Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Przeciwwskazania
- Interakcje
Opis
Leczenie następujących zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na klarytromycynę: zakażenia górnych dróg oddechowych (np. zapalenie gardła wywołane przez paciorkowce, zapalenie zatok); ostre zapalenie ucha środkowego; zakażenia dolnych dróg oddechowych (np. zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc); zakażenia skóry i tkanek miękkich (np. liszajec zakaźny, zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łącznej, ropnie); rozsiane lub zlokalizowane zakażenia Mycobacterium avium lub Mycobacterium intracellulare, zlokalizowane zakażenia Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum lub Mycobacterium kansasii; zapobieganie rozsianym zakażeniom wywołanym przez kompleks Mycobacterium avium (MAC) u pacjentów zakażonych HIV (liczba limfocytów CD4 ≤100/mm3); eradykacja Helicobacter pylori, u pacjentów z owrzodzeniem dwunastnicy i potwierdzonym diagnostycznie zakażeniem (w skojarzeniu z preparatami hamującymi wydzielanie soku żołądkowego oraz innym antybiotykiem). Ponadto dla tabl. 250 mg - zakażenia zębów i jamy ustnej (np. ropień okołowierzchołkowy, zapalenie ozębnej). Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Dorośli i dzieci po 12. roku życia: zakażeń dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich, ostre zapalenie ucha środkowego: 250 mg 2 razy na dobę (co 12 godzin). W ciężkich zakażeniach lekarz może zwiększyć dawkę do 500 mg 2 razy na dobę (co 12 godzin). Czas trwania leczenia wynosi 5–14 dni, a w leczeniu zapalenia płuc i zatok 6–14 dni.
U dzieci do 12. roku życia należy stosować klarytromycynę w postaci granulatu do sporządzania zawiesiny doustnej.
Zakażenia zębów i jamy ustnej (dotyczy tylko preparatu w postaci tabletek powlekanych 250 mg): 250 mg 2 razy na dobę (co 12 godzin). Leczenie trwa zwykle 5 dni.
Zakażenia wywołane przez mykobakterie: dorośli 500 mg 2 razy na dobę. Leczenie rozsianych zakażeń u chorych na AIDS należy kontynuować tak długo, dopóki obserwuje się korzystne działanie kliniczne (leczenie w skojarzeniu z innymi lekami). Leczenie innych, niegruźliczych postaci zakażenia, należy kontynuować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Zapobieganie zakażeniom wywołanym przez mykobakterie MAC: dorośli 500 mg 2 razy na dobę.
Zakażenia Helicobacter pylori (leczenie skojarzone z innymi lekami): 500 mg 2 razy na dobę przez 7–14 dni.
U chorych z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) konieczne jest dostosowanie dawkowania przez lekarza (zwykle lekarz zaleci zmniejszenie dawki o połowę). W tej grupie chorych nie należy stosować leku dłużej niż przez 14 dni.
Działanie
Antybiotyk makrolidowy. Następujące drobnoustroje są wrażliwe na klarytromycynę in vitro i in vivo - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, Listeria monocytogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila; inne drobnoustroje: Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae (TWAR), Mycobacterium leprae, Mycobacterium kansasii, Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, kompleks Mycobacterium avium (MAC) - w skład którego wchodzi Mycobacterium avium i Mycobacterium intracellulare; bakterie mikroaerofilne: Helicobacter pylori. Następujące drobnoustroje są wrażliwe na klarytromycynę in vitro, jednak znaczenie kliniczne tych badań nie zostało potwierdzone właściwie udokumentowanymi badaniami klinicznymi: tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Streptococcus agalactiae, Streptococcus (grupa C, F, G), Streptococcus viridans; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Bordetella pertussis, Pasteurella multocida; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptococcus niger, Propionibacterium acnes; beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides melaninogenicus; inne bakterie Borrelia burgdorferi, Treponema pallidum, Campylobacter jejuni. Większość szczepów gronkowców opornych na metycylinę i oksacylinę jest także oporna na klarytromycynę. Metabolit leku - 14-hydroksyklarytromycyna, wykazuje znaczącą aktywność przeciwbakteryjną. Na większość bakterii działa tak samo lub 1-2 razy słabiej niż związek macierzysty. Na Haemophilus influenzae metabolit działa 2 razy silniej niż klarytromycyna. Klarytromycyna i 14-hydroksyklarytromycyna in vitro i in vivo działają addycyjne lub synergiczne na H. influenzae w zależności od rodzaju szczepu. Klarytromycyna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Dostępność biologiczna wynosi ok. 50%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 70%. Stężenie klarytromycyny we wszystkich tkankach, z wyjątkiem o.u.n, jest większe od stężenia we krwi (największe w wątrobie i płucach). Średni T0,5 klarytromycyny w fazie końcowej zależy od dawki. Po podaniu dawki 250 mg 2 razy na dobę wynosi 3-4 h, po podaniu dawki 500 mg 2 razy na dobę - 4,5-4,8 h. Dla 14-OH-klarytromycyny powyższe wartości wynoszą odpowiednio: 5-6 h i 6,9-8,7 h. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego zwiększanie dawki nie powoduje zwiększenia stężenia 14-OH-klarytromycyny, natomiast T0,5 klarytromycyny i jej metabolitu wydłuża się. Nieliniowy przebieg metabolizmu leku jest wyraźniejszy po podaniu dużych dawek. Klarytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z kałem oraz moczem
Skład
1 tabletka powlekana zawiera 250 mg klarytromycyny(Clarithromycinum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: żółcień chinolinowa.
Działania niepożądane
Często: bezsenność, zaburzenia smaku, ból głowy, biegunka, wymioty, niestrawność, nudności, ból brzucha, nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby, wysypka, nadmierna potliwość. Niezbyt często: kandydoza, zakażenie pochwy, leukopenia, reakcje nadwrażliwości, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, niepokój, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność, drżenia, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, niedosłuch, szumy uszne, wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, kołatanie serca, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka, zaparcia, suchość w jamie ustnej, odbijanie, wzdęcia z oddawaniem gazów, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, świąd, pokrzywka, osłabienie. Częstość nieznana: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy (może mieć różne nasilenie - od lekkiego po zagrażające życiu), róża, agranulocytoza, trombocytopenia, reakcja anafilaktyczna, zaburzenie psychotyczne, splątanie, depersonalizacja, depresja, dezorientacja, omamy, niezwykłe sny, mania, drgawki, brak smaku, węch opaczny, utrata węchu, parestezje, głuchota, torsade de pointes, tachykardia komorowa, krwotok, ostre zapalenie trzustki, przebarwienie języka, przebarwienie zębów, niewydolność wątroby, żółtaczka miąższowa, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami narządowymi (DRESS), trądzik, miopatia, niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, zwiększenie wartości INR, wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowa barwa moczu. Ponadto wyłącznie po podaniu klarytromycyny w postaci do wstrzykiwań występowały - zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia (bardzo często), rozszerzenie naczyń, ból, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia (często), zapalenie tkanki łącznej, reakcja rzekomoanafilaktyczna, utrata świadomości, dyskineza, zatrzymanie akcji serca, migotanie przedsionków, skurcze dodatkowe, zator płuc, zapalenie przełyku, pęcherzowe zapalenie skóry, sztywność mięśniowo-szkieletowa, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nieprawidłowy współczynnik albuminowo-globulinowy (niezbyt często); wyłącznie po podaniu klarytromycyny w postaci tabl. o modyfikowanym uwalnianiu występowały - zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, krwawienie z nosa, choroba refluksowa przełyku, ból odbytu, ból mięśni (niezbyt często), rabdomioliza (częstość nieznana); wyłącznie po podaniu klarytromycyny w postaci zawiesiny doustnej: zakażenie, trombocytoza, nerwowość, napady krzyku, wysypka plamkowo-grudkowa, skurcze mięśni, gorączka (niezbyt często); wyłącznie po podaniu klarytromycyny w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu: neutropenia, eozynofilia, powiększenie obwodu brzucha, cholestaza, zapalenie wątroby, uczucie rozbicia, ból w klatce piersiowej, dreszcze, zmęczenie, zwiększenie aktywności GGT, LDH i ALP we krwi (niezbyt często). Bardzo rzadko informowano o przypadkach niewydolności wątroby prowadzącej do zgonu; na ogół były one związane z poważną chorobą podstawową i (lub) podawaniem w skojarzeniu innymi lekami. Mogą wystąpić działania niepożądane będące wynikiem interakcji klarytromycyny z innymi lekami, m.in.: rabdomioliza (w skojarzeniu ze statynami, fibratami, kolchicyną lub allopurynolem), nasilenie toksyczności kolchicyny (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku i (lub) z niewydolnością nerek; istnieje ryzyko zgonu); neurotoksyczność, np. senność i splątanie (w skojarzeniu z triazolamem); ciężkie krwotoki (w skojarzeniu z warfaryną)
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na klarytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Ciężka niewydolność wątroby współistniejącą z zaburzeniem czynności nerek. Hipokaliemia. Występujące w wywiadzie wydłużenie odstępu QT lub arytmia komorowa, w tym zaburzenia typu torsade de pointes. Nie stosować z: astemizolem, cyzaprydem, pimozydem, terfenadyną (ryzyko wystąpienia tachykardii komorowej, migotania komór oraz torsade de pointes); ergotaminą, dihydroergotaminą (ryzyko zatrucia sporyszem); statynami, które są w znacznym stopniu metabolizowane przez CYP3A4 - lowastatyną, symwastatyną (ryzyko wystąpienia rabdomiolizy); tikagrelorem, ranolazyną; doustnymi postaciami midazolamu (ok. 7-krotne zwiększenie AUC midazolamu); kolchicyną (ryzyko nasilenia toksyczności kolchicyny).
Interakcje
Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A i może zwiększać stężenia leków metabolizowanych przez ten izoenzym, nasilać ich działanie oraz toksyczność; dotyczy to m. in.: alprazolamu, astemizolu, karbamazepiny, cylostazolu, cyzaprydu, cyklosporyny, dyzopiramidu, alkaloidów sporyszu, lowastatyny, metyloprednizolonu, midazolamu, omeprazolu, doustnych leków przeciwzakrzepowych (np. warfaryny), pimozydu, chinidyny, ryfabutyny, syldenafilu, symwastatyny, syrolimusu, takrolimusu, terfenadyny, triazolamu, winblastyny. Podobny rodzaj interakcji, ale z udziałem innych izoenzymów, ma miejsce w przypadku fenytoiny, teofiliny i walproinianu. Przeciwwskazane jest stosowanie klarytromycyny z tikagrelorem lub ranolazyną (substraty CYP3A4). Przeciwwskazane jest stosowanie klarytromycyny z: cyzaprydem, pimozydem, terfenadyną, astemizolem, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, w tym torsade de pointes. Przeciwwskazane jest stosowanie z pochodnymi ergotaminy, ze względu na możliwość zatrucia sporyszem. Podczas stosowania z chinidyną lub dyzopiramidem należy kontrolować EKG (odstęp QTc) oraz stężenie tych leków we krwi. Przeciwwskazane jest stosowanie z lowastatyną lub symwastatyną, ze względu na ryzyko wystąpienia rabdomiolizy. W przypadku stosowania z atorwastatyną lub rozuwastatyną należy podawać je w najmniejszej możliwej dawce. W miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie statyny niezależnej od metabolizmu przez CYP3A (np. fluwastatyny lub prawastatyny). Stosowanie z lekami przeciwzakrzepowymi wymaga częstego kontrolowania INR i czasu protrombinowego. Należy rozważyć zmniejszenie dawek syldenafilu, tadanafilu i wardenafilu, gdy leki te podawane są w skojarzeniu z klarytromycyną. Konieczne może być zmniejszenie dawki tolterodyny w populacji pacjentów o ograniczonym metabolizmie z udziałem CYP2D6 (w tej populacji metabolizm tolterodyny przebiega z udziałem CYP3A). Nie stosować z midazolamem podawanym doustnie (obserwowano 7-krotne zwiększenie AUC midazolamu podczas jednoczesnego stosowania z klarytromycyną). Jeśli midazolam podawany jest dożylnie, konieczne jest dokładne monitorowanie pacjenta w celu ewentualnej modyfikacji dawki. Te same środki ostrożności należy zastosować w przypadku innych pochodnych benzodiazepiny metabolizowanych przez CYP3A (triazolam i alprazolam). Podczas stosowania z triazolamem należy monitorować pacjenta pod kątem nasilenia działania na o.u.n. (senność, zaburzenia świadomości). W przypadku pochodnych benzodiazepiny, których eliminacja nie zależy od CYP3A (temazepam, nitrazepam, lorazepam) klinicznie istotna interakcja z klarytromycyną nie jest prawdopodobna. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i antagonistów wapnia metabolizowanych przez izoenzym CYP3A4 (np. werapamil, amlodypina, diltiazem), ze względu na ryzyko niedociśnienia; stężenie we krwi klarytromycyny i antagonistów wapnia może się zwiększyć ze względu na wzajemne oddziaływanie. U pacjentów stosujących jednocześnie klarytromycynę i werapamil obserwowano niedociśnienie, bradyarytmię i kwasicę mleczanową. Klarytromycyna jest inhibitorem Pgp. W przypadku konieczności stosowania z kolchicyną (która jest substratem zarówno CYP3A4, jak i Pgp) należy dokładnie kontrolować pacjenta, czy nie występują kliniczne objawy zatrucia kolchicyną (obserwowano bowiem zgony w przypadku zastosowania takiej terapii skojarzonej; dotyczy to zwłaszcza pacjentów w podeszłym wieku lub z niewydolnością nerek). W przypadku stosowania z digoksyną (substrat Pgp) należy dokładnie monitorować stężenia digoksyny we krwi, ze względu na ryzyko zatrucia digoksyną. Obserwowano niewielkie, ale znamienne statystycznie zwiększenie stężeń teofiliny lub karbamazepiny we krwi podczas podawania każdego z tych leków jednocześnie z klarytromycyną; konieczne może być zmniejszenie dawki. Jednoczesne podawanie klarytromycyny w postaci tabletek i zydowudyny dorosłym pacjentom zakażonym HIV może spowodować zmniejszenie stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym; interakcji tej można w znacznym stopniu uniknąć zachowując 4-godzinny odstęp między podaniem każdego z tych leków. Interakcja ta nie występuje u dzieci zakażonych HIV, przyjmujących klarytromycynę w postaci zawiesiny i zydowudynę lub dydanozynę. Interakcja ta jest mało prawdopodobna podczas podawania klarytromycyny we wlewie dożylnym. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z doustnymi lekami hipoglikemizującymi i (lub) insuliną może spowodować znaczącą hipoglikemię. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z niektórymi lekami hipoglikemizującymi, takimi jak nateglinid i repaglinid może dojść do zahamowania enzymu CYP3A przez klarytromycynę, a w konsekwencji do hipoglikemii. Zaleca się dokładne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z dyzopiramidem należy kontrolować stężenie glukozy (obserwowano przypadki hipoglikemii). Podczas leczenia klarytromycyną obserwowano także zwiększone stężenie leków, których metabolizm przypuszczalnie nie zależy od CYP3A4, takich jak fenytoina i kwas walproinowy - zalecane jest monitorowanie ich stężeń w czasie jednoczesnego stosowania klarytromycyny. Induktory CYP3A4 (np. efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna, ryfapetyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, preparaty zawierające ziele dziurawca) mogą zmniejszać stężenie klarytromycyny do poziomu poniżej aktywności terapeutycznej; może być konieczna modyfikacja dawkowania klarytromycyny lub rozważenie zastosowania innego leczenia. Poza tym konieczne może być dalsze kontrolowanie stężenia danego induktora CYP3A4, ponieważ jego stężenie może wzrosnąć z powodu zahamowania CYP3A4 przez klarytromycynę. Jednoczesne podawanie ryfabutyny i klarytromycyny powoduje zwiększenie stężenia ryfabutyny oraz obniżenie stężenia klarytromycyny we krwi oraz zwiększa ryzyko wystąpienia zapalenia błony naczyniowej oka. Etrawiryna zmniejsza całkowity wpływ klarytromycyny na organizm, jednak stężenie aktywnego metabolitu - 14-OH-klarytromycyny, jest zwiększone; ponieważ 14-OH-klarytromycyna wykazuje słabsze działanie na kompleks Mycobacterium avium (MAC), może zmienić się całkowite działanie antybiotyku na ten patogen; z tego powodu w leczeniu zakażenia wywołanego przez MAC należy rozważyć zastosowanie innego antybiotyku. Inhibitory CYP3A mogą zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi. Flukonazol w niewielkim stopniu hamuje metabolizm klarytromycyny - nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Itrakonazol może zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi, klarytromycyna może zwiększać stężenie itrakonazolu we krwi - pacjentów stosujących obydwa leki jednocześnie należy obserwować. W przypadku stosowania z rytonawirem lub atazanawirem (inhibitory CYP3A) nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z prawidłową czynnością nerek (szeroki przedział terapeutyczny klarytromycyny); w przypadku niewydolności nerek dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć w zależności od klirensu kreatyniny (CCr): CCr = 30-60 ml/min - dawkę zmniejszyć o 50%, CCr 1 g/dobę nie należy podawać jednocześnie z rytonawirem lub atazanawirem. Sakwinawir może zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi, klarytromycyna może zwiększać stężenie sakwinawiru we krwi - nie jest konieczna modyfikacja dawki, gdy obydwa leki są podawane przez ograniczony czas i w następujących dawkach: klarytromycyna - 500 mg 2 razy na dobę, sakwinawir - kapsułki miękkie, 1200 mg 3 razy na dobę. Z obserwacji wynika, że interakcje leków występujące podczas stosowania kapsułek miękkich, mogą różnić się od interakcji podczas stosowania sakwinawiru w postaci kapsułek twardych. Interakcje obu leków mogą różnić się, jeśli sakwinawir jest podawany z rytonawirem - należy wziąć pod uwagę możliwy wpływ rytonawiru na klarytromycynę. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z innymi lekami ototoksycznymi, szczególnie z aminoglikozydami.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
