Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa (choroba niedokrwienna serca).
Dawkowanie
Doustnie. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Karwedylol może być stosowany w leczeniu nadciśnienia w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Dorośli: dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez 2 doby, następnie 25 mg na dobę, w razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać co 2 tyg. lub w dłuższych odstępach czasu. Zalecane jest podawanie leku raz na dobę, jednak maksymalna dawka pojedyncza wynosi 25 mg, natomiast maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg. U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę, jeśli jest to konieczne, dawkę można stopniowo zwiększać co 2 tyg. lub rzadziej. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Dorośli, w tym pacjenci w podeszłym wieku: dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 doby, następnie 25 mg 2 razy na dobę. Dawka maksymalna dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 25 mg 2 razy na dobę. Niewydolność serca. W umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca, jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej z zastosowaniem leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) środków rozszerzających naczynia krwionośne. Pacjent powinien być w stanie stabilnym klinicznie (bez zmian w klasie NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a leczenie podstawowe może być ustabilizowane w okresie co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem stosowania leku. Dodatkowo pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory, tętno powinno wynosić >50 uderzeń/min, a ciśnienie skurczowe krwi >85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg., jeśli dawka jest tolerowana, można ją zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej tolerowanej dawki. Dawka maksymalna dla pacjentów o masie ciała <85 kg wynosi 25 mg 2 razy na dobę, dla pacjentów o masie ciała >85 kg 50 mg 2 razy na dobę, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę należy przeprowadzać ostrożnie, pod ścisłą kontrolą lekarską. Na początku leczenia i podczas zwiększania dawki może wystąpić przejściowe nasilenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) otrzymujących duże dawki leków moczopędnych; nie wymaga to zwykle przerwania leczenia, lecz nie należy zwiększać dawki. Po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki pacjent powinien pozostawać pod obserwacją lekarza/kardiologa przez 2 h. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta pod kątem możliwych objawów nasilenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń krwionośnych (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość i miarowość akcji serca). Nasilenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększając dawkę leku moczopędnego, dawki karwedylolu nie należy zwiększać, aż do ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy najpierw oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Nawet w takich przypadkach często można kontynuować dostosowywanie dawki karwedylolu. Jeśli karwedylol został odstawiony na dłużej niż 2 tyg., leczenie należy ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i stopniowo zwiększać dawkę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być dostosowanie dawki. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Nie ma dostatecznych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy zażywać z odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z niewydolnością serca powinni zażywać karwedylol z posiłkiem, aby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Tabletki 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg można podzielić na połowy.
Działanie
Lek rozszerzający naczynia, nieselektywny β-adrenolityk, który zmniejsza naczyniowy opór obwodowy dzięki wybiórczej blokadzie receptorów α1 i hamuje układ renina-angiotensyna poprzez nieselektywną blokadę receptorów β. Nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej. Działa stabilizująco na błonę komórkową. Karwedylol jest racematem dwóch stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory α-adrenergiczne; nieselektywne blokowanie receptorów adrenergicznych β1 i β2 związane jest głównie z enancjomerem S(-). Wykazano właściwości przeciwutleniające karwedylolu. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia krwi nie towarzyszy zwiększenie oporu obwodowego. Częstość pracy serca zmniejsza się nieznacznie; objętość wyrzutowa pozostaje niezmieniona. Przepływ krwi przez nerki i czynność nerek oraz obwodowy przepływ krwi pozostają w normie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie norepinefryny we krwi. W długotrwałym leczeniu pacjentów z dławicą piersiową karwedylol wykazał działanie przeciwniedokrwienne i łagodzące ból; ponadto zmniejszał obciążenie wstępne i następcze serca. U pacjentów z zaburzeniem czynności lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol korzystnie wpływa na hemodynamikę oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Nie wykazuje niekorzystnego wpływu na profil lipidów i na stężenie elektrolitów we krwi. Całkowita biodostępność karwedylolu podawanego doustnie wynosi około 25%. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 1 h. Wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie głównie przez oksydację pierścienia aromatycznego i glukuronidację. Wydalany jest z głównie z kałem, w mniejszej części wydalany jest przez nerki w postaci metabolitów. Średni T0,5 wynosi 6-10 h.
Skład
Lek zawiera substancję carvedilol w dawce 12,5 mg
Działania niepożądane
Bardzo często: ból i zawroty głowy, niewydolność serca, niedociśnienie, zmęczenie. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, hiperglikemia lub hipoglikemia u pacjentów z cukrzycą, depresja, obniżony nastrój, zaburzenia widzenia, zmniejszone wydzielanie łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu, bradykardia, obrzęk (w tym uogólniony, obwodowy, narządów płciowych, nóg), hiperwolemia, przewodnienie, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (ziębnięcie kończyn, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i zespołu Raynauda), duszność, obrzęk płuc, astma u pacjentów z grupy ryzyka, nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha, ból kończyn, niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek, zaburzenia oddawania moczu, ból. Niezbyt często: zaburzenia snu, stan przedomdleniowy, omdlenie, parestezja, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, zaparcia, reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, łuszczycowe i liszajowate zmiany skórne), łysienie, zaburzenia erekcji. Rzadko: trombocytopenia, obrzęk błony śluzowej nosa, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: leukopenia, reakcje nadwrażliwości, zwiększenie aktywności ALAT, AspAT i GGTP, ciężkie skórne reakcje niepożądane (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczno-rozpływna martwica naskórka). U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Leki β-adrenolityczne mogą powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, nasilenie ujawnionej cukrzycy oraz pogarszać kontrolę stężenia glukozy we krwi. Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po przerwaniu leczenia.
Interakcje
Karwedylol jest zarówno substratem jak i inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego też biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może zwiększać się przy jednoczesnym podawaniu karwedylolu. Dodatkowo induktory lub inhibitory glikoproteiny P mogą zmieniać biodostępność karwedylolu. Inhibitory i induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą zmieniać stereoselektywnie metabolizm układowy i (lub) przedukładowy karwedylolu, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia R- i S- karwedylolu w surowicy krwi. Poniżej podano niektóre przykłady interakcji obserwowane u pacjentów lub zdrowych osób, lecz lista ta nie jest wyczerpująca. Podczas jednoczesnego stosowania digoksyny i karwedylolu stężenie digoksyny wzrasta o ok. 15%. Zarówno digoksyna, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas rozpoczynania, dostosowania dawki lub przerywania terapii karwedylolem zaleca się kontrolowanie stężenia digoksyny. Podanie ryfampicyny zmniejszało stężenie karwedylolu w osoczu o ok. 70%, najprawdopodobniej poprzez aktywację glikoproteiny-P, prowadzącą do zmniejszenia wchłaniania jelitowego karwedylolu. Cymetydyna powodowała wzrost AUC o ok. 30%, ale nie spowodowała zmian Cmax. Może być konieczne zachowanie ostrożności u pacjentów otrzymujących induktory różnego rodzaju oksydaz, np. ryfampicynę, ponieważ stężenie karwedylolu w osoczu może ulec zmniejszeniu lub inhibitory różnego rodzaju oksydaz, np. cymetydynę, ponieważ stężenie karwedylolu w osoczu może wzrosnąć. Jednakże, biorąc pod uwagę względnie niewielki wpływ cymetydyny na stężenie karwedylolu, prawdopodobieństwo wystąpienia klinicznie istotnych interakcji jest niewielkie. Wykazano zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, po rozpoczęciu podawania karwedylolu. U ok. 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o ok. 20% u tych pacjentów. W wyniku dużej zmienności pomiędzy pacjentami pod względem konieczności zmniejszenia dawki zaleca się kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu terapii karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszył klirens S-karwedylolu, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie R-karwedylolu w osoczu nie zmieniło się. W związku z tym istnieje ryzyko zwiększonej β-blokady, spowodowanej przez zwiększone stężenie S-karwedylolu w osoczu. W randomizowanym, krzyżowym badaniu u 10 pacjentów z niewydolnością serca, podanie karwedylolu w skojarzeniu z fluoksetyną, silnym inhibitorem CYP2D6, spowodowało stereoselektywną inhibicję metabolizmu karwedylolu z 77% wzrostem średniego AUC enancjomeru R(+). Pomimo tego, pomiędzy grupami terapeutycznymi, nie zaobserwowano żadnych różnic w działaniach niepożądanych, ciśnieniu tętniczym krwi lub częstości rytmu serca. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Mogą również osłabiać lub maskować objawy hipoglikemii (szczególnie tachykardię). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe zaleca się systematyczną kontrolę stężenia glukozy we krwi. Ze względu na możliwość wystąpienia objawów niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii zaleca się monitorowanie pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o działaniu β-adrenolitycznym i lek, który może zmniejszyć stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitor MAO). Jednoczesne stosowanie leków β-adrenolitycznych i digoksyny może wydłużyć czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV). Werapamil, diltiazem, amiodaron lub inne leki przeciwarytmiczne w skojarzeniu z karwedylolem mogą powodować wzrost ryzyka zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy ściśle monitorować pacjenta w przypadku jednoczesnego leczenia karwedylolem i amiodaronem (podawanym doustnie) lub lekami przeciwarytmicznymi klasy I. Krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami zgłaszano występowanie bradykardii, zatrzymania czynności serca oraz migotania komór u pacjentów przyjmujących amiodaron. Istnieje ryzyko niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego leczenia lekami przeciwarytmicznymi klasy Ia lub Ic. Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach β-adrenolitycznych może nasilić obniżający wpływ na ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca. W przypadku kończenia leczenia skojarzonego lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić β-bloker. Terapię klonidyną można przerwać kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko z zaburzeniami hemodynamiki) obserwowano podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i diltiazemu. Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach β-adrenolitycznych, jeśli karwedylol podawany jest doustnie z blokerami kanału wapniowego, np. werapamilem lub diltiazemem, zaleca się monitorowanie EKG i ciśnienia tętniczego krwi. Karwedylol może nasilać działanie jednocześnie podawanych leków o działaniu przeciwnadciśnieniowym (np. antagoniści receptora α1) lub leków, dla których niedociśnienie stanowi część profilu działań niepożądanych. Podczas znieczulenia należy zwrócić szczególną uwagę na synergistyczny ujemne działanie inotropowe oraz hipotensyjne karwedylolu i leków znieczulających. Dihydropirydyny oraz karwedylol należy podawać pod ścisłą obserwacją, ponieważ odnotowano występowanie niewydolności serca oraz znacznego niedociśnienia. Przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ, estrogenów i kortykosteroidów działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu ulega osłabieniu ze względu na zatrzymanie wody i sodu. Przy jednoczesnym stosowaniu azotanów występuje zwiększone działanie obniżające ciśnienie. Przy jednoczesnym stosowaniu ergotaminy występuje nasilone zwężenie naczyń krwionośnych. Przy jednoczesnym stosowaniu leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe blokada nerwowo-mięśniowa jest nasilona. Niekardioselektywne β-adrenolityki równoważą działanie rozszerzające oskrzela agonistów receptorów β, rozszerzających oskrzela - zaleca się dokładną obserwację pacjentów.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca. Niewydolność serca klasy IV wg NYHA, wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym. Obturacyjna choroba płuc. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Blok przesionkowo-komorowy IIst. i IIIst. (chyba, że wszczepiono stały stymulator serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Wstrząs kardiogenny. Ciężkie niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe krwi <85 mmHg). Dławica Prinzmetala. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Ciężkie zaburzenia krążenia w tętnicach obwodowych. Jednoczesne dożylne podawanie werapamilu lub diltiazemu.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
