Spis treści
- Opis
- Dawkowanie
- Działanie
- Skład
- Działania niepożądane
- Interakcje
- Przeciwwskazania
Opis
Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II i tiazydowy lek moczopędny. Carzap HCT wskazany jest w:
- leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych, którego nie można uregulować stosując monoterapię kandesartanem cyleksetylu lub hydrochlorotiazydem.
Dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników preparatu. W uzasadnionych klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na preparat złożony. W przypadku zmiany monoterapii hydrochlorotiazydem na stosowanie preparatu złożonego zaleca się dostosowanie dawki kandesartanu. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się zazwyczaj w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem niedociśnienia tętniczego (np. u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową) zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu (w tej grupie pacjentów należy rozważyć początkową dawkę 4 mg kandesartanu). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≥30 ml/min/1,73 m2 pc.) lub łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu przed rozpoczęciem leczenia preparatem złożonym (u tych pacjentów zalecana dawka początkowa kandesartanu wynosi 4 mg). Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku Sposób podania. Lek można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków. Tabletkę 8 mg+12,5 mg, 16 mg+12,5 mg oraz 32 mg+12,5 mg można podzielić na równe dawki; tabletka 32 mg+12,5 mg posiada linię, która ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.
Działanie
Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę receptora angiotensyny II (kandesartan) i diuretyk tiazydowy (hydrochlorotiazyd). Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie jest też inhibitorem ACE - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji układu krążenia. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków oraz wody. Wydalanie potasu i magnezu przez nerki zwiększa się w sposób zależny od dawki, natomiast wapń podlega w większym stopniu wchłanianiu zwrotnemu. Hydrochlorotiazyd zmniejsza objętość osocza i płynów pozakomórkowych oraz zmniejsza pojemność minutową serca i obniża ciśnienie tętnicze. W trakcie długotrwałego leczenia do obniżenia ciśnienia tętniczego przyczynia się zmniejszenie oporu obwodowego. Równoczesne podanie kandesartanu i hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę żadnej z tych czynnych substancji. Biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabl. wynosi ok. 34%, Cmax występuje po 3-4 h. Kandesartan silnie wiąże się z białkami osocza (>99%). Niewielka część leku jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP2C9. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią. T0,5 wynosi ok. 9 h. Hydrochlorotiazyd wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, przy czym jego całkowita biodostępność wynosi ok. 70%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 60%. Nie jest metabolizowany, jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T0,5 wynosi ok. 8 h.
Skład
1 tabl. zawiera cyleksetyl kandesartanu i hydrochlorotiazyd, odpowiednio 16 mg+12,5 mg . Preparat zawiera laktozę.
Działania niepożądane
Niepożądane działania dotyczące poszczególnych składników mogą być potencjalnymi objawami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania preparatu złożonego. Kandesartan. Często: zakażenia dróg oddechowych, zawroty głowy, ból głowy. Bardzo rzadko: leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, hiperkaliemia, hiponatremia, kaszel, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenie czynności wątroby lub zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd, ból pleców, ból stawów, ból mięśni, zaburzenie czynności nerek (w tym niewydolność nerek u nadwrażliwych pacjentów). Hydrochlorotiazyd. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiperkalcemię, hipokaliemię, hiponatremię, hipomagnezemię i zasadowicę hipochloremiczną). Często: hiperglikemia, hiperurykemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej, uczucie oszołomienia, zawroty głowy, cukromocz, osłabienie, zwiększenia stężenia cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Niezbyt często: niedociśnienie ortostatyczne, jadłowstręt, utrata apetytu, podrażnienie żołądka, biegunka, zaparcia, wysypka, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło. Rzadko: leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, reakcje anafilaktyczne, zaburzenia snu, depresja, niepokój, parestezje, przemijające niewyraźne widzenie, zaburzenia rytmu serca, martwicze zapalenie tętnic (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skórnych), niewydolność oddechowa (w tym zapalenie pęcherzyków płucnych i obrzęk płuc), zapalenie trzustki, żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka zastoinowa), martwica toksyczno-rozpływna naskórka, reakcje przypominające skórny toczeń skórny, uaktywnienie skórnego tocznia rumieniowatego, kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek i śródmiąższowe zapalenie nerek, gorączka, zwiększenia stężenia azotu mocznikowego (BUN) i kreatyniny we krwi. Częstość nieznana: ostra krótkowzroczność, ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.
Interakcje
Nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji preparatu z: warfaryną, digoksyną, doustnymi lekami antykoncepcyjnymi (tj. etynyloestradiol/lewonorgestrel), glibenklamidem i nifedypiną. Preparat może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR2). W przypadku konieczności zastosowania preparatu i leków wpływających na stężenie potasu, konieczna jest regularna kontrola stężenie potasu we krwi. Dotyczy to następujących grup leków: diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna) - ryzyko hiperkaliemii; diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, środki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, pochodne kwasu salicylowego - ryzyko hipokaliemii. Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu następujących leków (należy również monitorować stężenie potasu we krwi): leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, katenseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v. Wywołana tiazydami hipokaliemia lub hipomagnezemia może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca wywołanych glikozydami naparstnicy. W przypadku jednoczesnego podawania preparatu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawce >3 g/dobę) może nastąpić osłabienie działania hipotensyjnego, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia, jak również zapewnić odpowiednie nawodnienia pacjenta. Preparat może nasilać działanie hipotensyjne innych leków. Stosowanie preparatu z baklofenem, amifostyną, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami może powodować niedociśnienie. Stosowanie z barbituranami, lekami znieczulającymi oraz z alkoholem może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny); może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina), jednak nie w takim stopniu, aby wyeliminować działanie zwiększające ciśnienie; może zwiększać stężenie wapnia we krwi (jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia lub wit. D, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę); może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny; może zmniejszyć wydalanie nerkowe leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilić ich mielotoksyczność; może nasilać hiperglikemię spowodowaną przez diazoksyd i β-adrenolityki. Tiazydy mogą zmniejszać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metformina powinna być ostrożnie stosowana (istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej z powodu potencjalnej niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd). Jednoczesne leczenie tiazydem i cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie przy stosowaniu dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Leki antycholinergiczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit i zwolnienie opróżniania żołądka.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na kandesartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) cholestaza. Oporna na leczenie hipokaliemia i hiperkalcemia. Dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny 2 pc.). Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR 2). II i III trymestr ciąży.
Pamiętaj!
Odbiór w Aptece tylko po okazaniu ważnej recepty.
Sprzedaż produktu nastąpi zgodnie z odpłatnością podaną na recepcie i zgodnie z obwiązującym w dniu sprzedaży Obwieszczeniem Ministra Zdrowia.
