Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Leczenie następujących zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na klarytromycynę u dorosłych i młodzieży >12 lat: zakażenia dolnych dróg oddechowych (np. ostre i przewlekłe zapalenie oskrzeli oraz zapalenie płuc), zakażenia górnych dróg oddechowych (np. zapalenie zatok oraz zapalenie gardła), leczenie początkowe pozaszpitalnych zakażeń układu oddechowego, wykazano jej działanie in vitro przeciw pospolitym i atypowym drobnoustrojom chorobotwórczym występującym w obrębie układu oddechowego (jak wymieniono poniżej), leczenie zakażenia skóry i tkanek miękkich o nasileniu lekkim do umiarkowanego, eradykacja zakażenia Helicobacter pylori u (w skojarzeniu z omeprazolem lub lanzoprazolem) pacjentów z owrzodzeniem dwunastnicy. Klarytromycyna wykazuje zazwyczaj działanie in vitro przeciwko następującym szczepom: bakterie gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę); Streptococcus pyogenes (grupy A beta-hemolizujące paciorkowców), α-hemolizujące paciorkowców (grupa iridans), Str. pneumoniae, Str. agalactiae, Listeria monocytogenes; bakterie gram-ujemne: Haemophilus influenzae, H. parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila, Bordetella pertussis, Helicobacter pylori, Campylobacter jejuni; mycoplasma: Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum; inne: Chlamydia trachomatis, Mycobacterium avium, M. leprae; bakterie beztlenowe: wrażliwe na makrolidy Bacteroides fragilis, Clostridium perfringens, Peptococcus spp., Peptostreptococcus spp., Propionibacterium acnes. Klarytromycyna ma działanie bakteriobójcze wobec kilku szczepów bakteryjnych: Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae, Str. pyogenes, Str. agalactiae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Helicobacter pylori i Campylobacter spp. Aktywność klarytromycyny przeciwko H. pylori jest większa przy obojętnym pH niż przy pH kwaśnym. Należy przestrzegać oficjalnych wytycznych dotyczących właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli i młodzież >12 lat: 250 mg 2 razy na dobę, w ciężkich zakażeniach dawka może być zwiększona do 500 mg 2 razy na dobę; zazwyczaj czas leczenia wynosi od 6 do 14 dni. Eradykacja zakażenia H. pylori u pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy (dorośli). Zazwyczaj czas leczenia wynosi 6-14 dni. Terapia trójlekowa: 500 mg klarytromycyny 2 razy na dobę i 30 mg lanzoprazolu 2 razy na dobę należy stosować z 1000 mg amoksycyliny 2 razy na dobę lub 500 mg klarytromycyny 2 razy na dobę i 30 mg lanzoprazolu 2 razy na dobę należy stosować z 400 mg metronidazolu 2 razy na dobę lub 500 m g klarytromycyny 2 razy na dobę i 40 mg omeprazolu raz na dobę należy stosować z 1000 mg amoksycyliny 2 razy na dobę (lub 400 mg metronidazolu 2 razy na dobę) lub 500 mg klarytromycyny 2 razy na dobę należy stosować z 1000 mg amoksycyliny 2 razy na dobę i 20 mg omeprazolu raz na dobę. Terapia dwulekowa: zazwyczaj stosowana dawka wynosi 500 mg klarytromycyny 3 razy na dobę z 40 mg omeprazolu raz na dobę. Badanie podstawowe zostało przeprowadzone z omeprazolem podawanym w dawce 40 mg raz na dobę przez 28 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny Sposób podawania. Lek może być podawany niezależnie od posiłków.
Działanie
Antybiotyk makrolidowy. Klarytromycyna wykazuje zazwyczaj działanie in vitro przeciwko następującym szczepom - bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pyogenes (grupy A beta-hemolizujące paciorkowców), alfa-hemolizujące paciorkowce (grupy viridans); Streptococcus pneumoniae, Streptococcus agalactiae, Listeria monocytogenes; bakterie Gram-ujemne: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila, Bordetella pertussis, Helicobacter pylori, Campylobacter jejuni oraz Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum,Chlamydia trachomatis, Mycobacterium avium, Mycobacterium leprae i bakterie beztlenowe: wrażliwe na makrolidy Bacteroides fragilis, Clostridium perfringens, Peptococcus species, Peptostreptococcus species i Propionibacterium acnes. Klarytromycyna ma działanie bakteriobójcze wobec kilku szczepów bakteryjnych: Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, Streptococcus agalactiae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Helicobacter pylori i Campylobacter spp. Gatunki, u których może występować nabyta oporność: Staphylococcus aureus (oporne na metycylinę). Drobnoustroje oporne: Escherichia coli, Klebsiella spp. i Pseudomonas aeruginosa. Bakterie oporne na klarytromycynę mogą wykazywać oporność krzyżową z pozostałymi antybiotykami makrolidowymi oraz linkomycyną i klindamycyną. Klarytromycyna szybko i dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Mikrobiologicznie aktywny metabolit 14-hydroksy-klarytromycyna, powstaje wskutek efektu pierwszego przejścia. Pokarm nie ma wpływu na dostępność biologiczną. Pokarm nieznacznie opóźnia wchłanianie klarytromycyny oraz tworzenie się metabolitu 14-hydroksy. Wiąże się z białkami osocza w 80%. W migdałkach i płucach klarytromycyna osiąga wyższe stężenia niż we krwi. Stężenie klarytromycyny w śluzie żołądka i tkankach żołądka jest wyższe, gdy klarytromycyna jest podawana z omeprazolem, niż w przypadku gdy jest podawana tylko klarytromycyna. Stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 2 dni od podania. Podczas podawania 250 mg 2 razy na dobę 15-20% niezmienionej klarytromycyny jest wydalane z moczem a 500 mg 2 razy na dobę ok. 36% jest wydalane z moczem. 14–hydroksyklarytromycyna jest głównym metabolitem w moczu i stanowi 10-15% dawki. Większość pozostałej dawki wydala się w kale, głównie z żółcią. 5-10 % leku macierzystego znajduje się w kale.
Skład
1 tabl. powl. zawiera 500 mg klarytromycyny.
Działania niepożądane
Często: bezsenność, zaburzenia smaku, ból głowy, biegunka, wymioty, niestrawność, nudności, ból brzucha, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, wysypka, nadmierna potliwość. Niezbyt często: kandydoza, zakażenie pochwy, leukopenia, neutropenia, eozynofilia, nadwrażliwość, jadłowstręt, zmniejszenie łaknienia, lęk, zawroty głowy (w tym pochodzenia błędnikowego), senność, drżenie, zaburzenia słuchu, szumy uszne, wydłużenie odstępu QT w EKG, kołatanie serca, zapalenie błony śluzowej żołądka lub jamy ustnej, powiększenie obwodu brzucha, zapalenie języka, wzdęcia z oddawaniem gazów, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, odbijanie się, cholestaza, zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności AspAT, AlAT i GGT, świąd, pokrzywka, złe samopoczucie, astenia, ból w klatce piersiowej, dreszcze, zmęczenie, zwiększenie stężenia fosfatazy alkalicznej we krwi, zwiększenie stężenia LDH we krwi. Częstość nieznana: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, róża, agranulocytoza, trombocytopenia, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia psychotyczne, stany splątania, depersonalizacja, depresja, dezorientacja, omamy, nietypowe sny, mania, drgawki, brak smaku, omamy węchowe, brak węchu, parestezje, głuchota, zaburzenia typu torsade de pointes, częstoskurcz komorowy, migotanie komór, krwotok, ostre zapalenie trzustki, przebarwienia języka, przebarwienia zębów, niewydolność wątroby, żółtaczka miąższowa, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), trądzik, rabdomioliza, miopatia, niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, zwiększenie wartości INR, wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowe zabarwienie moczu. U dorosłych pacjentów z obniżoną odpornością przyjmującymi klarytromycynę w dawkach 1 g i 2 g najczęściej obserwowano: nudności, wymioty, zaburzenia smaku, ból brzucha, biegunkę, wysypkę, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, ból głowy, zaparcia, zaburzenia słuchu, zwiększenie aktywności transaminazy kwasu szczawiooctowego i transaminazy kwasu pirogronowego we krwi, ponadto rzadko występowała: duszność, bezsenność i suchość błon śluzowych jamy ustnej. Częstość występowania była porównywalna u pacjentów otrzymujących 1 g i 2 g, ale u pacjentów otrzymujących całkowitą dobową dawkę klarytromycyny wynoszącą 4 g, częstość występowania była około 3 do 4 razy wyższa. U ok. 2-3% pacjentów, którzy otrzymywali 1 g lub 2 g klarytromycyny na dobę wystąpiły znacznie podwyższone poziomy SGOT i SGPT oraz nietypowo niska liczba białych krwinek i płytek krwi, u niższego odsetka pacjentów wystąpiło zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi.
Interakcje
Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i cyzaprydu, pimozydu, astemizolu lub terfenadyny jest przeciwwskazane. U pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę i cyzapryd odnotowano zwiększone stężenia cyzaprydu. Może to prowadzić do wydłużenia odstępu QT oraz arytmii, w tym częstoskurczu komorowego, migotania komór oraz zaburzeń typu torsade de pointes. Podobne skutki obserwowano u pacjentów przyjmujących klarytromycynę jednocześnie z pimozydem. Makrolidy wpływają na metabolizm terfenadyny, prowadząc do zwiększenia stężenia terfenadyny, co w rzadkich przypadkach wiązało się z występowaniem arytmii, w tym wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego oraz zaburzeń typu torsade de pointes. Podobny wpływ obserwowano przy jednoczesnym stosowaniu astemizolu i innych makrolidów. Skojarzone stosowanie klarytromycyny z ergotaminą lub dihydroergotaminą wiązało się z występowaniem ostrej toksyczności sporyszu charakteryzującej się skurczem naczyń oraz niedokrwieniem kończyn i innych tkanek, w tym OUN - jednoczesne stosowanie klarytromycyny i ergotaminy lub dihydroergotaminy jest przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane, ponieważ statyny te są w dużej mierze metabolizowane przez CYP3A4. Jednoczesne leczenie klarytromycyną zwiększa ich stężenie w osoczu, przez co zwiększa się ryzyko miopatii, w tym rabdomiolizy. Zgłaszano przypadki rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących klarytromycynę równocześnie z tymi statynami. Jeśli nie można uniknąć leczenia klarytromycyną, należy w tym czasie zaprzestać stosowania lowastatyny lub symwastatyny. Należy zachować ostrożność przepisując klarytromycynę ze statynami. Jeśli nie można uniknąć równoczesnego stosowania klarytromycyny ze statynami, zaleca się przepisanie najniższej zarejestrowanej dawki statyn. Można rozważyć zastosowanie statyny niezależnej od metabolizmu CYP3A (np. fluwastatyny). Pacjentów należy obserwować w kierunku przedmiotowych i podmiotowych objawów miopatii. Leki będące induktorami enzymu CYP3A (np. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, ziele dziurawca) mogą pobudzać metabolizm klarytromycyny. Może to spowodować, że stężenie klarytromycyny będzie poniżej stężenia terapeutycznego i doprowadzić do zmniejszenia jej skuteczności. Ponadto, konieczne może być kontrolowanie stężenia induktora CYP3A w osoczu, ponieważ może ono być zwiększone z powodu hamującego wpływu klarytromycyny na CYP3A. Jednoczesne stosowanie ryfabutyny i klarytromycyny spowodowało odpowiednio zwiększenie i zmniejszenie stężenia w surowicy, a w efekcie zwiększenie ryzyka zapalenia błony naczyniowej oka. Silne induktory metabolizmu cytochromu P450, takie jak efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna i ryfapentyna mogą przyspieszać metabolizm klarytromycyny, tym samym zmniejszając stężenie klarytromycyny w osoczu, jednocześnie zwiększając stężenie 14-OH-klarytromycyny, metabolitu, który jest również czynny mikrobiologicznie. Ponieważ aktywność klarytromycyny i 14-OH-klarytromycyny jest różna w stosunku do różnych bakterii, zamierzony skutek terapeutyczny mógłby zostać zaburzony w trakcie jednoczesnego podawania klarytromycyny i induktorów enzymu. Etrawiryna zmniejszała wpływ klarytromycyny na organizm, jednak stężenie czynnego metabolitu, 14-OH-klarytromycyny było zwiększone. Ponieważ 14-OH-klarytromycyna wykazuje słabsze działanie na kompleks Mycobacterium avium (MAC), może zmienić się całkowite działanie preparatu na ten patogen, w leczeniu zakażenia wywołanego przez MAC należy rozważyć zastosowanie innego leku. Podczas jednoczesnego stosowania z flukonazolem nie ma konieczności dostosowania dawki klarytromycyny. Badanie farmakokinetyczne wykazało, że jednoczesne stosowanie rytonawiru w dawce 200 mg co 8 h i klarytromycyny 500 mg co 12 h prowadziło do znacznego zahamowania metabolizmu klarytromycyny. Przy jednoczesnym stosowaniu rytonawiru Cmax klarytromycyny wzrosło o 31%, Cmin wzrosło o 182% a AUC wzrosło o 77%. Tworzenie czynnego metabolitu 14-OH-klarytromycyny było prawie całkowicie zahamowane. Z uwagi na duże okno terapeutyczne klarytromycyny nie jest konieczne zmniejszenie dawki u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek należy jednak rozważyć zastosowanie następującej zmiany dawkowania: u pacjentów z klirensem kreatyniny 30-60 ml/min, dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%; u pacjentów z klirensem kreatyniny torsade de pointes występujących przy jednoczesnym stosowaniu klarytromycyny i chinidyny lub dyzopiramidu. W trakcie jednoczesnego podawania klarytromycyny i tych leków należy monitorować zapis EKG w kierunku wydłużenia odstępu QT. W trakcie leczenia klarytromycyną należy kontrolować stężenia chinidyny i dyzopiramidu w surowicy. Zgłaszano przypadki hipoglikemii podczas jednoczesnego podawania klarytromycyny i dyzopiramidu - podczas skojarzonego podawania należy kontrolować stężenia glukozy we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwcukrzycowych, takich jak nateglinid i repaglinid, może dojść do zahamowania CYP3A przez klarytromycynę, co może powodować hipoglikemię. Zaleca się staranne kontrolowanie stężeń glukozy. Klarytromycynę (500 mg co 8 h) podawano w skojarzeniu z omeprazolem (40 mg/dobę) zdrowym dorosłym ochotnikom. Przy jednoczesnym stosowaniu klarytromycyny stężenie omeprazolu w stanie stacjonarnym się zwiększyło (Cmax, AUC0-24, i T1/2 wzrosły odpowiednio o 30%, 89% i 34%). Średnia wartość pH w żołądku w ciągu 24 h wynosiła 5,2 przy podawaniu samego omeprazolu i 5,7, gdy omeprazol podawany był w skojarzeniu z klarytromycyną. Sildenafil, tadalafil i wardenafil są co najmniej częściowo metabolizowane przez CYP3A, a CYP3A może być hamowany przez jednoczesne stosowanie klarytromycyny. Skojarzone podawanie z klarytromycyną może prowadzić do zwiększenia ekspozycji na inhibitor fosfodiesterazy. Należy wziąć pod uwagę zmniejszenie dawki sildenafilu, tadalafilu i wardenafilu. Wyniki badań klinicznych wykazują umiarkowane, ale znaczące statystycznie zwiększenie stężenia teofiliny lub karbamazepiny we krwi, gdy teofilina lub karbamazepina podawane były jednocześnie z klarytromycyną. Należy rozważyć zmniejszenie dawki. Metabolizm tolterodyny odbywa się głównie przy udziale izoenzymu 2D6 cytochromu P450 (CYP2D6). Jednak u części populacji pozbawionej CYP2D6, metabolizm odbywa się przy udziale CYP3A. U tej części populacji, zahamowanie CYP3A prowadzi do znacząco wyższego stężenia tolterodyny w surowicy. Konieczne może być zmniejszenie dawki tolterodyny w obecności inhibitorów CYP3A, takich jak klarytromycyna, w populacji o zmniejszonym metabolizmie CYP2D6. Jednoczesne podawanie midazolamu dożylnie z klarytromycyną (tabletki 500 mg 2 razy na dobę), zwiększyło AUC midazolamu 2,7-krotnie i 7-krotnie po podaniu doustnym. Należy unikać jednoczesnego stosowania doustnych postaci midazolamu i klarytromycyny. Jeśli midazolam podaje się dożylnie w skojarzeniu z klarytromycyną, należy dokładnie kontrolować pacjenta w celu dostosowania dawki. Należy zastosować te same środki ostrożności w stosunku do innych benzodiazepin metabolizowanych przez CYP3A, w szczególności do triazolamu i alprazolamu. Istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji o znaczeniu klinicznym z klarytromycyną w przypadku innych benzodiazepin, które nie są metabolizowane przez CYP3A (temazepam, nitrazepam, lorazepam). Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i triazolamu, odnotowano przypadki interakcji i wpływu na OUN (np. senność i splątanie). Zaleca się kontrolowanie pacjenta w kierunku nasilenia działania farmakologicznego na OUN. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z innymi lekami ototoksycznymi, w szczególności z aminoglikozydami. Kolchicyna jest substratem zarówno dla CYP3A jak i dla glikoproteiny P (Pgp), która bierze udział w transporcie na zewnątrz komórki. Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A i Pgp. Podczas jednoczesnego podawania klarytromycyny i kolchicyny, hamowanie Pgp i (lub) CYP3A przez klarytromycynę może powodować zwiększenie narażenia na kolchicynę. Digoksyna jest substratem dla glikoproteiny P (Pgp). Jeśli klarytromycyna i digoksyna podawane są jednocześnie, zahamowanie Pgp przez klarytromycynę może prowadzić do zwiększonego narażenia na digoksynę. U niektórych pacjentów stwierdzono kliniczne objawy pokrywające się z objawami toksyczności digoksyny, w tym potencjalnie śmiertelne arytmie. Podczas jednoczesnego stosowania digoksyny z klarytromycyną należy kontrolować stężenie digoksyny w surowicy. Jednoczesne doustne stosowanie klarytromycyny w tabletkach i zydowudyny u dorosłych pacjentów zakażonych wirusem HIV może doprowadzić do zmniejszenia stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym. Ponieważ klarytromycyna zaburza wchłanianie jednocześnie podawanej doustnie zydowudyny, interakcji tej można w dużym stopniu uniknąć ustalając dawki tak, aby pomiędzy przyjmowaniem leków następowała 4-godzinna przerwa. Nie odnotowano takiej interakcji u pacjentów pediatrycznych zakażonych wirusem HIV, otrzymujących klarytromycynę w postaci zawiesiny z zydowudyną lub dideoksyinozyną. Prawdopodobieństwo wystąpienia tej reakcji jest małe, gdy klarytromycyna jest podawana w postaci infuzji dożylnej. Odnotowano przypadki zwiększenia stężenia w surowicy fenytoiny i walproinianu podczas łącznego podawania z klarytromycyną. Zaleca się kontrolowanie stężeń tych leków w surowicy, jeżeli są podawane jednocześnie z klarytromycyną. Zarówno klarytromycyna jak i atazanawir są substratami i inhibitorami CYP3A. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny (500 mg 2 razy na dobę) z atazanawirem (400 mg raz na dobę) prowadziło do 2-krotnego zwiększenia narażenia na klarytromycynę oraz 70% zmniejszenia narażenia na 14-OH-klarytromycynę, przy 28% zwiększeniu AUC atazanawiru. Z uwagi na duże okno terapeutyczne klarytromycyny, u pacjentów z prawidłową czynnością nerek nie ma potrzeby zmniejszenia dawki. U pacjentów z umiarkowanym upośledzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30-60 ml/min), dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%. U pacjentów z klirensem kreatyniny max sakwinawiru były o 177% i 187% większe niż wtedy, gdy podawano wyłącznie sakwinawir. Wartości AUC i Cmax klarytromycyny były w przybliżeniu o 40% większe od obserwowanych, gdy podawano wyłącznie klarytromycynę. Nie jest konieczne dostosowanie dawki, gdy oba leki są podawane w badanych dawkach oraz postaciach farmaceutycznych przez ograniczony czas. Z badań wynika, że interakcje leków występujące podczas stosowania kapsułek miękkich i twardych mogą się różnić. Gdy sakwinawir podawany jest w skojarzeniu z rytonawirem, należy brać pod uwagę możliwy wpływ rytonawiru na klarytromycynę. Klarytromycyna nie wpływa na działanie doustnych środków antykoncepcyjnych.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na antybiotyki makrolidowe lub pozostałe składniki preparatu. Nie stosować u pacjentów leczonych jednocześnie ergotaminą lub dihydroergotaminą (ryzyko wystąpienia objawów toksyczności sporyszu), astemizolem, cyzaprydem, pimozydem i terfenadyną (ryzyko wydłużenia odstępu QT oraz arytmii, w tym częstoskurczu komorowego, migotania komór oraz zaburzeń typu torsade de pointes) oraz tikagrelorem, ranolazyną lub kolchicyną. Pacjenci, u których w przeszłości występowało wydłużenie odstępu QT (wrodzone lub nabyte potwierdzone wydłużenie odstępu QT) lub arytmia komorowa, w tym torsade de pointes. Nie należy stosować jednocześnie z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statyny), które są metabolizowane głównie przez CYP3A4 (lowastatyną lub symwastatyną), z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii, w tym rabdomiolizy. Hipokaliemia (ryzyko wydłużenia odstępu QT). Nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i zaburzeniem czynności nerek.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
