Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Przeciwwskazania
- Interakcje
Opis
Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Leczenie stabilnej łagodnej i umiarkowanej przewlekłej niewydolności serca, jako uzupełnienie standardowej terapii u pacjentów w podeszłym wieku (≥70 lat).
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze: 5 mg raz na dobę (działanie hipotensyjne występuje po 1-2 tyg. leczenia, w niektórych przypadkach - po 4 tyg.). Możliwe jest stosowanie leków β-adrenolitycznych w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jak dotąd addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano jedynie po podaniu nebiwololu i hydrochlorotiazydu (12,5-25 mg). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek oraz u pacjentów w wieku >65 lat zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę, którą w razie potrzeby można zwiększyć do 5 mg. Z uwagi na ograniczone doświadczenie, szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w wieku >75 lat. Nie stosować u pacjentów z niewydolnością wątroby oraz u dzieci i młodzieży Przewlekła niewydolność serca. Stan pacjentów powinien być stabilny (bez ostrej niewydolności przez 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia). U pacjentów otrzymujących leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym leki moczopędne, digoksynę, inhibitory ACE, antagonistów receptora angiotensyny II, dawki tych leków powinny być ustalone podczas 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia nebiwololem. Początkowe zwiększanie dawki nebiwololu powinno odbywać się według poniższego schematu, w odstępach 1-2 tyg., zgodnie z tolerancją leku przez pacjenta: dawkę 1,25 mg należy zwiększać do 2,5 mg raz na dobę, następnie do 5 mg raz na dobę, aż do 10 mg raz na dobę. Maksymalna dawka wynosi 10 mg raz na dobę. Rozpoczęcie leczenia i zwiększanie dawki powinno być wykonywane pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu przewlekłej niewydolności serca, pacjent powinien być pod obserwacją przez co najmniej 2 h (ze szczególnym uwzględnieniem parametrów ciśnienia krwi, tętna, zaburzeń przewodzenia, nasilenia objawów niewydolności serca). Wystąpienie objawów niepożądanych może uniemożliwić leczenie maksymalną zalecaną dawką. W razie potrzeby, osiągniętą dawkę można też stopniowo zmniejszać, a następnie wprowadzić ją ponownie, o ile postępowanie takie zostanie uznane za właściwe. Podczas zwiększania dawki, w przypadku nasilenia się objawów niewydolności serca lub wystąpienia nietolerancji leku, zaleca się najpierw zmniejszenie dawki nebiwololu lub, w razie konieczności, natychmiastowe odstawienie leku (w przypadku ciężkiego niedociśnienia, nasilenia objawów niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca nebiwololem jest zazwyczaj długotrwałe. W razie konieczności przerwania leczenia, dawkę należy zmniejszać stopniowo, o połowę, w odstępach tygodniowych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością nerek nie jest konieczne modyfikowanie dawki, gdyż jej zwiększanie do maksymalnie tolerowanej dawki jest przeprowadzane indywidualnie. Nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥2,83 mg/dl), u pacjentów z niewydolnością wątroby oraz u dzieci i młodzieży Sposób podania. Lek można przyjmować razem z posiłkiem, najlepiej codziennie o tej samej porze. Tabletki można podzielić na równe 4 części.
Działanie
Nebiwolol jest racematem dwóch enancjomerów: SRRR nebiwololu (d-nebiwolol) i RSSS nebiwololu (l-nebiwolol) o podwójnym działaniu farmakologicznym: jest kompetycyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów β-adrenergicznych (enancjomer SRRR) oraz wykazuje łagodne działanie rozszerzające naczynia krwionośne związane z oddziaływaniem na szlak przemian metabolicznych L-arginina/ tlenek azotu. Powoduje zwolnienie czynności serca i obniżenie ciśnienia tętniczego krwi w spoczynku i podczas wysiłku fizycznego, zarówno u osób z prawidłowym ciśnieniem, jak i z nadciśnieniem tętniczym. Nie wykazuje antagonizmu α-adrenergicznego. Po podaniu doustnym oba enancjomery nebiwololu są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie leku). Nebiwolol jest w dużym stopniu metabolizowany, częściowo do aktywnych pochodnych hydroksylowych. Jest metabolizowany w procesach alicyklicznej i aromatycznej hydroksylacji, poprzez N-dealkilację oraz sprzęganie z kwasem glukuronowym; ponadto z pochodnych hydroksylowych powstają glukuronidy. Metabolizm nebiwololu przez aromatyczną hydroksylację jest zależny od polimorfizmu genetycznego enzymu CYP2D6. Biodostępność nebiwololu wynosi około 12% u osób z szybkim metabolizmem i jest niemal całkowita u osób z wolnym metabolizmem. Po zastosowaniu takich samych dawek Cmax niezmienionego nebiwololu we krwi jest około 23 razy większe u osób wolno metabolizujących, w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. T0,5 enancjomerów wynosi u osób z szybkim metabolizmem ok. 10 h; u pacjentów z wolnym metabolizmem jest 3-5 razy dłuższy. U pacjentów z szybkim metabolizmem T0,5 hydroksylowych metabolitów obu enancjomerów wynosi ok. 24 h, jest on 2 razy dłuższy u osób z wolnym metabolizmem. U większości pacjentów (szybko metabolizujących) stan stacjonarny stężenia nebiwololu we krwi jest osiągany w ciągu 24 h, a hydroksylowych metabolitów - w ciągu kilku dni. Oba enancjomery wiążą się głównie z albuminami osocza (98,1% dla SRRR nebiwololu i 97,9% dla RSSS nebiwololu). 38% podanej dawki wydala się z moczem, a 48% z kałem.
Skład
1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu w postaci chlorowodorku. Lek zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Nadciśnienie tętnicze. Często: ból głowy, zawroty głowy, parestezje, duszność, zaparcia, nudności, biegunka, zmęczenie, obrzęki. Niezbyt często: koszmary senne, depresja, zaburzenia widzenia, bradykardia, niewydolność serca, zwolnienie przewodzenia i (lub) blok przedsionkowo-komorowy, niedociśnienie tętnicze, wystąpienie i (lub) nasilenie chromania przestankowego, skurcz oskrzeli, niestrawność, wzdęcia, wymioty, świąd, wysypka rumieniowa, impotencja. Bardzo rzadko: omdlenie, nasilenie objawów łuszczycy. Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości, pokrzywka. Ponadto, podczas stosowania niektórych β-adrenolityków obserwowano: omamy, psychozy, dezorientację, oziębienie i (lub) zasinienie kończyn, zespół Raynaud'a, suchość spojówek oraz zespół oczno-śluzówkowo-skórny typowy dla praktololu. Przewlekła niewydolność serca. Najczęściej: bradykardia, zawroty głowy. Ponadto: nasilenie objawów niewydolności serca, niedociśnienie ortostatyczne, nietolerancja leku, blok przedsionkowo-komorowy Ist., obrzęk kończyn dolnych.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na nebiwolol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność lub zaburzenie czynności wątroby. Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Zespół chorego węzła zatokowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (bez wszczepionego stymulatora). Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń/min przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe <90 mmHg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego. Stany skurczowe oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna.
Interakcje
Nie zaleca się leczenia skojarzonego z następującymi lekami: leki przeciwarytmiczne klasy I (chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainid, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon) - może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększone ujemne działanie inotropowe; antagoniści wapnia typu werapamil/diltiazem - ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym β-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego; leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna) - ryzyko nasilenia niewydolności serca poprzez zmniejszenie napięcia układu współczulnego (zmniejszenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń), nagłe odstawienie leku, zwłaszcza poprzedzające przerwanie leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększyć ryzyko "nadciśnienia z odbicia". Zachować ostrożność stosując nebiwolol z następującymi lekami: leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron) - może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego; wziewne halogenowe środki znieczulające - łagodzenie odruchowej tachykardii i zwiększone ryzyko niedociśnienia, należy unikać nagłego odstawienia leku β-adenolitycznego i poinformować lekarza anestezjologa, że pacjent jest leczony nebiwololem; insulina lub doustne leki przeciwcukrzycowe - nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii (kołatanie serca, tachykardia); baklofen, amifostyna - ryzyko nasilenia działania hipotensyjnego, należy odpowiednio dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Leczenie skojarzone, które należy rozważyć: glikozydy naparstnicy - nebiwolol nie wpływa na kinetykę digoksyny, należy jednak brać pod uwagę ryzyko wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego; antagoniści kanału wapniowego typu dihydropirydyny (amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina) - ryzyko niedociśnienia, a u pacjentów z niewydolnością serca ryzyko dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór; leki przeciwpsychotyczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, fenotiazyny - nasilone działanie hipotensyjne (działanie addytywne); leki sympatykomimetyczne - osłabienie działania nebiwololu, jednoczesne stosowanie β-adrenolityków może prowadzić do niehamowanej aktywności α-adrenergicznej środków sympatykomimetycznych, zarówno z działaniem α- jak i β-adrenergicznym (ryzyko nadciśnienia, ciężkiej bradykardii i bloku serca). Leki z grupy NLPZ nie wpływają na hipotensyjne działanie nebiwololu. Metabolizm nebiwololu odbywa się za pośrednictwem CYP2D6. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP2D6, zwłaszcza paroksetyny, fluoksetyny, tiorydazyny, chinidyny może prowadzić do zwiększonego stężenia nebiwololu we krwi, z czym wiąże się zwiększone ryzyko ciężkiej bradykardii i działań niepożądanych. Jednoczesne stosowanie cymetydyny zwiększa stężenie nebiwololu we krwi, bez zmiany działania klinicznego. Jednoczesne podawanie ranitydyny nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol i leki zobojętniające mogą być stosowane jednocześnie pod warunkiem, że nebiwolol podawany jest z posiłkiem, a leki zobojętniające pomiędzy posiłkami. Jednoczesne stosowanie nebiwololu i nikardypiny nieznacznie zwiększało stężenia obu leków we krwi, bez zmiany ich działania klinicznego. Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie furosemidu lub hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
