Spis treści
- Opis
- Działanie
- Dawkowanie
- Przeciwwskazania
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Adres producenta
- Podmiot odpowiedzialny
OpisZaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW).
Migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane.
Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki antyarytmiczne są nieskuteczne.
DziałanieZaburzenia rytmu serca w przebiegu zespołu WPW, migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe (częstoskurcz nadkomorowy lub węzłowy) gdy nie można zastosować innych leków, leczenie groźnych komorowych zaburzeń rytmu serca (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki antyarytmiczne są nieskuteczne. Dorośli. P.o. Leczenie powinno być rozpoczęte w warunkach szpitalnych, a następnie kontynuowane pod opieką specjalisty. Dawkowanie indywidualne. Początkowo zwykle 200 mg 3 ×/d przez 7 dni; w leczeniu podtrzymującym należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną, w zależności od indywidualnej wrażliwości zwykle 100–200 mg/d; można przyjmować 100 mg 1 ×/d lub 200 mg co 2. dzień, możliwe są także przerwy w stosowaniu leku (2 dni w tygodniu). Nie jest wymagane dostosowanie dawki u osób w podeszłym wieku. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci.
DawkowanieDoustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opieką specjalisty. Dorośli. Dawka nasycająca: 200 mg 3 razy na dobę przez tydzień. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę - lek można stosować co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce 100 ma na dobę, można stosować również przerwy w przyjmowaniu leku (2 dni w tyg.); należy stosować minimalną skuteczną dawkę. Dawkowanie należy dopasować do indywidualnych potrzeb pacjenta i terapeutycznej odpowiedzi na leczenie. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie ma dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania, jednak mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardii i zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na czynność gruczołu tarczowego. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania.
PrzeciwwskazaniaNadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub jod, choroby tarczycy, także w przeszłości, bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego lub blok przedsionkowo-komorowy II i III stopnia z wyjątkiem chorych z wszczepionym stymulatorem, ciąża, okres karmienia piersią, równoczesne stosowanie leków wydłużających odstęp QT mogących wywoływać torsade de pointes.
SkładAmiodarone
Działania niepożądaneNiekiedy mogą wystąpić objawy ze strony układu krążenia (bradykardia zatokowa, przejściowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego). Podobnie jak inne leki antyarytmiczne Opacorden może działać proarytmicznie. Ze strony układu nerwowego zaabserwowano bóle i zawroty głowy, szum w uszach, mrowienie i zaburzenia równowagi. Ponadto mogą wystąpić zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, uszkodzenie wątroby, zaburzenia czynności tarczycy, powikłania płucne (alveolitis). Odkładanie się amiodaronu w rogówce stwierdza się u wszystkich leczonych. Większość objawów ubocznych znika po zmniejszeniu dawki leku, bądź po jego przerwaniu. Podczas długotrwałego leczenia wskazana jest kontrola okulistyczna. Mogą wystąpić objawy skórne (uczulenie na światło słoneczne, świąd, zaczerwienienie, wysypka, zmiana pigmentacji skóry – zabarwienie niebieskoszare). Podczas leczenia nie należy przebywać na słońcu.
InterakcjePrzeciwwskazane jest stosowanie amiodaronu z lekami mogącymi wywoływać torsade de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, prokainamid, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (sotalol, bretylium, beprydyl), erytromycyna i.v., kotrimoksazol, pentamidyna (we wstrzyknięciach), leki przeciwpsychotyczne (chlorpromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpiryd, sertindol), preparaty litu, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (doksepina, maprotylina, amitryptylina), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), leki przeciwmalaryczne (chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna), winkamina, cyzapryd, moksyfloksacyna. Jednoczesne podawanie amiodaronu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT (np. klarytyromycyna) musi być oparte na ostrożnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ może wzrosnąć ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Pacjenta należy monitorować pod kątem wydłużenia odstępu QT. Należy unikać stosowania fluorochinolonów w przypadku pacjentów przyjmujących amiodaron (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z lekami zwalniającymi rytm pracy serca lub wywołującymi zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca. Leki β-adrenolityczne oraz niektórzy antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem) mogą spowodować zaburzenia automatyzmu węzła (znaczna bradykardia) i zaburzać przewodzenie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z drażniącymi lekami przeczyszczającymi wywołującymi hipokaliemię, gdyż jednoczesne stosowanie zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes; inne leki przeczyszczające mogą być stosowane. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amiodaronu z następującymi lekami mogącymi wywołać hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię: lekami moczopędnymi, kortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, tetrakozaktydem, amfoterycyną B i.v. Nie należy dopuszczać do rozwoju hipokaliemii oraz wyrównać istniejącą hipokaliemię. Należy monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsades de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych; należy założyć stymulator oraz można podać dożylnie magnez. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu oraz pacjentów otrzymujących duże dawki tlenu. U pacjentów leczonych amiodaronem, u których planowana jest narkoza, istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak oporna na atropinę bradykardia, niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia i zmniejszenie pojemności minutowej serca. Obserwowano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich zaburzeń oddechowych (zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych), czasami kończących się zgonem, występujących zwykle tuż po zakończeniu zabiegu operacyjnego. Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu amiodaron. Amiodaron i (lub) jego metabolit, desetylamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 oraz glikoproteinę P i mogą zwiększać ekspozycję na ich substraty. Z powodu długiego okresu półtrwania amiodaronu, interakcje mogą występować nawet po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem. Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P (glikozydy naparstnicy, dabigatran) zwiększa ekspozycję organizmu pacjenta na ich działanie. Podczas jednoczesnego stosowania z glikozydami naprastnicy mogą pojawić się zaburzenia czynności węzła zatokowego, automatyzmu (nadmierna bradykardia) oraz przewodzenia przedsionkowo-komorowego (działanie synergistyczne); dodatkowo możliwe jest zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu ze względu na spadek klirensu digoksyny. Należy monitorować EKG oraz stężenie digoksyny w osoczu. Pacjenta należy obserwować pod kątem klinicznych objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Może być konieczne dostosowanie dawki glikozydów naparstnicy. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem ze względu na ryzyko krwawienia. Może być konieczne dostosowanie dawki dabigatranu. Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP2C9, takich jak warfaryna lub fenytoina przez hamowanie cytochromu CYP2C9. Połączenie warfaryny i amiodaronu może nasilać działanie doustnego leku przeciwzakrzepowego, stąd ryzyko krwawienia. Konieczne jest regularne monitorowanie czasu protrombinowego, aby dostosować dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych, zarówno podczas, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny wywołującego objawy neurologiczne. Należy prowadzić ścisłą obserwację pacjenta i natychmiast po wystąpieniu objawów neurologicznych zmniejszyć dawkę fenytoiny i oznaczyć jej stężenie w osoczu. Jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez cytochrom CYP3A4 (cyklosporyna, statyny, lidokaina, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, kolchicyna) i amiodaronu, inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenia tych leków w surowicy i zwiększenia ich toksycznego działania. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny z amiodaronem może powodować dwukrotne zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu. Należy dostosować dawkę cyklosporyny. Łączne stosowanie ze statynami większa ryzyko wystąpienia działania toksycznego na układ mięśniowy. Zaleca się podawanie statyn niemetabolizowanych przez CYP3A4. Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu może powodować zwiększenie stężenia flekainidu w osoczu na skutek hamowania cytochromu CYP2D6, dlatego należy dostosować dawkowanie flekainidu. Inhibitory CYP3A4 oraz CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać ekspozycję na niego. Zaleca się unikania inhibitorów CYP3A4 podczas leczenia amiodaronem. Sok grejpfrutowy hamuje cytochrom P450 3A4 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu. Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas doustnego stosowania amiodaronu.
Adres producentaZakłady Farmaceutyczne Polpharma S.A.,
ul. Pelplińska 19,
83-200 Starogard Gdański,
PL
Podmiot odpowiedzialnyZakłady Farmaceutyczne Polpharma S.A.,
ul. Pelplińska 19,
83-200 Starogard Gdański,
PL
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
