Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Padaczka. Nerwoból nerwu trójdzielnego. Nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Bóle w przebiegu neuropatii cukrzycowej. Zespół abstynencji alkoholowej. Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (jeśli stosowanie soli litu okazało się nieskuteczne lub istnieją przeciwwskazania do stosowania litu).
Dawkowanie
Doustnie. Dawkę i częstotliwość przyjmowania leku ustala lekarz. Tabletki można zalać wodą i przyjąć w postaci zawiesiny. Lek można przyjmować niezależnie od posiłów. Finlepsin retard 200 można dzielić. Uwaga! Podczas leczenia nie należy pić alkoholu. Alkohol może nasilać działanie niepożądane karbamazepiny ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Aby leczenie było skuteczne i jak najbardziej bezpieczne należy przestrzegać zaleceń lekarza prowadzącego. Zapoznaj się z właściwościami leku opisanymi w ulotce przed jego zastosowaniem. Przed zastosowaniem leku należy sprawdzić datę ważności podaną na opakowaniu (etykiecie). Nie należy stosować leku po terminie ważności. Przechowuj lek w szczelnie zamkniętym opakowaniu, w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci, zgodnie z wymogami producenta. Lek ten został przepisany przez lekarza prowadzącego celem leczenia konkretnego schorzenia. Nie należy go odstępować innym osobom ani używać w innych okolicznościach bez konsultacji z lekarzem.
Działanie
Padaczka: leczenie napadów częściowych z objawami prostymi i złożonymi, napadów padaczkowych uogólnionych z komponentem toniczno-klonicznym (szczególnie wtórnie uogólnionych), występujących podczas snu albo mieszanych postaci tych napadów. Dorośli. Początkowo 100–400 mg wieczorem, stopniowo zwiększając do 200–600 mg rano i 400–600 mg wieczorem. Dzieci. 6.–10. rż. początkowo 100 mg wieczorem, stopniowo zwiększając do 200 mg rano i 200–400 mg wieczorem; 11.–15. rż. początkowo 100 mg wieczorem, stopniowo zwiększając do 200–400 mg rano i 400–600 mg wieczorem. Dawka podtrzymująca u dzieci 10–20 mg/kg mc./d. Zmniejszenie dawki i przerwanie leczenia można rozważać w przypadku uzyskania okresu 2–3 lat bez wystąpienia napadów. Dawki należy stopniowo zmniejszać przez okres 1–2 lat. W przypadku dzieci należy w tym okresie kontrolować zwiększanie się masy ciała. Zmiany patologiczne w zapisie EEG nie powinny się nasilać.
Idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego. Idiopatyczny nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Początkowo 200–400 mg/d, zwiększając dawkę do ustąpienia bólu, zwykle 400–800 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz. Po kilku tygodniach leczenia lek można odstawić, stopniowo zmniejszając dawki. U pacjentów w podeszłym wieku lub szczególnie wrażliwych początkowo zaleca się 100 mg 2 ×/d.
Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym u pacjentów hospitalizowanych. 200 mg rano i 400 mg wieczorem. W ciężkich przypadkach dawkę można zwiększyć do 1200 mg/d w 2 daw. podz. Leczenie należy zakończyć po 7–10 dniach, stopniowo zmniejszając dawki.
Ból w przebiegu neuropatii cukrzycowej. 200 mg rano i 400 mg wieczorem. W wyjątkowych przypadkach dawki można zwiększyć do 600 mg 2 ×/d.
Nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego. P.o. 400–800 mg/d w 2 daw. podz.
Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych u osób niereagujących na leczenie solami litu. 200–400 mg/d. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 800 mg/d.
Skład
Preparat zawiera substancję: karbamazepina w dawce 400 mg
Działania niepożądane
Zawroty głowy, senność, uspokojenie, zmęczenie, ból głowy, niepokój i stany dezorientacji, zmiany obrazu krwi, utrata apetytu, suchość błon śluzowych jamy ustnej, nudności, wymioty, zaburzenia czynności wątroby, ruchy mimowolne, bóle stawów i mięśni, kurcze, alergiczne reakcje skórne z gorączką lub bez, pokrzywka, świąd, łysienie, nadmierne pocenie się, zapalenie naczyń, biegunka, zaparcia, obniżenie poziomu sodu, zaburzenia czynności nerek, zaburzenia rytmu serca. Występowanie po zastosowaniu leku takich działań niepożądanych jak np. senność, zawroty głowy, stwarza niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem pojazdów oraz obsługą maszyn, szczególnie w początkowym okresie leczenia.
Interakcje
Nie należy podawać karbamazepiny łącznie z inhibitorami MAO (leczenie inhibitorami MAO należy zakończyć co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem terapii karbamazepiną). Stężenie karbamazepiny w osoczu zwiększają: leki przeciwbólowe, przeciwzapalne (dekstropropoksyfen, ibuprofen), leki o działaniu androgennym (danazol), antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, troleandomycyna, josamycyna, klarytromycyna), leki przeciwdepresyjne (dezypramina, fluoksetyna, fluwoksamina, nefazodon, paroksetyna, trazodon, wiloksazyna), leki przeciwpadaczkowe (styrypentol, wigabatryna, leki przeciwgrzybicze (azole: itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, worykonazol), leki przeciwhistaminowe (loratadyna, terfenadyna), leki przeciwpsychotyczne (loksapina, olanzapina, kwetiapina), leki przeciwgruźlicze (izoniazyd), leki przeciwwirusowe (inhibitory proteazy w leczeniu HIV, np. rytonavir), inhibitory anhydrazy węglanowej (acetazolamid), leki sercowo-naczyniowe (diltiazem, werapamil), leki stosowane w chorobie wrzodowej (cymetydyna, omeprazol), leki zwiotczające mięśnie (oksybutynina, dantrolen), inhibitory agregacji płytek krwi (tyklopidyna), sok grejpfrutowy, nikotynamid (u dorosłych, w dużych dawkach). Stężenie czynnego metabolitu (10,11-epoksydu karbamazepiny) w osoczu zwiększają: loksapina, kwetiapina, prymidon, progabid, kwas walproinowy, walnoktamid i walpromid. Przy jednoczesnym stosowaniu z wyżej wymienionymi substancjami należy dostosować dawkę preparatu oraz monitorować stężenie leku w osoczu. Stężenie karbamazepiny w osoczu zmniejszają: leki przeciwpadaczkowe (felbamat, metsuksamid, okskarbazepina, fenobarbital, fensuksymid, fenytoina, fosfenytoina, prymidon, klonazepam), leki przeciwnowotworowe (cisplatyna, doksorubicyna), leki przciwgruźlicze (ryfampicyna), leki rozszerzające oskrzela (teofilina, aminofilina), leki dermatologiczne (izotretynoina) oraz preparaty zawierające ziele dziurawca - może istnieć konieczność dostosowania dawki preparatu przy jednoczesnym stosowaniu z tymi lekami. Karbamazepina zmniejsza lub znosi działanie: leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (metadon, paracetamol, tramadol, fenazon), antybiotyków (doksycyklina), leków przeciwzakrzepowych (doustne leki przeciwzakrzepowe np. warfaryna, fenprokumon, dikumarol, acenokumarol), leków przeciwdepresyjnych (bupropion, cytalopram, trazodon, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych np. imipramina, amitrypylina, nortryptylina, klomipramina), leków przeciwpadaczkowych (klobazam, klonazepam, etosuksymid, felbamat, lamotrygina, okskarbazepina, prymidon, tiagabina, topiramat, kwas walproinowy, zonisamid), leków przeciwgrzybiczych (itrakonazol), leków przeciwpasożytniczych (prazykwantel), leków przeciwnowotworowych (imatynib), leków przeciwpsychotycznych (klozapina, haloperidol, bromperidol, olanzapina, kwetiapina, risperidon, ziprazidon), leków przeciwwirusowych (inhibitory proteazy w leczeniu HIV np. indynavir, rytonavir, sakwinavir), leków anksjolitycznych (alprazolam, midazolam), leków rozszerzających oskrzela lub przeciwastmatycznych (teofilina), leków antykoncepcyjnych (hormonalne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny i/lub progestageny), leków sercowo-naczyniowych (blokery kanału wapniowego, pochodne dihydropirydyny, felodypina, digoksyna), kortykosteroidów (prednizolon, deksametazon), leków immunosupresyjnych (cyklosporyna, ewerolimus), leków stosowanych w chorobach tarczycy (lewotyroksyna). Donoszono, że pod wpływem karbamazepiny stężenia fenytoiny w osoczu zarówno zwiększały się, jak i zmniejszały się; istnieją rzadkie doniesienia o zwiększaniu stężenia mefenytoiny w osoczu. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny i lewetiracetamu zwiększa jej toksyczne działanie na wątrobę. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny i iziniazydu zwiększa jego toksyczne działanie na wątrobę. Równoczesne podawanie karbamazepiny i soli litu (niezbędne jest dokładne monitorowanie stężeń obydwu leków) lub metoklopramidu oraz karbamazepiny i neuroleptyków (np. haloperidol, tiorydazyna) może prowadzić do nasilenie neurologicznych działań niepożądanych. Pacjenci nie powinni przyjmować neuroleptyków osiem tygodni przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną, ani w trakcie leczenia karbamazepiną. W literaturze donoszono że przyjmowanie karbamazepiny przez pacjentów leczonych neuroleptykami zwiększa ryzyko występowania złośliwego zespołu neuroleptycznego lub syndromu Stevens-Johnsona. Równoczesne stosowanie karbamazepiny i niektórych leków moczopędnych (hydrochlorotiazydu, furosemidu) może powodować objawową hiponatremię. Karbamazepina może antagonizować działanie leków zwiotczających mięśnie, nie powodująych depolaryzacji (np. pankuronium). W razie potrzeby należy stosować je w większych dawkach równocześnie obserwując pacjentów z powodu szybszej niż zwykle możliwości ustąpienia blokady nerwowo-mięśniowej. Karbamazepina może zwiększać eliminację hormonów tarczycy, powodując zwiększenie zapotrzebowania na te hormony u pacjentów z niedoczynnością tarczycy (może być wymagana zmiana dawkowania hormonów). Funkcja tarczycy może zostać zmieniona w szczególności podczas podawania karbamazepiny i innych leków przeciwpadaczkowych (tj. fenobarbital). W przypadku jednoczesnego stosowania karbamazepiny z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (np. fluoksetyny) może rozwinąć się zespół serotoninowy. Alkohol może nasilać działania niepożądane karbamazepiny ze strony o.u.n. U pacjentek stosujących doustne środki antykoncepcyjne, podczas leczenia karbamazepiną, mogą wystąpić krwawienia międzymiesiączkowe i może się zmniejszyć skuteczność preparatów antykoncepcyjnych (należy zalecić inne niehormonalne metody antykoncepcji). Jednoczesne przyjmowanie karbamazepiny z lekami przeciwarytmicznymi, cyklicznymi lekami antydepresyjnymi lub erytromycyną zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodnictwa mięśnia sercowego.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub leki o podobnej strukturze chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), zaburzenia czynności szpiku kostnego, supresja szpiku w wywiadzie, blok przedsionkowo-komorowy, ostra porfiria przerywana, równoległe leczenie worykonazolem, stosowanie inhibitorów MAO równolegle lub w ciągu ostatnich 14 dni.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
