Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Nadciśnienie tętnicze łagodne do umiarkowanego u pacjentów, u których leczenie poszczególnymi substancjami czynnymi w takich samych dawkach, w oddzielnych lekach pozwoliło na uzyskanie kontroli ciśnienia tętniczego.
Dawkowanie
Doustnie. Lek złożony nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia. Zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Dorośli: zazwyczaj stosowana dawka wynosi 1 tabl. raz na dobę. Jeśli pożądana reakcja nie zostanie osiągnięta w ciągu 2-4 tyg., dawkę można zwiększyć do 2 tabl. raz na dobę. Leczenie może być kontynuowane bez ograniczeń czasowych w zależności od reakcji klinicznej, o ile nie występują działania niepożądane. Po podaniu pierwszej dawki preparatu, szczególnie u pacjentów odwodnionych i (lub) z niedoborem elektrolitów w wyniku wcześniejszego leczenia lekami moczopędnymi, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze; leki moczopędne należy odstawić 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia preparatem; jeśli jest to możliwe należy rozpocząć od zastosowania małych dawek poszczególnych składników (lizynopryl w dawce 5 mg). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >30 ml/min i Sposób podania. Lek powinien być przyjmowany codziennie o tej samej porze.
Działanie
Preparat złożony zawierający inhibitor konwertazy angiotensyny (lizynopryl) i lek moczopędny (hydrochlorotiazyd). Przeciwnadciśnieniowe działanie obu tych substancji czynnych nawzajem się uzupełnia i jest prawie addycyjne, natomiast utrata potasu spowodowana hydrochlorotiazydem ulega zmniejszeniu pod wpływem lizynoprylu. Zahamowanie ACE przez lizynopryl powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu krwi i zmniejszenie wydzielania aldosteronu, które może być przyczyną zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi. Mechanizm działania lizynoprylu jest głównie związany z hamowaniem układu renina-angiotensyna-aldosteron, ale wykazuje on również działanie przeciwnadciśnieniowe u pacjentów z nadciśnieniem niskoreninowym. Lizynopryl może także blokować rozkład bradykininy. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Działa bezpośrednio na nerki poprzez zwiększenie wydalania NaCl i w następstwie wody. W początkowym odcinku kanalika dystalnego nefronu lek hamuje transport obojętnego elektrycznie NaCl w świetle błony komórkowej. Wydalanie potasu i magnezu zwiększa się, a wapnia zmniejsza. Hydrochlorotiazyd powoduje niewielkie wydalanie wodorowęglanów, a wydalanie chlorków jest większe od wydalania sodu. Podczas leczenia hydrochlorotiazydem może wystąpić kwasica metaboliczna. Hydrochlorotiazyd jest aktywnie wydalany w kanaliku bliższym. Działanie moczopędne utrzymuje się w kwasicy lub zasadowicy metabolicznej. Jako możliwe mechanizmy działania przeciwnadciśnieniowego hydrochlorotiazydu rozważa się zmiany w równowadze sodowej, zmniejszenie objętości osocza krwi i płynu zewnątrzkomórkowego, zmianę oporu naczyń nerkowych i zmniejszoną wrażliwość na noradrenalinę i angiotensynę II. Wydalanie elektrolitów i wody pod wpływem hydrochlorotiazydu rozpoczyna się po 2 h, jest największe po 3-6 h i utrzymuje się przez 6-12 h. Działanie przeciwnadciśnieniowe pojawia się po raz pierwszy po upływie 3-4 dni i może utrzymywać się do 1 tyg. po zaprzestaniu leczenia. Jednoczesne podanie lizynoprylu i hydrochlorotiazydu nie ma wpływu na biodostępność każdej z tych substancji. Dawka złożona zawierająca lizynopryl i hydrochlorotiazyd wykazuje równoważność biologiczną do podania tych substancji w oddzielnych lekach. Po podaniu doustnym maksymalne stężenia lizynoprylu w surowicy występuje po ok. 7 h. Efektywny T0,5 lizynoprylu w fazie kumulacji, po podaniu wielokrotnym wynosi 12,6 h. Średnie wchłanianie lizynoprylu wynosi około 25% przyjętej dawki (zakres 6-60%). Lizynopryl nie jest metabolizowany w organizmie i jest wydalany w postaci niezmienionej przez nerki. Może być usunięty poprzez dializę. Po podaniu doustnym hydrochlorotiazyd wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 80%. Dostępność ogólnoustrojowa wynosi 71 ±15%. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 65%. U zdrowych osób jest wydalany w ponad 95% w postaci niezmienionej przez nerki. T0,5 wynosi 2,5 h w przypadku prawidłowej czynności nerek. Maksymalne stężenie w osoczu występuje po 2-5 h; ulega wydłużeniu w przypadku zaburzeń czynności nerek i wynosi ok. 20 h u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Działanie moczopędne występuje w ciągu 1-2 h, utrzymuje się przez 10-12 h w zależności od dawki, działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h.
Skład
1 tabl. zawiera: 10 mg lizynoprylu (w postaci lizynoprylu dwuwodnego) i 12,5 mg hydrochorotiazydu.
Działania niepożądane
Lizynopryl. Często: zwiększenie stężenia fosfatazy alaklicznej, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie stężenie LDL, zwiększenie aktywności aminotransferaz, tachykardia, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, kaszel, wymioty, biegunka, nudności, wysypka, zapalenie skóry, niedociśnienie tętnicze lub ortostatyczne, ból w klatce piersiowej (nie związany z sercem), osłabienie, obrzęk naczynioruchowy. Niezbyt często: zwiększenie mocznika i kreatyniny w surowicy, hiperkaliemia, przemijające zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, zatrzymanie czynności serca, zawał mięśnia sercowego, zaburzenie rytmu serca, zaburzenie przewodzenia, dusznica bolesna, kołatanie serca, udar mózgu, incydent naczyniowo-mózgowy, parestezje, senność, zaburzenia smaku, drżenie, zaburzenia snu, zaburzenia widzenia, ból ucha, szum uszny, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, duszność, zapalenie tchawicy i oskrzeli, zapalenie zatok, nieżyt błony śluzowej nosa, zaparcie, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia z oddawaniem gazów, niewydolność nerek, białkomocz, nadmierne pocenie się, świąd, pokrzywka, bóle mięśni, zwiększenie masy ciała, dna moczanowa, wstrząs, nadciśnienie tętnicze, przemijające niedokrwienie, zaburzenia czynności seksualnych, zmniejszenie apetytu, depresja, splątanie. Rzadko: niewielkie zwiększenie stężenia hemoglobiny, hiponatremia, eozynofila, leukopenia, neutropenia, przemijająca niedokrwistość, trombocytopenia, limfadenopatia, dysfazja, zaburzenia pamięci, dezorientacja, skurcz oskrzeli, zapalenie płuc, przekrwienie płuc, krwawienie z nosa, zapalenie krtani/chrypka, zapalenie trzustki, zmiany zapalne w jamie ustnej, obrzęk języka, zaburzenia połykania, zaburzenia gruczołu krokowego, wybroczyny, zapalenie stawów, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), krwotok, zaburzenia naczyń obwodowych, osłabienie jednej kończyny, zapalenie wątroby. Bardzo rzadko: agranulocytoza, obrzęk naczynioruchowy jelit, (częściowa) niedrożność jelit, ostra niewydolność nerek, niewydolność wątroby. Opisywano zespół, który może obejmować jeden lub więcej objawów: gorączka, zapalenie naczyń, bóle stawów/ zapalenie stawów, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), przyspieszone OB., eozynofilia i leukocytoza, wysypka, nadwrażliwość na światło, inne objawy dermatologiczne. Hydrochlorotiazyd. Bardzo często: hiperglikemia, cukromocz, hiperurykemia, zaburzenia elektrolitowe ( w tym hiponatremia i hipokaliemia), zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów. Często: przemijające stężenia substancji zazwyczaj wydalanych z moczem (kreatyniny, mocznika, kwasu moczowego), kołatanie serca, zawroty i ból głowy, zapalenie trzustki, podrażnienie błony śluzowej żołądka, biegunka, zaparcie, niedociśnienie ortostatyczne, osłabienie. Niezbyt często: widzenie na żółto, przemijające niewyraźne widzenie, zaburzenia oddychania (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), śródmiąższowe zapalenie nerek, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, pokrzywka, gorączka, żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka cholestatyczna), utrata apetytu, jadłowstręt. Rzadko: leukopenia, neutropenia, zaburzenia rytmu serca, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość, aplastyczna i hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, parestezje, zaburzenia czynności nerek, toksyczna nekroliza naskórka, reakcje podobne do tocznia rumieniowatego skórnego, uaktywnienie tocznia rumieniowatego skórnego, skurcze mięśni, martwicze zapalenie naczyń (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skórnych), reakcje anafilaktyczne, depresja, niepokój, zaburzenia snu. Częstość nieznana: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zasadowica metaboliczna. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.
Interakcje
Lizynopryl. Przy jednoczesnym stosowaniu leku moczopędnego działanie przeciwnadciśnieniowe jest zazwyczaj addycyjne. U pacjentów leczonych wcześniej lekami moczopędnymi, szczególnie gdy niedawno zalecono stosowanie leków moczopędnych może wystąpić nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi w trakcie rozpoczynania terapii lizynoprylem. Ryzyko to można zmniejszyć odstawiając lek moczopędny przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu, substytutów soli zawierających potas lub innych leków zwiększających stężenie potasu w surowicy (np. heparyny), szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi. Jeżeli lizynopryl jest stosowany jednocześnie z lekami moczopędnymi powodującymi utratę potasu, hipokaliemia spowodowana lekami moczopędnymi może mieć mniejsze nasilenie. Ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu w surowicy krwi i objawów jego toksyczności nie zaleca się jednoczesnego stosowania lizynoprylu i litu, a w przypadku takiej konieczności należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Przewlekłe stosowanie NLPZ (w tym kwasu acetylosalicylowego > 3g) może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. NLPZ i inhibitory ACE wykazują działanie addycyjne, zwiększające stężenie potasu w surowicy i mogą powodować pogorszenie czynności nerek. To działanie jest zazwyczaj odwracalne. Rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, głównie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, takich jak osoby w podeszłym wieku lub odwodnienie. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, takimi jak ß-adrenolityki, metylodopa, antagoniści wapnia i leki moczopędne, może powodować nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. Równoczesne stosowanie z trójazotanem glicerolu i innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne, może powodować dodatkowe zmniejszenie ciśnienia krwi. Jednoczesne stosowanie niektórych leków używanych do znieczulenia, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i leków przeciwpsychotycznych z inhibitorami ACE może powodować dodatkowe zmniejszenie ciśnienia krwi. Sympatykomimetyki mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Jednoczesne stosowanie leków przeciwcukrzycowych (insulina, doustne leki hipoglikemizujące) może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy w surowicy krwi i zwiększać ryzyko hipoglikemii. To zjawisko wydaje się bardziej prawdopodobne podczas pierwszych tygodni leczenia skojarzonego oraz u pacjentów z niewydolnością nerek. Lizynopryl może być stosowany jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, ß-adrenolitykami i (lub) azotanami. Należy unikać jednoczesnego stosowania lizynoprylu z lekami immunosupresyjnymi i (lub) lekami, które mogą powodować leukopenię. Alkohol nasila hipotensyjne działanie lizynoprylu. Leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu, wodorotlenek magnezu, symetykon) mogą zaburzać wchłanianie lizynoprylu i dlatego powinny być przyjmowane w 2-godzinnych odstępach. Lizynopryl może powodować fałszywie małe wartości stężenia digoksyny w surowicy w przypadku zastosowania metody opartej na absorpcji na węglu aktywowanym. Opioidy, leki przeciwpsychotyczne lub barbiturany - przy stosowaniu jednoczesnym z inhibitorami ACE może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z cyklosporyną lub lowastatyną zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Jednoczesne stosowanie allopurynolu zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek i leukopenii. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Hydrochlorotiazyd. Alkohol, barbiturany, opioidowe leki przeciwbólowe - może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Amfoteracyna B (stosowana pozajelitowo), karbenoksolon, kortykosteroidy, kortykotropina (ACTH) lub leki przeczyszczające pobudzające perystaltykę - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipoglikemię. Leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi (leki doustne i insulina) - może być konieczne dostosowanie dawki. Sole wapnia i witamina D - może wystąpić zwiększone stężenie wapnia w surowicy, ze względu na zmniejszone wydalanie z moczem. Glikozydy naparstnicy - zwiększone ryzyko toksyczności glikozydów, związane z hipokaliemią wywołaną przez tiazydowe leki moczopędne. Kolestyramina i kolestypol - mogą opóźniać lub zmniejszać wchłanianie hydrochlorotiazydu - tiazydowe leki moczopędne powinny być przyjmowane co najmniej 1 h przed lub 4-6 h po tych lekach. Aminy presyjne (np. epinefryna) - możliwość zmniejszenia reakcji na leki zwiększające ciśnienie tętnicze, ale nie w takim zakresie, który uniemożliwiłby ich zastosowanie w razie konieczności. Leki cytostatyczne (np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) - nasilenie toksycznego wpływu na szpik kostny (zwłaszcza granulocytopenia) na skutek zmniejszonego wydalania substancji cytotoksycznych z moczem spowodowanego przez hydrochlorotiazyd. Leki stosowane w leczeniu dny moczanowej (np. allopurynol, benzobromaron) - może być konieczne zwiększenie dawki leków, ponieważ hydrochlorotiazyd powoduje zwiększenie stężenia kwasu moczowego. Leki powodujące występowanie torsade de pointes (np. niektóre leki przeciwarytmiczne, niektóre leki przeciwpsychotyczne) - z powodu ryzyka hipokaliemii, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z tymi lekami. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe - leki tiazydowe mogą nasilać działanie tubokuraryny. Hydrochlorotiazyd może wpływać na wyniki testów z bentyromidem. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać stężenie w surowicy jodu związanego z białkami krwi (PBI) bez objawów zaburzeń czynności tarczycy. Przy jednoczesnym stosowaniu tiazydów i sotalolu istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca. Lizynopryl i hydrochlorotiazyd. Jeżeli konieczne jest jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, należy je stosować ostrożnie i regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych nasila już zwiększone przez inhibitor ACE ryzyko toksycznego działania litu - nie zaleca się stosowania leku złożonego zawierającego lizynopryl i hydrochlorotiazyd z litem, a w przypadku takiej konieczności należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydów z trymetoprymem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Przy jednoczesnym stosowaniu kortykosteroidów i ACTH może wystąpić nasilony niedobór elektrolitów, szczególnie hipokaliemia.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, jakikolwiek inny inhibitor ACE lub sulfonamidy (możliwość reakcji krzyżowych), lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Hemodynamicznie znaczące zwężenie zastawki aortalnej lub zastawki mitralnej albo kardiomiopatia przerostowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny 2).
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
