lub przebyte owrzodzenia w obrębie przewodu pokarmowego, nowotwory złośliwe obarczone wysokim ryzykiem krwawienia, niedawny uraz mózgu lub rdzenia kręgowego, niedawny zabieg chirurgiczny mózgu, rdzenia kręgowego lub okulistyczny, niedawne krwawienie śródczaszkowe, stwierdzone lub podejrzewane żylaki przełyku, malformacje tętniczo-żylne, tętniaki naczyniowe lub istotne nieprawidłowości naczyniowe w obrębie rdzenia kręgowego lub mózgu. Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwzakrzepowymi, takimi jak: niefrakcjonowana heparyna, heparyny drobnocząsteczkowe (enoksaparyna, dalteparyna, itp.), pochodne heparyny (fondaparynuks itp.), doustne antykoagulanty (warfaryna, rywaroksaban, apiksaban itp.), z wyjątkiem zmiany leczenia z lub na dabigatran lub kiedy heparyna niefrakcjonowana jest podawana w dawkach niezbędnych do podtrzymania drożności cewników w naczyniach centralnych żylnych lub naczyniach tętniczych. Leczenie skojarzone ze stosowanymi układowo: ketokonazolem, cyklosporyną, itrakonazolem, dronedaronem. Stan po wszczepieniu sztucznej zastawki serca wymagający leczenia przeciwzakrzepowego.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
