Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Padaczka. Nerwoból nerwu trójdzielnego. Nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Bóle w przebiegu neuropatii cukrzycowej. Zespół abstynencji alkoholowej. Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (jeśli stosowanie soli litu okazało się nieskuteczne lub istnieją przeciwwskazania do stosowania litu).
Dawkowanie
Doustnie. Dawkę i częstotliwość przyjmowania leku ustala lekarz. Tabletki można zalać wodą i przyjąć w postaci zawiesiny. Lek można przyjmować niezależnie od posiłów. Finlepsin retard 200 można dzielić. Uwaga! Podczas leczenia nie należy pić alkoholu. Alkohol może nasilać działanie niepożądane karbamazepiny ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Aby leczenie było skuteczne i jak najbardziej bezpieczne należy przestrzegać zaleceń lekarza prowadzącego. Zapoznaj się z właściwościami leku opisanymi w ulotce przed jego zastosowaniem. Przed zastosowaniem leku należy sprawdzić datę ważności podaną na opakowaniu (etykiecie). Nie należy stosować leku po terminie ważności. Przechowuj lek w szczelnie zamkniętym opakowaniu, w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci, zgodnie z wymogami producenta. Lek ten został przepisany przez lekarza prowadzącego celem leczenia konkretnego schorzenia. Nie należy go odstępować innym osobom ani używać w innych okolicznościach bez konsultacji z lekarzem.
Działanie
Karbamazepina jest pochodną iminostylbenu. Dokładny mechanizm działania karbamazepiny nie jest znany. Efekt terapeutyczny jest przede wszystkim przypisywany blokowaniu przewodzenia synaptycznego i w ten sposób zmniejszeniu przewodzenia wyładowań drgawkowych. W większych stężeniach karbamazepina zmniejsza poskurczowe nasilenie reakcji na bodziec. Ograniczenie bólu w neuralgii nerwu trójdzielnego jest prawdopodobnie spowodowane zahamowaniem przewodzenia impulsów nerwowych w jądrach rdzeniowych nerwu trójdzielnego. Karbamazepinę charakteryzuje działanie zarówno przeciwdrgawkowe, jak i psychotropowe. Po podaniu doustnym karbamazepina (w zależności od postaci farmaceutycznej) wchłania się stosunkowo powoli i prawie całkowicie. Maksymalne stężenie we krwi jest osiągane po 4-16 h (bardzo rzadko po 35 h), a u dzieci po 4-6 h od podania pojedynczej dawki doustnej. Stężenia leku we krwi po podaniu tabletek o przedłużonym uwalnianiu są mniejsze w porównaniu ze zwykłymi tabletkami. Stan stacjonarny osiągany jest po 2-8 dniach. Karbamazepina wiąże się z białkami osocza w 70-80%, farmakologicznie aktywny metabolit - 10,11-epoksyd karbamazepiny jest związany z białkami osocza w 48-53%. W wątrobie karbamazepina jest utleniana, deaminowana, hydroksylowana i częściowo estryfikowana kwasem glukuronowym. Główny metabolit jest farmakologicznie nieaktywny. Aktywnym metabolitem, który wykazuje działanie przeciwdrgawkowe jest 10,11-epoksyd karbamazepiny. Po podaniu pojedynczej dawki doustnej karbamazepiny okres półtrwania we krwi wynosi około 36 h (zakres: 18-65 h). Podczas leczenia długotrwałego okres półtrwania skraca się z powodu indukcji enzymatycznej o około 50%. Okres półtrwania karbamazepiny we krwi jest krótszy podczas terapii skojarzonej (6-10 h) w porównaniu do monoterapii (11-13 h); jest krótszy u dzieci w porównaniu z dorosłymi oraz krótszy u niemowląt w porównaniu z noworodkami. Około 72% pojedynczej dawki doustnej wydalane jest z moczem w postaci metabolitów; pozostałe 28% wydalane jest z kałem, częściowo w postaci nie zmienionej. Tylko 2-3% dawki wydalane jest z moczem jako nie zmieniona karbamazepina. Karbamazepina przenika przez barierę łożyska, dociera do płodu i jest wydzielana z mlekiem matki (około 58% stężenia w osoczu).
Skład
Preparat zawiera substancję: karbamazepina w dawce 400 mg
Działania niepożądane
Zawroty głowy, senność, uspokojenie, zmęczenie, ból głowy, niepokój i stany dezorientacji, zmiany obrazu krwi, utrata apetytu, suchość błon śluzowych jamy ustnej, nudności, wymioty, zaburzenia czynności wątroby, ruchy mimowolne, bóle stawów i mięśni, kurcze, alergiczne reakcje skórne z gorączką lub bez, pokrzywka, świąd, łysienie, nadmierne pocenie się, zapalenie naczyń, biegunka, zaparcia, obniżenie poziomu sodu, zaburzenia czynności nerek, zaburzenia rytmu serca. Występowanie po zastosowaniu leku takich działań niepożądanych jak np. senność, zawroty głowy, stwarza niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem pojazdów oraz obsługą maszyn, szczególnie w początkowym okresie leczenia.
Interakcje
Nie należy podawać karbamazepiny łącznie z inhibitorami MAO (leczenie inhibitorami MAO należy zakończyć co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem terapii karbamazepiną). Stężenie karbamazepiny w osoczu zwiększają: leki przeciwbólowe, przeciwzapalne (dekstropropoksyfen, ibuprofen), leki o działaniu androgennym (danazol), antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, troleandomycyna, josamycyna, klarytromycyna), leki przeciwdepresyjne (dezypramina, fluoksetyna, fluwoksamina, nefazodon, paroksetyna, trazodon, wiloksazyna), leki przeciwpadaczkowe (styrypentol, wigabatryna, leki przeciwgrzybicze (azole: itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, worykonazol), leki przeciwhistaminowe (loratadyna, terfenadyna), leki przeciwpsychotyczne (loksapina, olanzapina, kwetiapina), leki przeciwgruźlicze (izoniazyd), leki przeciwwirusowe (inhibitory proteazy w leczeniu HIV, np. rytonavir), inhibitory anhydrazy węglanowej (acetazolamid), leki sercowo-naczyniowe (diltiazem, werapamil), leki stosowane w chorobie wrzodowej (cymetydyna, omeprazol), leki zwiotczające mięśnie (oksybutynina, dantrolen), inhibitory agregacji płytek krwi (tyklopidyna), sok grejpfrutowy, nikotynamid (u dorosłych, w dużych dawkach). Stężenie czynnego metabolitu (10,11-epoksydu karbamazepiny) w osoczu zwiększają: loksapina, kwetiapina, prymidon, progabid, kwas walproinowy, walnoktamid i walpromid. Przy jednoczesnym stosowaniu z wyżej wymienionymi substancjami należy dostosować dawkę preparatu oraz monitorować stężenie leku w osoczu. Stężenie karbamazepiny w osoczu zmniejszają: leki przeciwpadaczkowe (felbamat, metsuksamid, okskarbazepina, fenobarbital, fensuksymid, fenytoina, fosfenytoina, prymidon, klonazepam), leki przeciwnowotworowe (cisplatyna, doksorubicyna), leki przciwgruźlicze (ryfampicyna), leki rozszerzające oskrzela (teofilina, aminofilina), leki dermatologiczne (izotretynoina) oraz preparaty zawierające ziele dziurawca - może istnieć konieczność dostosowania dawki preparatu przy jednoczesnym stosowaniu z tymi lekami. Karbamazepina zmniejsza lub znosi działanie: leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (metadon, paracetamol, tramadol, fenazon), antybiotyków (doksycyklina), leków przeciwzakrzepowych (doustne leki przeciwzakrzepowe np. warfaryna, fenprokumon, dikumarol, acenokumarol), leków przeciwdepresyjnych (bupropion, cytalopram, trazodon, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych np. imipramina, amitrypylina, nortryptylina, klomipramina), leków przeciwpadaczkowych (klobazam, klonazepam, etosuksymid, felbamat, lamotrygina, okskarbazepina, prymidon, tiagabina, topiramat, kwas walproinowy, zonisamid), leków przeciwgrzybiczych (itrakonazol), leków przeciwpasożytniczych (prazykwantel), leków przeciwnowotworowych (imatynib), leków przeciwpsychotycznych (klozapina, haloperidol, bromperidol, olanzapina, kwetiapina, risperidon, ziprazidon), leków przeciwwirusowych (inhibitory proteazy w leczeniu HIV np. indynavir, rytonavir, sakwinavir), leków anksjolitycznych (alprazolam, midazolam), leków rozszerzających oskrzela lub przeciwastmatycznych (teofilina), leków antykoncepcyjnych (hormonalne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny i/lub progestageny), leków sercowo-naczyniowych (blokery kanału wapniowego, pochodne dihydropirydyny, felodypina, digoksyna), kortykosteroidów (prednizolon, deksametazon), leków immunosupresyjnych (cyklosporyna, ewerolimus), leków stosowanych w chorobach tarczycy (lewotyroksyna). Donoszono, że pod wpływem karbamazepiny stężenia fenytoiny w osoczu zarówno zwiększały się, jak i zmniejszały się; istnieją rzadkie doniesienia o zwiększaniu stężenia mefenytoiny w osoczu. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny i lewetiracetamu zwiększa jej toksyczne działanie na wątrobę. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny i iziniazydu zwiększa jego toksyczne działanie na wątrobę. Równoczesne podawanie karbamazepiny i soli litu (niezbędne jest dokładne monitorowanie stężeń obydwu leków) lub metoklopramidu oraz karbamazepiny i neuroleptyków (np. haloperidol, tiorydazyna) może prowadzić do nasilenie neurologicznych działań niepożądanych. Pacjenci nie powinni przyjmować neuroleptyków osiem tygodni przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną, ani w trakcie leczenia karbamazepiną. W literaturze donoszono że przyjmowanie karbamazepiny przez pacjentów leczonych neuroleptykami zwiększa ryzyko występowania złośliwego zespołu neuroleptycznego lub syndromu Stevens-Johnsona. Równoczesne stosowanie karbamazepiny i niektórych leków moczopędnych (hydrochlorotiazydu, furosemidu) może powodować objawową hiponatremię. Karbamazepina może antagonizować działanie leków zwiotczających mięśnie, nie powodująych depolaryzacji (np. pankuronium). W razie potrzeby należy stosować je w większych dawkach równocześnie obserwując pacjentów z powodu szybszej niż zwykle możliwości ustąpienia blokady nerwowo-mięśniowej. Karbamazepina może zwiększać eliminację hormonów tarczycy, powodując zwiększenie zapotrzebowania na te hormony u pacjentów z niedoczynnością tarczycy (może być wymagana zmiana dawkowania hormonów). Funkcja tarczycy może zostać zmieniona w szczególności podczas podawania karbamazepiny i innych leków przeciwpadaczkowych (tj. fenobarbital). W przypadku jednoczesnego stosowania karbamazepiny z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (np. fluoksetyny) może rozwinąć się zespół serotoninowy. Alkohol może nasilać działania niepożądane karbamazepiny ze strony o.u.n. U pacjentek stosujących doustne środki antykoncepcyjne, podczas leczenia karbamazepiną, mogą wystąpić krwawienia międzymiesiączkowe i może się zmniejszyć skuteczność preparatów antykoncepcyjnych (należy zalecić inne niehormonalne metody antykoncepcji). Jednoczesne przyjmowanie karbamazepiny z lekami przeciwarytmicznymi, cyklicznymi lekami antydepresyjnymi lub erytromycyną zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodnictwa mięśnia sercowego.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na karbamazepinę lub pozostałe składniki preparatu oraz na leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Zaburzenia czynności szpiku kostnego, supresja szpiku kostnego w wywiadzie. Blok przedsionkowo-komorowy. Ostra porfiria przerywana. Jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO, ani przed upływem 14 dni od zakończenia ich podawania. Jednoczesne stosowanie z worykonazolem, gdyż zaburza działanie karbamazepiny.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
