Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Przeciwwskazania
- Interakcje
Opis
Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego u dorosłych pacjentów, u których nie osiągnięto optymalnej kontroli ciśnienia tętniczego krwi podczas monoterapii kandesartanem cyleksetylu lub hydrochlorotiazydem
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zalecana dawka początkowa to 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników (kandesartanu cyleksetylu i hydrochlorotiazydu). Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na stosowanie leku Karbicombi. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu cyleksetylu podczas zmiany z monoterapii hydrochlorotiazydem. Preparat może być stosowany u pacjentów, u których nie osiągnięto optymalnej kontroli ciśnienia tętniczego podczas monoterapii kandesartanem cyleksetylu lub hydrochlorotiazydem. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się zazwyczaj w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem niedociśnienia tętniczego (np. u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej) zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu cyleksetylu (w tej grupie pacjentów należy rozważyć początkową dawkę 4 mg kandesartanu cyleksetylu). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥30-80ml/min/1,73m2pc.) zaleca się stopniowe zwiększanie dawki. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr 2pc.). U pacjentów łagodnądo umiarkowanej przewlekłą chorobą wątroby zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu cyleksetylu. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) zastojem żółci. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.
Działanie
Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę receptora angiotensyny II (kandesartan) i diuretyk tiazydowy (hydrochlorotiazyd). Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, działającym wybiórczo na receptory AT1. Charakteryzuje się silnym wiązaniem z receptorem i powolnym odblokowywaniem tego połączenia. Nie ma aktywności agonistycznej. Nie zmniejsza aktywności konwertazy angiotensyny (ACE), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Nie wiąże się z innymi receptorami ani kanałami jonowymi, istotnymi dla regulacji w układzie krążenia. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków oraz wody. Wydalanie potasu i magnezu przez nerki zwiększa się w sposób zależny od dawki, z równoczesnym zwiększeniem wchłaniania zwrotnego wapnia. Hydrochlorotiazyd powoduje zmniejszenie objętości osocza i płynu pozakomórkowego oraz zmniejszenie pojemności minutowej serca i obniżenie ciśnienia tętniczego. W trakcie długotrwałego leczenia do obniżenia ciśnienia tętniczego przyczynia się zmniejszenie oporu obwodowego. Równoczesne podanie kandesartanu i hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę żadnej z tych czynnych substancji. Biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabl. wynosi ok. 34%. Maksymalne stężenie kandesartanu we krwi występuje po 3-4 h. Kandesartan silnie wiąże się z białkami osocza (w ponad 99%). Niewielka część leku jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP2C9. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią. T0,5 wynosi około 9 h. Hydrochlorotiazyd wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, przy czym jego bezwzględna biodostępność wynosi ok. 70%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 60%. Nie jest metabolizowany, jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T0,5 wynosi ok. 8 h.
Skład
tabl. zawiera cyleksetyl kandesartanu i hydrochlorotiazyd, odpowiednio 16mg+25mg.Tabl. zawierają laktozę.
Działania niepożądane
Niepożądane działania dotyczące poszczególnych składników mogą być potencjalnymi objawami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania preparatu złożonego. Kandesartan. Często: zakażenia układu oddechowego, zawroty głowy, ból głowy. Bardzo rzadko: leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, hiperkaliemia, hiponatremia, kaszel, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenie czynności wątroby lub zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd, ból pleców, ból stawów, ból mięśni, zaburzenie czynności nerek (w tym niewydolność nerek u nadwrażliwych pacjentów). Hydrochlorotiazyd. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiperkalcemię, hipokaliemię, hiponatremię, hipomagnezemię i zasadowicę hipochloremiczną). Często: hiperglikemia, hiperurykemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej, uczucie ,,pustki w głowie'', zawroty głowy, cukromocz, osłabienie, zwiększenia stężenia cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Niezbyt często: niedociśnienie ortostatyczne, jadłowstręt, zmniejszenie łaknienia, podrażnienie żołądka, biegunka, zaparcia, wysypka, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło. Rzadko: leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, reakcje anafilaktyczne, zaburzenia snu, depresja, niepokój, parestezje, przemijające niewyraźne widzenie, zaburzenia rytmu serca, martwicze zapalenie tętnic (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skórnych), niewydolność oddechowa (w tym zapalenie pęcherzyków płucnych i obrzęk płuc), zapalenie trzustki, żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka cholestatyczna), martwica toksyczno-rozpływna naskórka, kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek i śródmiąższowe zapalenie nerek, gorączka, zwiększenia stężenia azotu mocznikowego (BUN) i kreatyniny w surowicy. Częstość nieznana: ostra krótkowzroczność, ostra jaskra zamkniętego kąta, toczeń rumieniowaty układowy, toczeń rumieniowaty skórny. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na kandesartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny 2 pc.). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) zastój żółci (cholestaza). Oporna na leczenie hipokaliemia i hiperkalcemia. Dna moczanowa. Jednoczesne stosowanie z preparatami zawierających aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR 2). II i III trymestr ciąży.
Interakcje
Obserwowano przemijające zwiększenie stężenia litu we krwi i zwiększenie jego toksyczności podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE oraz rzadko, z antagonistami receptora angiotensyny II - jeżeli jednoczesne zastosowanie jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu we krwi. Jeśli istnieje konieczność podania preparatu z lekami, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu lub wywołać hiperkaliemię (m.in. leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu, substytuty soli kuchennej zawierające potas, sól sodowa heparyny), należy kontrolować stężenie potasu we krwi. Jeżeli istnieje konieczność równoczesnego stosowania preparatu i leków związanych z utratą potasu i hipokaliemią (m.in. inne diuretyki kaliuretyczne, środki przeczyszczające, kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, sól sodowa penicyliny G, kwas salicylowy i jego pochodne) zaleca się monitorowanie stężenia potasu we krwi, gdyż leki te mogą zwiększać hipokaliemię wywołaną hydrochlorotiazydem. Hipokaliemia lub hipomagnezemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca wywołanych glikozydami naparstnicy oraz innymi lekami (należy monitorować stężenie potasu we krwi): leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, katenseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych) mogą osłabiać hipotensyjne działanie preparatu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek - z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia skojarzonego, później okresowo, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Preparat może nasilać działanie hipotensyjne innych leków. Stosowanie preparatu z baklofenem, amifostyną, alkoholem, barbituranami, lekami znieczulającymi, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami może powodować niedociśnienie (także niedociśnienie ortostatyczne). Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny); może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina), jednak nie w takim stopniu, aby wyeliminować działanie zwiększające ciśnienie; może zwiększać stężenie wapnia we krwi (jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia lub wit. D, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę); może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny; może zmniejszyć wydalanie nerkowe leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilić ich mielotoksyczność; może zwiększyć działanie hiperglikemizujące β-adrenolityków i diazoksydu. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Tiazydy mogą zmniejszać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metformina powinna być ostrożnie stosowana (istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej z powodu potencjalnej niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd). Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie przy stosowaniu dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Leki antycholinergiczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit i zmniejszenie współczynnika opróżniania żołądka. Nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji preparatu z: warfaryną, digoksyną, doustnymi lekami antykoncepcyjnymi (tj. etynyloestradiol/lewonorgestrel), glibenklamidem i nifedypiną
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
